Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Η Αγάπη διατηρείται με το πνεύμα της θυσίας.



Ούτε οι τοίχοι, ούτε η πλούσια επίπλωση κάνουν το σπίτι. Οι εκατομμυριούχοι στα μεγαλοπρεπή τους μέγαρα μπορεί ποτέ να μην γνωρίσουν τί θα πει σπίτι.
Αλλά όπου υπάρχουν καλές σχέσεις, όπου η αγάπη δένει τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους και με τον Θεό, εκεί πάντοτε βρίσκεται η ευτυχία.

Γιατί οι καλές σχέσεις είναι παράδεισος παντού. Η μονοτονία και η δυστυχία δεν μπορούν να υπάρχουν εκεί όπου υπάρχει η αγάπη. Αλλά η φλόγα της αγάπης πρέπει να διατηρείται αναμμένη θερμά και φωτεινά με το γλυκό ξύλο της θυσίας. Διδάσκοντάς μας να διαγράψουμε το εγώ από την ζωή μας, ο Κύριός μας μας λέει το μυστικό της ευτυχίας, αυτό που οι Άγιοι αποκαλούν την έκσταση της αυταπάρνησης. Γιατί η θεϊκή αγάπη είναι πάντοτε ταπεινή, αναζητά να δίνει παρά να δέχεται, να υπηρετεί  μάλλον, παρά να υπηρετείται, να αγαπά μάλλον παρά να αγαπάται και θυσιάζει οτιδήποτε για τον Αγαπημένο. Μόνον τότε η αγάπη γίνεται καθαρή και άγια φωτιά στην καρδιά και όχι ξέσπασμα σαρκικής επιθυμίας.

Άγιοι Ανάργυροι Σερβίων εξωκλήσι Ι.Ν Αγίας Κυριακής -Ι.Μ Σερβίων και Κοζάνης

Επιγραφή στο υπέρθυρο της νότιας εισόδου των Αγίων Αναργύρων Σερβίων που αναφέρει:

Ανιστορίσθη ο θείος και πάνσεπτος ναός ούτος/ των αγίων και θαυματουργών Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού / και αρχιερατεύοντος Γεροντίου του θεοφιλεστάτου διά συν/δρομής και εξόδου των ορθοδόξων χριστιανών / εν έτει ΖΙΗ΄...ου(7018κ.κόσμου=1510μ.Χ).

Η ανιστόριση σύμφωνα με τον Ξυγγόπουλο (το έτος 1935) αφορά στον διάκοσμο των τοιχογραφιών και όχι στην ανέγερση της εκκλησίας όπως υπάρχουν σε άλλα μνημεία της εποχής(ανηγέρθη και ανιστορήθη). Ο ίδιος θεωρεί ώς πιθανή ημερομηνία ανιστόρισης των τοιχογραφιων το 1600μ.Χ θεορώντας την ημερομηνία ΖΡΗ΄
Υπάρχει παράδοση που αναφέρει ότι η Αγία Θεοδώρα των Σερβίων και της Άρτης εκκλησιάζονταν σε αυτό το εκκλησάκι που βρίσκεται έξω από τα τείχη της πόλης. 

Φωτογραφία: Επιγραφή στο υπέρθυρο της νότιας εισόδου των Αγίων Αναργύρων Σερβίων που αναφέρει:
Ανιστορίσθη ο θείος και πάνσεπτος ναός ούτος/ των αγίων και θαυματουργών Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού / και αρχιερατεύοντος Γεροντίου του θεοφιλεστάτου διά συν/δρομής και εξόδου των ορθοδόξων χριστιανών / εν έτει ΖΙΗ΄...ου(7018κ.Κ=1510μ.Χ).

Η ανιστόριση σύμφωνα με τον Ξυγγόπουλο (το έτος 1935) αφορά στον διάκοσμο των τοιχογραφιών και όχι στην ανέγερση της εκκλησίας όπως υπάρχουν σε άλλα μνημεία της εποχής(ανηγέρθη και ανιστορήθη). Ο ίδιος θεωρεί ώς πιθανή ημερομηνία ανιστόρισης των τοιχογραφιων το 1600μ.Χ θεορώντας την ημερομηνία ΖΡΗ΄










Η έξοδος από ένα πάθος πρέπει να μας βρίσκει ταπεινούς.


Νίκησες ένα πάθος και νιώθεις δυνατός, ισχυρός, βέβαιος, άτρωτος και υπέροχος; Κατακρίνεις και υποτιμάς τους αδυνάτους; Άστο δεν σε βοήθησε ο Θεός. Ο "διάβολος" το έκανε.

Όταν ο Θεός μας βοηθάει να βγούμε από ένα πάθος, η έξοδος από αυτό μας βρίσκει ταπεινούς, γλυκούς, ήρεμους, ήσυχους, αγαπητικούς προς τους άλλους, δίχως κατάκριση και έπαρση, μαλακωμένους και κυρίως ευσπλαχνικούς με όλους.
Δεν τα νιώθεις όλα αυτά; τότε καλύτερα σε συνέφερε το πάθος παρά η «αρετή» σου.

Οι ψυχές που αγαπούν τον Θεό όσο προκόβουν στην αρετή, τόσο πιο λαίμαργες νιώθουν για τα θεία.


Οἱ ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀλήθεια, δὲν ὑποφέρουν οὔτε τὴν παραμικρὴ ἐλάττωση τοῦ ἔρωτά τους πρὸς τὸν Κύριο. Ἀλλὰ καρφωμένες ὁλοκληρωτικὰ στὸ σταυρό Του αἰσθάνονται μέσα τους τὴν Πνευματικὴ προκοπή. 
Πληγωμένες λοιπὸν ἀπὸ τὸν πόθο Του, κι ἄν ἀκόμη ἀξιωθοῦν Θεία μυστήρια καὶ μετάσχουν εὐφροσύνης καὶ Χάριτος, δὲν ἔχουν πεποίθηση στὸν ἑαυτό τους, οὔτε νομίζουν ὅτι εἶναι τίποτε. Ἀλλὰ ὅσο ἀξιώνονται πνευματικὰ χαρίσματα τόσο ἐπιζητοῦν τὰ οὐράνια. Καὶ ὅσο περισσότερη προκοπὴ αἰσθάνονται, τόσο πιὸ λαίμαργες γίνονται γιὰ τὰ θεῖα. 

Καὶ ἐνῶ εἶναι πνευματικὰ πλούσιες, κάνουν σὰν νὰ εἶναι φτωχές. «Ὅσοι μὲ τρῶνε θὰ πεινάσουν κι' ἄλλο, καὶ ὅσοι μὲ πίνουν θὰ διψάσουν κι' ἄλλο», λέει ἡ Θεία Γραφή.
Αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ ψυχὲς ἀξιώνονται νὰ λάβουν τὴν τέλεια ἐλευθερία ἀπὸ τὰ πάθη καὶ ν' ἀποκομίσουν τὴν ἔλλαμψη καὶ τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὴν πληρότητα τῆς Χάρης. Ὅσες ὅμως εἶναι ὀκνηρές καὶ ἀποφεύγουν τοὺς κόπους καὶ δὲν ἐπιζητοῦν τὸν ἁγιασμὸ τῆς καρδιᾶς ἀπὸ αὐτὴ ἐδῶ τὴ ζωή, ὄχι ἐν μέρει, ἀλλὰ ὁλοκληρωτικά. Αὐτὲς ἄς μὴ ἐλπίζουν νὰ κοινωνήσουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ν' ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὰ πάθη τῆς κακίας• αὐτὲς κι' ἄν ἀξιωθοῦν τὴ Θεία Χάρη, ἐπειδὴ ξεγελιοῦνται ἀπὸ τὴν κακία, ἀφήνουν κάθε πνευματικὴ φροντίδα, διότι ἀπολαμβάνουν ὀλίγη πνευματικὴ γλυκύτητα. 
Ἔτσι οἱ ψυχὲς αὐτὲς εἶναι εὔκολο νὰ πέσουν σὲ ἔπαρση, διότι δὲν ἀγωνίζονται νὰ φτάσουν τὴν τέλεια ἀπάθεια. 
Καὶ καθὼς ἀρκοῦνται στὴ λίγη αὐτὴ ἐνίσχυση τῆς Χάρης καὶ προκόβουν ὄχι στὴν ταπείνωση, ἀλλὰ στὴν ἔπαρση, ἀπογυμνώνονται κάποτε κι' ἀπὸ τὸ χάρισμα ποὺ ἔλαβαν. Γιατὶ ἡ ψυχή, ποὺ ἀγαπάει ἀληθινὰ τὸν Θεό, κι' ἄν ἀκόμη μυριάδες ἀρετὲς κατορθώσει, ἔχει τέτοια μετριοφροσύνη, σὰν νὰ μήν ἔχει ἀρχίσει ἀκόμη νὰ ζεῖ κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νοιώθει ἀπληστία καὶ ἔρωτα γιὰ τὴ Θεία ἀγάπη ποὺ ἐμπνέει ὁ Δεσπότης Χριστός.
Στὰ πνευματικὰ αὐτὰ μέτρα οὔτε μονομιᾶς οὔτε εὔκολα μπορεῖ νὰ φτάσει κανείς, ἀλλὰ ἀφοῦ προηγηθοῦν πολλοὶ κόποι καὶ ἀγῶνες καὶ περάσουν χρόνια μὲ δοκιμασίες καὶ ποικίλους πειρασμούς, μέχρι τὸ τέλειο μέτρο τῆς ἀπάθειας.
Ἔτσι, ἀφοῦ δοκιμασθεῖ μὲ πόνους καὶ κόπους καὶ ὑποφέρει μὲ γενναιοψυχία ὅλους τοὺς πειρασμούς ποὺ προξενεῖ ἡ κακία, ἀξιώνεται νὰ λάβει τὶς μεγάλες τιμές καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὸν Θεϊκὸ πλοῦτο. Ἔπειτα γίνεται καὶ κληρονόμος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Απολυτίκιο Αγ. Δαβίδ του εν Ευβοία - 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Απολυτίκιο Αγ. Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού - 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ



Ἐπέτειος ἐθνική καί ἑορτή χαρμόσυνος ἡ σημερινή ἡμέρα, συνδυάζει τήν ἀνάμνηση τῆς ἡρωικῆς ἀντιστάσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ κατά τῶν ἐχθρῶν του μέ τήν ἀνάμνηση τῆς ὑπερμάχου προστασίας τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Θεομήτορος.

Ἡ 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 δέν ἦταν ἡ πρώτη φορά πού ὁ Ἑλληνισμός δέχθηκε μία ἄδικη ἐπίθεση καί μία ἄνανδρη ἀπειλή· δέν ἦταν ἡ πρώτη φορά πού τοῦ ζητήθηκε νά δώσει «γῆν καί ὕδωρ» καί νά παραδώσει τήν πατρογονική του γῆ σέ φιλοδόξους καί πλεονέκτες ἀντιπάλους. Οὔτε ὅμως καί ἡ μοναδική φορά κατά τήν ὁποία ἀρνήθηκε μέ γενναιότητα νά ὑποχωρήσει στίς ἀπειλές τῶν ἐχθρῶν καί προτίμησε νά πολεμήσει μέ πίστη στόν δίκαιο ἀγώνα του καί στή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τῆς Παναγίας καί κατόρθωσε νά βγεῖ νικητής καί θριαμβευτής ἀπό αὐτόν τόν δύσκολο ἀγώνα. Κατόρθωσε νά βγεῖ νικητής καί θριαμβευτής, γιατί στόν ἀγώνα ἀνάμεσα στό καλό καί τό κακό, τό δίκαιο καί τό ἄδικο, στόν ἀγώνα ἀνάμεσα στούς ἰσχυρούς καί τούς ἀσθενεῖς τοῦ κόσμου, μπορεῖ νά φαίνεται προσωρινά ὅτι κερδίζει ὁ ἰσχυρός, ὅτι νικᾶ τό ἄδικο, ὅτι ὑπερισχύει τό κακό, ὅμως ὁ Θεός δέν ἐπιτρέπει ποτέ νά νικήσουν καί νά κατατροπώσουν ὅσους ἀγωνίζονται γιά τό καλό καί τό δίκαιο, ὅσους ὑπερασπίζονται τήν ἀλήθεια καί ἐμπιστεύονται τόν ἀγώνα τους στήν κραταιά του προστασία.
Αὐτό συνέβη καί μέ τούς προγόνους μας πού σάν σήμερα, στίς 28 Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, ἀντέταξαν στήν πρόκληση τῶν Ἰταλῶν τό θαρραλέο τους ὄχι καί ἀγωνίσθηκαν, λίγοι αὐτοί καί ἀδύνατοι, ἀπέναντι τούς πολυάριθμους καί ἰσχυρούς ἀντιπάλους τους, ἐπικαλούμενοι τή βοήθεια τῆς ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, τήν ἑορτή τῆς ὁποίας εἶχαν βεβηλώσει ἐκεῖνοι μέ τήν ἄνανδρη ἐπίθεσή τους. Ἀγωνίσθηκαν κάτω ἀπό τή Σκέπη τῆς Παναγίας πού σάν στοργική μητέρα τούς προστάτευσε μέ τό ἱερό μαφόριό της ἀπό τίς ἐπιθέσεις καί τά ὅπλα τοῦ ἐχθροῦ· τούς προστάτευσε, γιατί ἤξερε ὅτι μέ τό ἱερό ὄνομά της στά χείλη τους πολεμοῦσαν οἱ στρατιῶτες μας· τούς προστάτευσε, γιατί ἤξερε ὅτι μέ τή δική της εἰκόνα στό στῆθος ἀγωνιζόταν· τούς προστάτευσε, γιατί ἤξερε ὅτι τή δική της βοήθεια καί προστασία ἐπικαλοῦντο ὄχι μόνο ὅσοι πολεμοῦσαν στήν πρώτη γραμμή τοῦ πολέμου ἀλλά καί ὅσοι ἀγωνιζόταν στά μετόπισθεν, μεταφέροντας πυρομαχικά καί περιθάλποντας τούς τραυματίες, καί ὅσοι στίς πόλεις καί στά χωριά ἀγωνιοῦσαν γιά τούς δικούς τους πού πολεμοῦσαν ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος.
Ἀδελφοί μου, ὁ ἡρωικός ἀγώνας τῶν πατέρων μας γιά τήν ἐλευθερία τῆς πατρίδος μας ἀπό τίς δυνάμεις τοῦ Ἄξονος καί ἡ προστασία τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Παναγίας μας δίνουν σέ ὅλους ἐμᾶς πού τιμοῦμε σήμερα τή διπλῆ αὐτή ἑορτή ἕνα διπλό μήνυμα: τό μήνυμα τοῦ χρέους νά ἀγωνιζόμαστε μέ κάθε τρόπο γιά τήν ὑπεράσπιση τῶν δικαίων τῆς πατρίδος καί τοῦ Ἔθνους μας, γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς ἱστορίας καί τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας μας, ἀλλά καί τό μήνυμα τοῦ χρέους μας νά πιστεύουμε στόν Θεό καί νά ἐμπιστευόμαστε τή Σκέπη τῆς Παναγίας μας πού προστατεύει καί σώζει πάντοτε τό Ἔθνος μας, ἐφόσον μένει ἑδραῖο καί ἀμετακίνητο στήν πίστη του στό Θεό καί προσφεύγει μέ εὐλάβεια στήν Παναγία μας.
Ἄς ἀκούσουμε αὐτό τό μήνυμα καί ἄς τό μετατρέψουμε σέ τρόπο ζωῆς, ὥστε νά πορευόμαστε μέ θάρρος καί γενναιότητα ἀλλά καί μέ πίστη καί ἀγάπη στόν Θεό, συνεχίζοντας τήν ἔνδοξη πορεία τοῦ Ἔθνους μας.

Πρόσκληση Μουσικολογικού Συνεδρίου στη Θεσ/νίκη


 

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η

 
 
Το Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας
το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Α.Π.Θ.
το Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ.
και η Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου
σας προσκαλούν
 
στην έναρξη του Συνεδρίου
 
που θα γίνει την Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014 και ώρα 6:30 μ.μ.
στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλονίκης
 
 
• Κήρυξη έναρξης εργασιών του Συνεδρίου
από τον 
Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.κ. Άνθιμο
 
• Παρουσίαση του τόμου «Εισαγωγή Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος»
από τον Εμμανουήλ Γιαννόπουλο, λέκτορα του Τ.Μ.Σ. του Α.Π.Θ.
 
• Ομιλία του Καθηγουμένου της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου Αρχιμανδρίτου Εφραίμ
«Η  ψαλτική τέχνη στην θεία Λατρεία»
 
• Συναυλία με μέλη των Τριών Διδασκάλων:
• Χορός Αγιορειτών Πατέρων
 (Γέρων Δανιήλ και Γέρων Στέφανος των Δανιηλαίων,
Γέρων Δαμασκηνός και Ιερομόναχος Θεοδόσιος από την Νέα Σκήτη)
 
• Σωματείο Ιεροψαλτών Θεσσαλονίκης «Ιωάννης ο Δαμασκηνός»
χοράρχης Χαρίλαος Ταλιαδώρος 
Άρχων Πρωτοψάλτης της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως
 
 
Υπό την αιγίδα του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.κ. Ανθίμου 
 
Είσοδος ελεύθερη
 

Γέρων Παΐσιος - Ρωσική Ταινία ΠΡΕΜΙΕΡΑ 5 Νοε 2012





Τη Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012 πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στη Μόσχα η πρεμιέρα της ρωσικής ταινίας του Γέροντος Παϊσίου.Η επιτυχία της ταινίας ήταν τόση που οι διοργανωτές αναγκάστηκαν να την προβάλουν τρεις φορές και ο κόσμος περίμενε υπομονετικά τη σειρά του να τη δει. Ευχαριστούμε το κινηματογραφικό στούντιο ΠΟΚΡΟΒ και ιδιαίτερα τον π. Κυπριανό Γιασένκο γ

Μικρά και Μεγάλα Κατεχόμενα


%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AC%2B%CE%BA%CE%B1%CE%B9%2B%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B1%2B%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%87%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1%C2%ABNikos-Lygeros-poihsh-Kai-Logoi%C2%BBSophia-Drekou

Μικρά και Μεγάλα Κατεχόμενα


Αν μερικοί από εσάς θεωρούν ότι υπάρχουν κατεχόμενα να ξέρουν ότι είναι μικρά κατεχόμενα, υπάρχουν και μεγάλα. Η Κωνσταντινούπολη είναι η μόνη πόλη στην Ελληνισμό που λέγεται Πόλη, έχει μεγάλη σημασία γιατί είναι μία μορφή ανωνυμίας. Είναι ανωνυμία, αλλά επειδή είναι μοναδική, ξέρουμε ακριβώς ότι είναι ονομασία.

Αυτή η Πόλη κατάφερε σε διάρκεια να αποτελέσει το κέντρο μιας Αυτοκρατορίας που είναι η πιο μακρόχρονη του κόσμου. Η Κωνσταντινούπολη είναι σημείο αναφοράς διαχρονικό. Ξέρετε κάτι; Αν θέλετε να δώσετε ραντεβού σε κάποιον σε εκατό χρόνια, μπορεί μερικοί από εσάς να πουν στο σπίτι μου, στη γειτονιά μου.

Θα δείτε ότι το πιο εύκολο και το πιο αποτελεσματικό είναι οι εκκλησίες για καλό ραντεβού. Από όλες αυτές τις εκκλησίες υπάρχει μία που είναι πιο ιδανική για τέτοια ραντεβού. Στην Κωνσταντινούπολη έχετε όλοι ένα ραντεβού με το μέλλον και το παρελθόν είναι η Αγία Σοφία. Η Αγία Σοφία δεν είναι η Αγία Σοφία, είναι η σοφία του Χριστού.
Το εντυπωσιακό για μας είναι ότι σας λέει ο Ναός ότι δεν έχει ξεχάσει τίποτα. Η δομή του Ναού, η θέση του Ναού, η θέση της Κωνσταντινούπολης μέσα στον Ελληνισμό και στον Χριστιανισμό δεν είναι μία λεπτομέρεια.

Και αν το σκεφτείτε, το Οικουμενικό Πατριαρχείο παραμένει εκεί, ενώ θα μπορούσε πολύ εύκολα να μετακινηθεί. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι παραμένει. Υπάρχει άλωση της Κωνσταντινούπολης από το 1453, 29 Μαΐου την Τρίτη το πρωί. Κι εμείς οι Έλληνες μιλάμε ακόμα για αυτήν το 2014, αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε ικανοί να μην ξεχνάμε.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν γεννήθηκαν Έλληνες, δεν έζησαν Έλληνες, δεν πέθαναν Έλληνες κι όμως παρέμειναν Έλληνες. Είναι μερικοί που άντεξαν όλα αυτά και παρ' όλα αυτά έχουν μείνει εκεί συνεχίζουν την παράδοση, συνεχίζουν την Χριστιανοσύνη, συνεχίζουν τον Ελληνισμό και δεν έχουν ξεχάσει τίποτα. Το θέμα είναι αν το ξεχνάμε εμείς.

Όσο πιο πολλοί θα πηγαίνουν στην Κωνσταντινούπολη, τόσο πιο ζωντανή θα είναι. Γιατί υπάρχουν δικοί μας άνθρωποι εκεί πέρα. Μπορεί να τους ονομάζετε μόνο Κωνσταντινοπολίτες, ενώ στην πραγματικότητα είναι εγκλωβισμένοι. 
Θα ήθελα να σκεφτείτε ότι ένας τρόπος να τροφοδοτήσουμε αυτήν την συνέχεια του Χρόνου, αυτήν την υπερχορδή στην Κωνσταντινούπολη είναι να πηγαίνουμε εκεί πέρα αλλά ως Αποστολή. 
Αυτή η αποστολή είναι αυτό που εμπνέει τους άλλους. Μερικές φορές κάνουμε πράγματα χωρίς να ξέρουμε τον λόγο, άλλοι κάνουν λιγότερα επειδή ξέρουν τους λόγους, άλλοι κάνουν πράγματα επειδή είναι σπάνιος ο λόγος.

Στην Κωνσταντινούπολη η Χριστιανοσύνη είναι το σημείο αναφοράς. Η Κωνσταντινούπολη είναι ένα γνήσιο μάθημα για τον Ελληνισμό και την Χριστιανοσύνη γιατί στην πραγματικότητα είναι ένας τόπος ιερός όπως είναι οι Άγιοι Τόποι, είναι μία καλή προετοιμασία για τους επόμενους. Ο συνδυασμός του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού βρίσκεται στην Πόλη.

Είναι πολύ καλό να πηγαίνουμε εκκλησία την Κυριακή, είναι εύκολο όμως. Είναι ακόμα καλύτερο αν βοηθάμε εκκλησίες να λειτουργούν. Κατά συνέπεια το φαινόμενο της Κωνσταντινούπολης είναι το πιο μακρόχρονο που έχει ο Χριστιανισμός, ο Ελληνισμός σε συνδυασμό και παρ' όλα τα προβλήματα είναι εδώ.

14829) Μικρά και Μεγάλα Κατεχόμενα. Perfection 15 4 4/2014.
En. Small and Large Occupied Territories.
14016

Small and Large Occupied Territories

Translated from the Greek by Athena Kehagias

If some of you assume that there are occupied territories, they should know that they are small occupied territories, but there are also the large ones. Constantinople is the only city of Hellenism which is called Polis. That has of great significance because it is a form of anonymity. 

Its an anonymity, but because it is unique, we just know that its actually a name. This Polis, managed to constitute the center of an empire that is the longest in duration worldwide. Constantinople is a intertemporal reference point.

You know something? If you want to set a meeting point with someone in a hundred years, some of you may say, at my house, in my neighborhood. You will find that the easiest and most sufficient meeting points are the churches. Of all those churches there is one that is most suitable for such reunions. In Constantinople you all have an appointment with the future and the past is Hagia Sophia. Hagia Sophia is not the Hagia Sophia, its the wisdom of Christ. 

The impressive for us is that the Church says to you that it has not forgotten anything. The structure of the Church, the Church's position, the position of Constantinople within Hellenism and Christianity is not just a detail. And if you think about it, the Ecumenical Patriarchate remains there, while it could have easily moved. What's of importance is that it remains. 

There is the conquest of Constantinople from 1453, May 29th, Tuesday morning. And we Greeks are still talking about this in 2014, this is a enormous issue. This means that we are capable of remembering. There are people who were not born Greeks, have not lived as Greeks, have not died Greeks, yet again remained Greeks. 

There are some who endured all these and nevertheless have stayed there, continuing the tradition, continuing Christianity, continuing Hellenism and have not forgotten anything. The question is, if we are forgetting. The more that go to Constantinople, the more alive it would remain. 

Because there are our own people over there. You may be calling them just, those from Constantinople, while in actual fact they are enclaved. 

I would like for you to think that one way to fuel that continuity of Time, this superstring in Constantinople, is to go over there, but as on mission. Its that mission which inspires others. Sometimes we do things without knowing the reason, others do less because they know the reasons, others do things because the reason is scarce. 

In Constantinople Christianity is the baseline. Constantinople is a genuine lesson for Hellenism and Christianity because it is actually a sacred place, as are the Holy Lands, it is a good preparation for the next to come. The combination of Hellenism and Christianity is fount in this Polis. 

It is very good to go to church on Sunday's, but that is easy. It's even better if we help churches to function. Consequently the phenomenon of Constantinople is the longest regarding Christianity, Hellenism in conjunction with it, and despite all the problems its here.

Απολυτίκιο Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου - 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑΣ

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

Ο Άγιος Δημήτριος

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 - 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. ή (το πιο πιθανό) το 306 μ.Χ.
Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.
Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας (βλέπε 27 Οκτωβρίου), ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Νέστορας και Δημήτριος.
Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.
Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο (σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου) να πατά τον άπιστο Λυαίο.
Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.
Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το εξής. Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρισκόντουσαν στον ναό του Αγίου Δημητρίου, μα ο Άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί και η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου του Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο ναός λέγεται από τότε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον
Ἦχος β’. Αὐτόμελον.
Τοῖς τῶv ἰαμάτωv σου ῥείθροις Δημήτριε, τὴv Ἐκκλησίαν Θεὸς ἐπορφύρωσεv, ὁ δούς σοι τὸ κράτος ἀήττητοv, καὶ περιέπωv τὴν πόλιv σου ἄτρωτοv· αὐτῆς γὰρ ὑπάρχεις τὸ στήριγμα.
Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λογον.
Εὐσεβείας τοῖς τρόποις καταπλουτῶν, ἀσεβείας τὴν πλάνην καταβαλών, Μάρτυς κατεπάτησας, τῶν τυράννων τὰ θράση, καὶ τῷ θείῳ πόθῳ, τὸν νοῦν πυρπολούμενος, τῶν εἰδώλων τὴν πλάνην, εἰς χάος ἐβύθισας· ὅθεν ἐπαξίως, ἀμοιβὴν τῶν ἀγώνων, ἐδέξω τὰ θαύματα, καὶ πηγάζεις ἰάματα, Ἀθλοφόρε Δημήτριε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.
Ἕτερον Κάθισμα
Βασιλεῖ τῶν αἰώνων εὐαρεστῶν, βασιλέως ἀνόμου πᾶσαν βουλήν, ἐξέκλινας Ἔνδοξε, καὶ γλυπτοῖς οὐκ ἐπέθυσας· διὰ τοῦτο θῦμα, σαυτὸν προσενήνοχας, τῷ τυθέντι Λόγῳ ἀθλήσας στερρότατα· ὅθεν καὶ τῇ λόγχῃ, τὴν πλευρὰν ἐξωρύχθης, τὰ πάθη ἰώμενος, τῶν πιστῶς προσιόντων σοι, Ἀθλοφόρε Δημήτριε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.
Μεγαλυνάριον
Τὸν μέγαν ὁπλίτην καὶ ἀθλητήν, τὸν στεφανηφόρον, καὶ ἐν μάρτυσι θαυμαστόν, τὸν λόγχῃ τρωθέντα, πλευρὰν ὡς ὁ δεσπότης, Δημήτριον τὸν θεῖον ὕμνοις τιμήσωμεν.
Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Φύλαττε τοὺς δούλους σου ἀθλητά, μάρτυς μυροβλύτα τοὺς ὑμνοῦντάς σε εὐσεβῶς, καὶ ρῦσαι κινδύνων καὶ πάσης ἄλλης βλάβης, Δημήτριε τρισμάκαρ ταῖς ἱκεσίαις σου.

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 - 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. ή (το πιο πιθανό) το 306 μ.Χ.

Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.

Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας (βλέπε 27 Οκτωβρίου), ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Νέστορας και Δημήτριος. 

Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.

Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο (σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου) να πατά τον άπιστο Λυαίο.

Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.

Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το εξής. Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρισκόντουσαν στον ναό του Αγίου Δημητρίου, μα ο Άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί και η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου του Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο ναός λέγεται από τότε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’.
Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Αὐτόμελον.
Τοῖς τῶv ἰαμάτωv σου ῥείθροις Δημήτριε, τὴv Ἐκκλησίαν Θεὸς ἐπορφύρωσεv, ὁ δούς σοι τὸ κράτος ἀήττητοv, καὶ περιέπωv τὴν πόλιv σου ἄτρωτοv· αὐτῆς γὰρ ὑπάρχεις τὸ στήριγμα.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λογον.
Εὐσεβείας τοῖς τρόποις καταπλουτῶν, ἀσεβείας τὴν πλάνην καταβαλών, Μάρτυς κατεπάτησας, τῶν τυράννων τὰ θράση, καὶ τῷ θείῳ πόθῳ, τὸν νοῦν πυρπολούμενος, τῶν εἰδώλων τὴν πλάνην, εἰς χάος ἐβύθισας· ὅθεν ἐπαξίως, ἀμοιβὴν τῶν ἀγώνων, ἐδέξω τὰ θαύματα, καὶ πηγάζεις ἰάματα, Ἀθλοφόρε Δημήτριε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ἕτερον Κάθισμα
Βασιλεῖ τῶν αἰώνων εὐαρεστῶν, βασιλέως ἀνόμου πᾶσαν βουλήν, ἐξέκλινας Ἔνδοξε, καὶ γλυπτοῖς οὐκ ἐπέθυσας· διὰ τοῦτο θῦμα, σαυτὸν προσενήνοχας, τῷ τυθέντι Λόγῳ ἀθλήσας στερρότατα· ὅθεν καὶ τῇ λόγχῃ, τὴν πλευρὰν ἐξωρύχθης, τὰ πάθη ἰώμενος, τῶν πιστῶς προσιόντων σοι, Ἀθλοφόρε Δημήτριε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Μεγαλυνάριον
Τὸν μέγαν ὁπλίτην καὶ ἀθλητήν, τὸν στεφανηφόρον, καὶ ἐν μάρτυσι θαυμαστόν, τὸν λόγχῃ τρωθέντα, πλευρὰν ὡς ὁ δεσπότης, Δημήτριον τὸν θεῖον ὕμνοις τιμήσωμεν.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Φύλαττε τοὺς δούλους σου ἀθλητά, μάρτυς μυροβλύτα τοὺς ὑμνοῦντάς σε εὐσεβῶς, καὶ ρῦσαι κινδύνων καὶ πάσης ἄλλης βλάβης, Δημήτριε τρισμάκαρ ταῖς ἱκεσίαις σου.

Απολυτίκιο Αγ. Νέστωρ - 27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

ΣΥΝΤΟΜΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ


1112 (2)

ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ


43_2014

Κυριακή Κ΄ (ΣΤ' Λουκά): «... και να δοξαστούν αιώνια.»


Στον επίσκοπο Εφέσσου Τιμόθεο, απευθύνθηκε ο ιερός Παύλος, αγαπητοί μου αδελφοί, στο σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα, που προέρχεται από τη δεύτερή του επιστολή προς το αγαπημένο του πνευματικό παιδί. Γράφτηκε λίγο πριν από το μαρτυρικό του τέλος στη Ρώμη και αποτελεί την «πνευματική διαθήκη» του Αποστόλου των Εθνών, μια που μέσα στις γραμμές της, ο Παύλος συμπυκνώνει όλα όσα θα ήθελε να αφήσει πίσω του ως πνευματική παρακαταθήκη, σε εμάς τους πνευματικούς του απογόνους. Αλλά ας ακούσουμε ξανά στη δική μας καθημερινή γλώσσα το περιεχόμενο του χωρίου για να μπορέσουμε να αποκομίσουμε όφελος από τις τελευταίες του νουθεσίες και προτροπές.

Γράφει λοιπόν ο Απόστολος Παύλος: «Παιδί μου Τιμόθεε, να παίρνεις δύναμη από τη χάρη που μας έδωσε ο Ιησούς Χριστός. Κι όσα άκουσες από μένα μπροστά σε πολλούς μάρτυρες, αυτά να τα μεταδώσεις σε έμπιστους ανθρώπους, που θα είναι ικανοί να διδάξουν και άλλους. Κακοπάθησε λοιπόν σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού. Κανείς στρατευμένος δεν μπλέκεται στις υποθέσεις της καθημερινής ζωής, αν θέλει να είναι συνεπής απέναντι σ' εκείνον που τον στρατολόγησε. Κι όταν κάποιος μετέχει σε αθλητικούς αγώνες, δεν παίρνει το στεφάνι της νίκης, αν δεν αγωνιστεί σύμφωνα με τους κανόνες. Ο γεωργός πρέπει να κοπιάσει, για να μπορέσει να φάει πρώτος από τους καρπούς. Προσπάθησε να καταλάβεις αυτά που λέω. Ο Κύριος να σε βοηθήσει να τα εννοήσεις όλα. Να μην ξεχνάς τον Ιησού Χριστό, τον αναστημένο από τους νεκρούς και απόγονο του Δαβίδ, σύμφωνα με το ευαγγέλιο που κηρύττω. Για το ευαγγέλιο αυτό κακοπαθώ ως το σημείο να με δέσουν σαν κακούργο. Αλλά ο λόγος του Θεού δε δένεται. Έτσι, όλα τα υπομένω γι' αυτούς που διάλεξε ο Θεός, για να πετύχουν κι αυτοί τη σωτηρία που έφερε ο Ιησούς Χριστός και να δοξαστούν αιώνια»(Β΄ Τιμόθεον, κεφ. 2, στίχ. 1-10).
Στην αιώνια δόξα της Βασιλείας του Θεού, λοιπόν, καταλήγει ο λόγος του Αποστόλου Παύλου. Στη σωτηρία, που ήρθε στον κόσμο δια του Ιησού Χριστού, και που περιμένει όσους θα ανταποκριθούν θετικά στην πρόσκληση-πρόκληση αγάπης που απευθύνει σε όλους μας ο ουράνιος Πατέρας. Και αποτελεί πραγματική «πρόκληση» αυτή η ουράνια «πρόσκληση», γιατί η ανταπόκριση σ’ αυτήν δεν περιορίζεται στην απόφαση μιας στιγμής, αλλά αποτελεί στάση ολόκληρης ζωής. Μιας ζωής αποφασισμένης να παραμένει προσηλωμένη σταθερά και με κάθε κόστος στη Θεία αγάπη. Γιατί πράγματι, η γνήσια και αληθινή αγάπη «κοστίζει». Και για να το καταλάβουμε αυτό, ο Απόστολος Παύλος προβάλει μέσα στο κείμενο που προηγήθηκε, τρία απλά παραδείγματα, παρμένα από την καθημερινή ζωή.
Και το πρώτο, αφορά τη ζωή ενός στρατιώτη. Μια ζωή με πολλούς κινδύνους, δυσκολίες και κακοπάθειες, στις οποίες ο καλός στρατιώτης με φιλότιμο υποβάλλεται, όχι για να εξασφαλίσει απλά τον μισθό του, αλλά για να είναι συνεπής σε αυτόν που τον στρατολόγησε. Γι’ αυτό και εκούσια αποτραβιέται από τα πράγματα και τις υποθέσεις της καθημερινής ζωής, περιορίζεται στον κλειστό χώρο του στρατοπέδου του και αφιερώνει όλη του την προσπάθεια στο να φανεί άξιος της εμπιστοσύνης του κυρίου του.
Το δεύτερο, είναι παρμένο από τη ζωή ενός αθλητή. Ζωή δύσκολη κι αυτή, γεμάτη στερήσεις και περιορισμούς. Με συνεχή προσπάθεια και εκγύμναση, για να ξεπεράσει ο αθλητής τον ίδιο του τον εαυτό, τις φυσικές  του δυνατότητες· ώστε όταν έρθει η ώρα του αγώνα, να ξεχωρίσει από τους αντιπάλους του και να τερματίσει πρώτος. Αλλά και πάλι το στεφάνι της νίκης δεν θα είναι δικό του, αν εκτός από την πρωτιά δεν φρόντισε να τηρήσει με ακρίβεια όλους τους ορισμένους από τους αγωνοθέτες κανόνες.
Το τρίτο πάλι παράδειγμα, αφορά τη ζωή ενός γεωργού, ενός ανθρώπου της βιοπάλης. Αυτού που είναι υποχρεωμένος να κοπιάζει σχεδόν ένα ολόκληρο χρόνο, υποφέροντας το κρύο, τη ζέστη, τη βροχή, τις θεομηνίες, παλεύοντας με την τραχύτητα του εδάφους, την επιμονή των ζιζανίων και την πείνα των αγριμιών. Όλα όμως τα υπομένει, προκειμένου πρώτος αυτός να γευτεί τους γλυκούς καρπούς του μόχθου του.
Τι λένε όμως σε μας τα τρία αυτά παραδείγματα; Νομίζω όλοι το κατανοούμε: πως για να γευτεί κανείς τα αγαθά χρειάζεται να προηγηθεί κόπος. Κι αν για τα φθαρτά αγαθά αυτού του κόσμου, υποβαλλόμαστε σε τέτοιες και τόσες θυσίες, τι θα έπρεπε να κάνουμε για τα αιώνια και άφθαρτα αγαθά της Βασιλείας του Θεού;
Ας ακούσουμε λοιπόν, ως «καλοί στρατιώτες Ιησού Χριστού», το παράγγελμα του έμπειρου «αξιωματικού» του, Παύλου: να υπομένουμε τις όποιες κακοπάθειες για την αγάπη του Κυρίου μας, ώστε να αξιωθούμε της σωτηρίας που μας προσφέρεται. Αμήν.

Απολυτίκιον Αγίου Δημητρίου

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Ομιλία με θέμα: "Οσίου Πορφυρίου: Θεραπευτική Παιδαγωγική", σήμερα στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Πειραιώς


Στο πλαίσιο των εορτασμών στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Πειραιώς, την Πέμπτη 23 Οκτωβρίου στις 7.15μ.μ., θα ομιλήσει ο καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γεώργιος Κρουσταλλάκης με θέμα:"Οσίου Πορφυρίου, Θεραπευτική Παιδαγωγική". 
Ο κ. Γεώργιος Κρουσταλλάκης είναι ομότιμος καθηγητής της Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και έζησε από πολύ κοντά το βίο και την προσωπικότητα του Γέροντος Πορφυρίου. 
Με πολύ αγάπη και συγκίνηση θα μιλήσει για τις παιδαγωγικές απόψεις του Γ. Πορφυρίου, την αντιμετώπιση που είχε απέναντι στους ανθρώπους, το διορατικό και προορατικό του χάρισμα που βοήθησε και παρηγόρησε χιλιάδες ψυχές.


Ο π. Πορφύριος υπήρξε πνευματικός Πατέρας των νέων ανθρώπων και σύμβουλος της οικογένειας, σε μια εποχή που διακρίνεται για την αντιπαιδαγωγικότητα και την παθογένειά της. ΄Ηταν άνθρωπος που έζησε στην περιοχή του θαύματος και εκφράστηκε με τη θεία «τρέλα».
Έλεγε συχνά ο Γέροντας:
«Όταν έλθει ο Χριστός στον άνθρωπο, όταν έλθει στη ψυχή μας, όταν πάη στον άνθρωπο ο Χριστός, όταν μπει στην ψυχή, η ψυχή γίνεται αλλιώς. Ζη παντού, ζη στα άστρα, ζη στον κόσμο τον πνευματικό, ζη στο σύμπαν, ζη…».

Απολυτίκιο Αγ. Αρέθα - 24 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ