Αὐτός ὁ τρόπος προσευχῆς, τό νά προσεύχεται δηλαδή κανείς λέγοντας τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ, εἶναι θεῖος θεσμός, ποὺ θεσπίστηκε ὄχι μέσω Ἀποστόλου ἤ Ἀγγέλου, ἀλλά ἀπό τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι Θεός ὁ ἴδιος. Μετά τόν μυστικό δεῖπνο, ἀνάμεσα

σ' ἄλλες ὑψηλές, ὕστατες ἐντολές καί ὁδηγίες, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός θέσπισε τήν προσευχή στό ὄνομά Του. Ἔδωσε αὐτό τόν τρόπο προσευχῆς σάν μία νέα, ἐξαίρετη καί ἀνεκτίμητη δωρεά.

Ἡ μεγαλοπρέπεια τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ ξεπερνᾶ τήν ἀντίληψη τῶν λογικῶν πλασμάτων τῆς γῆς καί τοῦ οὐρανοῦ. Τὴν μεγαλοπρέπειά του τή συλλαμβάνει μ' ἕνα τρόπο ἀκατανόητο ἡ παιδιάστικη ἁπλότητα καί πίστη. Μ' αὐτό τό ἀνιδιοτελές πνεῦμα πρέπει νά προσεγγίσουμε τήν προσευχή στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ καί μ' αὐτὴ νά συνεχίσουμε. Ἡ ἐμμονή μας καί ἡ προσοχή μας στήν προσευχή πρέπει νά μοιάζει μέ τήν ἀδιάκοπη προσπάθεια τοῦ παιδιοῦ ὅταν ἀναζητᾶ τά στήθη τῆς μάνας του. Τότε ἡ προσευχή στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ θά στεφθεῖ μέ πλήρη ἐπιτυχία, οἱ ἀόρατοι ἐχθροί θά νικηθοῦν καί «ὁ ἐχθρός καί ἐκδικητής» τελικά θά συντριβεῖ. Ὁ «ἐχθρός» ὀνομάζεται «ἐκδικητής», γιατί προσπαθεῖ ἀπό ἐκείνους ποὺ προσεύχονται (ἰδιαίτερα ἀπ' ὅσους προσεύχονται κάπου-κάπου κι ὄχι ἀδιάλειπτα) νά τούς πάρει, ὕστερα ἀπό τήν προσευχή, ὅ,τι ἀπόχτησαν στή διάρκεια τῆς προσευχῆς. Γιά νά κερδηθεῖ μία ἀποφασιστική νίκη, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή καί ἡ συνεχής ἐγρήγορση.
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς,
αγιασθήτω το όνομά Σου,
ελθέτω η Βασιλεία Σου,
γεννηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γης.
Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον,
και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών.
Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.