Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Οι αρετές του χώρου της καρδιάς- Η συγχώρηση



…Η πρώτη αρετή σχετίζεται με το άνοιγμα της καρδιάς μας, την αύξηση της χωρητικότητάς της. Είναι ανάγκη να χωρούν μέσα μας οι άλλοι, να χωρούν τα ελαττώματά τους, να χωρούν τα όσα έχουν κάνει εις βάρος μας, ακόμη και οι δικαιολογίες τους, έστω κι αν δεν μας φαίνονται και τόσο επαρκείς ή αληθινές. Να μπορεί να χωρέσει κάθε αδυναμία τους. Να μπορεί να χωρέσει η ενοχλητικότητά τους, η αδυναμία μας να τους καταλάβουμε και η δυσκολία που φυσικά μας προκαλούν.
Κάνουμε τόση πάλη πολλές φορές να δεχθούμε τους άλλους όπως είναι! Διότι έχουμε την απαίτηση να είναι όπως εμείς θέλουμε . Αυτό όμως δεν γίνεται. Κάτι κακό μας κάνουν συνειδητά ή ασυνείδητα. Κάποια παράξενη συνήθεια έχουν. Ενδεχομένως κάποιους τρόπους διαφορετικής αγωγής από τους δικούς μας ,κάποιες εξωτερικές συνήθειες που δεν μας ταιριάζουν, κάποιες αδυναμίες, κάποιες εκφράσεις της πεπτωκυίας , της περασμένης αμαρτωλής φύσης του ανθρώπου έχουν κι αυτοί, όπως αναντίρρητα έχουμε κι εμείς. Μας καλεί λοιπόν ο Θεός να ανοίξουμε την καρδιά μας και να βάλουμε μέσα τους συνανθρώπους μας όπως είναι, να τους αγαπήσουμε σαν αδελφούς μας. Τα αδέλφια δεν αγαπιούνται γιατί είναι καλά. Αγαπιούνται γιατί είναι αδέλφια ,μέτοχοι της ίδιας φύσεως , των ίδιων χαρακτηριστικών , της ίδιας κληρονομικότητας. Κι εμείς έχουμε την ίδια κληρονομικότητα ,έχουμε τις ίδιες αμαρτίες, τα ίδια χαρακτηριστικά της σφραγίδας του πεσμένου ανθρώπου. Αλλά έχουμε επίσης τα ίδια χαρακτηριστικά που μας δίνει η κολυμβήθρα του αγίου Βαπτίσματος. Τα χαρακτηριστικά της δυνατότητος να προσέλθουμε και να προσεγγίσουμε τη Χάρι του Θεού. Μας προτρέπει λοιπόν και η Εκκλησία, πριν αρχίσουμε τον αγώνα, πριν προσέλθουμε στα μυστήρια, πριν γευθούμε τη χαρά της Αναστάσεως, πριν κάνουμε οποιοδήποτε άλλο βήμα, να ανοίξουμε την καρδιά μας και να βάλουμε μέσα τους αδελφούς μας. Να ξεχάσουμε αυτά που μας έχουν κάνει, να αφήσουμε κάθε πικρία, να σβήσουμε κάθε αρνητικό απόηχο από την καρδιά μας.
Το πρώτο βήμα, συνεπώς, και η πρώτη αρετή είναι αυτή που όλοι ξέρουμε πόσο εύκολη είναι στον ορισμό της και πόσο δύσκολη στη πρακτική της˙ είναι η αρετή της συγχωρήσεως. Πρέπει να αγιάσουμε τον χώρο. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να αγιάσουμε τον δικό μας καρδιακό χώρο, τον χώρο της ανθρώπινης υποστάσεώς μας˙ αυτόν, που ενώ είναι προορισμένος να λειτουργεί ως χώρος του προσώπου μας, στον οποίον να εκφράζεται και να αναπαύεται ο Θεός, συνήθως παρουσιάζεται ως χώρος του εγώ μας, ο οποίος κυριαρχείται από τα πάθη της φιλαυτίας μας. Το πρώτο βήμα για να αγιασθεί ο χώρος της ψυχής μας είναι να δεχθούμε τους άλλους μέσα μας… 

Η Αγάπη δεν κρύβεται!



Η αγάπη δεν φαίνεται στον θυμό και στην οργή αλλά στην υπομονή και στην συγχώρεση.

Η αγάπη δεν λυγίζει στο πόνο της καρδιά μας αλλά στην αγάπη του άλλου.

Η αγάπη δεν φανερώνεται εύκολα στο λόγο αλλά στη βλέμμα της ευσπλαγχνίας.

Η αγάπη δεν χαρίζεται στο σώμα του άλλου αλλά μέσα στην ταπεινή καρδιά.

Η αγάπη δεν φωνάζει στην αδικία του άλλου αλλά σιωπά στην ταπείνωση του εαυτού μας.

Η αγάπη δεν χάνεται μέσα στην βοή του κόσμου αλλά δείχνει την παρουσία της με την πλούσια αρετή της.

Η αγάπη δεν καταστρέφεται με την αδιαφορία αλλά βοηθεί με τον ενδιαφέρον της.

Η αγάπη δεν αδιαφορεί για την αδυναμία του άλλου αλλά ενδιαφέρεται για την σωτηρία του.

Η αγάπη δεν τρέχει μαζί με το θυμό αλλά τον προσπερνά με γρήγορο βηματισμό για να συναντήσει την αδελφή της την ταπείνωση.

Η αγάπη δεν κοιμάται χωρίς να συγχωρήσει τον άλλον.

Η αγάπη δεν κοιτά το παρελθόν αλλά κοιτά το μέλλον για να αγαπήσει περισσότερο τον άλλον.

Η αγάπη δεν καταδικάζει τον άλλον αλλά σταυρώνεται παρά να σταυρώσει.

Η Αισιοδοξία είναι το οξυγόνο τ' Ουρανού

άλγος και έρως....

Όσοι ζούν την πνευματική ζωή με τον κοσμικό τρόπο
-δηλαδή όλο Πάσχα χωρίς να περάσουν πρώτα τη Μεγάλη Σαρακοστή , τη Σταύρωση-
αδύνατον είναι να αναστηθούν πνευματικά, 
αδύνατο είναι να αγαπήσουν και τον Χριστό,
διότι δεν πόνεσαν οι ίδιοι,
για να νιώσουν τους πόνους του Χριστού για την Σωτηρία μας
και να γλυκαθούν από την αγάπη τού Χριστού,
να τρελαθούν από τον θείο έρωτα,
απορροφημένοι πια στον Ουρανό.

Γέροντας Παϊσιος

"Από τους ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά στην Ορθοδοξία", μία συγκλονικστική συνέντευξη ενός πρώην ψευδομάρτυρα του Ιεχωβά.(ήχος)




Ένα πρώην θύμα της οργάνωσης των ψευδομαρτύρων του Ιεχωβά, από γονείς και παππούδες επίσης ψευδομάρτυρες, γνώρισε την αλήθεια της Ορθοδοξίας.
Υπάρχοντας ο ίδιος θύμα της για 25 χρόνια, και σπαταλώντας μέσα εκεί ένα σπουδαίο μέρος της επίγειας ζωής του, είχε την ευκαιρία να ζήσει όλα σχεδόν τα συναισθήματα, τις προσδοκίες, τους φόβους, και τις περιπέτειες, τα οποία βιώνει ο κάθε ένας που αναζητάει την αλήθεια σε αυτή την οργάνωση, και που κάποτε απογοητεύεται. 
Υπήρξε πιστός τηρητής των προσταγμάτων της οργάνωσης με συνέπεια την φυλάκιση του για την άρνησή του να στρατευθεί.
Όσο όμως υπήρξε πιστός στις αρχές της εταιρείας άλλο τόσο υπήρξε και λάτρης της αληθείας. Και επειδή η αλήθεια δεν είναι απλά μια ιδέα αλλά ένα πρόσωπο αυτό του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και ο ίδιος ο Χριστός τον αγάπησε και τον οδήγησε κοντά του στην όντως Αλήθεια.

Γέροντας Παΐσιος: Ο Αχάριστος είναι πάντα λυπημένος!


-Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι , ενώ τα έχουν
όλα ,νιώθουν άγχος και στενοχώρια;
-Όταν βλέπετε έναν άνθρωπο να έχημεγάλο άγχος, στενοχώρια και λύπη, ενώ τίποτε δεν του λείπει, να ξέρετε ότι τουλείπει ο Θεός.
Όποιος τα έχει όλα, και υλικά αγαθά και υγεία, και, αντί να ευγνωμονή τον Θεό , έχει παράλογες απαιτήσεις και γκρινιάζει, είναι για τηνκόλαση με τα παπούτσια. Ο άνθρωπος, όταν έχη ευγνωμοσύνη, με όλα είναιευχαριστημένος. Σκέφτεται τί του δίνει ο Θεός κάθε μέρα και χαίρεται τα πάντα.

Όταν όμως είναι αχάριστος, με τίποτε δεν είναι ευχαριστημένος γκρινιάζει και βασανίζεται με όλα. Αν, ας πούμε, δεν εκτιμάη την λιακάδα και γκρινιάζει,έρχεται ο Βαρδάρης και τον παγώνει …; Δεν θέλει την λιακάδα θέλει το τουρτούρισμα που προκαλεί ο Βαρδάρης.
-Γέροντα, τί θέλετε να πήτε μ’ αυτό;
-Θέλω να πω ότι, αν δεν αναγνωρίζουμε τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός και γκρινιάζουμε, έρχονται οι δοκιμασίες και μαζευόμαστε κουβάρι. Όχι, αλήθεια σας λέω, όποιος έχει αυτό το τυπικό , την συνήθεια της γκρίνιας, να ξέρη ότι θα του έρθη σκαμπιλάκι από τον Θεό, για να ξοφλήση τουλάχιστον λίγο σ’ αυτήν την ζωή. Και αν δεν του έρθη σκαμπιλάκι , αυτό θα είναι χειρότερο, γιατί τότε θα τα πληρώση όλα μια και καλή στην άλλη ζωή.
-Δηλαδή , Γέροντα, η γκρίνια μπορεί να είναι συνήθεια;
-Γίνεται συνήθεια, γιατί η γκρίνια φέρνει γκρίνια και η κακομοιριά φέρνει κακομοιριά. Όποιος σπέρνει κακομοιριά, θερίζει κακομοιριά και αποθηκεύει άγχος. Ενώ , όποιος σπέρνει δοξολογία, δέχεται την θεϊκή χαρά και την αιώνια ευλογία. Ο γκρινιάρης, όσες ευλογίες κι αν του δώση ο Θεός, δεν τις αναγνωρίζει. Γι’ αυτό απομακρύνεται η Χάρις του Θεού και τον πλησιάζει ο πειρασμός τον κυνηγάει συνέχεια ο πειρασμός και του φέρνει όλο αναποδιές, ενώ τον ευγνώμονα τον κυνηγάει ο Θεός με τις ευλογίες Του.
Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία, την οποία ήλεγξε ο Χριστός. «Ουχ οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού», είπε στον λεπρό που επέτρεψε να Τον ευχαριστήση. Ο Χριστός ζήτησε την ευγνωμοσύνη από τους δέκα λεπρούς όχι για τον εαυτό Του αλλά για τους ίδιους, γιατί η ευγνωμοσύνη εκείνους θα ωφελούσε.

Απολυτίκιο Αγ. Μαρίας της Αιγυπτίας - 1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Ο πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ο ηθικός, αλλά ο αγαπών.


Πολλές φορές ακούτε από το στόμα των ιερέων να ομιλούν για πνευματική προκοπή, ή να λένε: «Να προσπαθήσουμε να γίνουμε πνευματικοί άνθρωποι..». Όμως τι σημαίνει τελικά πνευματική προκοπή, τι σημαίνει πνευματικότητα; Μήπως τα έχουμε παρεξηγήσει μέσα στο μυαλό μας;
Όταν οι πατέρες της Εκκλησίας ομιλούν για πνευματικότητα δεν ομιλούν περί ηθικής. Η Εκκλησία αδελφοί μου μας προσφέρει πνευματικότητα, και όχι ηθική τελείωση. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι σίγουρα και ηθικός όμως ο ηθικός δεν συνεπάγεται και το πνευματικός...Το να είμαστε ηθικά καλοί αυτό μπορούμε και μόνοι μας να το πετύχουμε, όμως δεν είναι το ζητούμενο, δεν πρέπει να γίνει αυτοσκοπός, δεν αρκεί η ηθική από μόνη της ώστε να ελκύσουμε την χάρη του Θεού. Π.χ.  όσο καθαρός κι αν είσαι, όσο εγκρατείς κι αν είσαι, όση αμόλυντη ζωή κι αν έχεις, εάν ζει εν παρθενία, όσο δίκαιος κι αν είσαι, με λίγα λόγια όλοι σε θεωρούν έναν ηθικό άνθρωπο, εάν δεν έχεις ταπείνωση τίποτα δεν κατάφερες..διότι «ο Κύριος ταπεινοίς δίδωσι χάριν».

Για να επανέλθουμε όμως. Λέμε λοιπόν ότι η Εκκλησία, μας προσφέρει πνευματικότητα. Τι είναι λοιπόν η πνευματικότητα; Μπορεί να μετρηθεί;
Η πνευματικότητα αδελφοί μου είναι κατάστασις όπου ο άνθρωπος έχει υπερβεί τον εγωισμό, την φιλαυτία του, έχει υπερβεί τα του κόσμου και πλέον εν ταπεινώση και μετανοία ζει για τον Χριστό ,δια του Χριστού.
Ζει δηλαδή όχι για να κτίσει ένα καλό όνομα στην κοινωνία, όχι για να γίνει διάσημος και προσφιλείς στους ανθρώπους λόγω της καθαρότητος του βίου του ή των ποικίλων αρετών του αλλά ζει για τον Χριστό, ζει για τους άλλους, ζει δια του Χριστού δηλαδή ζει μέσω του Χριστού, δια των μυστηρίων της Εκκλησίας και φτάνει στο σημείο να λέγει μαζί με τον απόστολο: «ζω δε ουκέτι εγώ ζει δε εν εμοί χριστός».
Ο πνευματικός άνθρωπος δεν είναι αυτός που έχει κάνει σπουδές στην θύραθεν σοφία, δεν είναι ούτε ο ηθικός άνθρωπος, αλλά ο μυημένος στο μυστήριο της Αγάπης.
Εάν τολμούσα να ονόμαζα ποιος είναι ο πνευματικός άνθρωπος, θα έλεγα είναι ο άνθρωπος που αγαπά. Διότι το ατέλεστο τέλος που καλούμαστε όλοι μας να αγγίξουμε και να γίνουμε μέτοχοι είναι η Αγάπη εν Χριστώ, δηλαδή η άδολη αγάπη, η ανιδιοτελής αγάπη, η αγάπη που μπορεί να φτάσει στην θυσία του Σταυρού χωρίς να κρατήσει κακία μέσα της.
«Αγάπα και κάνε ότι θέλεις», είπε ένας γέροντας σε κάποιον μοναχό. Διότι εάν αγαπάς, όντως, θα σου είναι αδιανόητο να στεναχωρήσεις τον πλησίον σου, να τον αδικήσεις, να τον κατακρίνεις. Εάν αγαπάς θα σου είναι αδιανόητο να ησυχάσεις μέσα στην φιλαυτία σου, μέσα στο βόλεμά σου…θα καταληφθείς από μία «μακαρία μανία» όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος η οποία ακόμα και όταν το σώμα κουραστεί και αποκάμει από τους κόπους της ασκήσεως θα πραγματοποιηθεί σε σένα εκείνο το ψαλμικό: «Εγώ καθεύδω» από την ανάγκη της φύσεως, «η δε καρδία μου αγρυπνεί» από το πλήθος του έρωτος προς Σε.
Η Αγάπη λοιπόν είναι ο σκοπός της ζωής, διότι Αγάπη είναι ο Θεός. Ο άνθρωπος λοιπόν που σκοπό έχει την ένωσή του με τον Θεό (καθ'ομοίωσιν), είναι σαν να έχει σκοπό του την απόκτηση της Αγάπης.
Λέγει πάλι ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: «Αυτός που θέλει να ομιλή για την αγάπη είναι σαν να επιχειρή να ομιλή για τον ίδιο τον Θεόν.
Η αγάπη, ως προς την ποιότητά της είναι ομοίωσις με τον Θεόν, όσο βέβαια είναι δυνατόν στους ανθρώπους. Ως προς την ενέργειά της, είναι μέθη της ψυχής. Ως προς δε τις ιδιότητές της, είναι πηγή πίστεως, άβυσσος μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως».
Να λοιπόν γιατί τόλμησα να πω ότι τελικά πνευματικός άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που αγαπά, που έχει αγάπη όχι για τους φίλους και τους οικείους τους, όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά για όλη την κτίση!
Αγαπητοί μου αδελφοί, όλα αυτά τα αναφέρουμε, όχι για να μικροψυχήσουμε και να προσπαθήσουμε μονομιάς και απότομα να κατακτήσουμε τα κράσπεδα του Ουρανού, διότι μπορεί στην πορεία να απογοητευτούμε. Γι΄αυτό δεν πρέπει να ξεχνούμε το εξής: «Ότι όπως δεν είναι δυνατόν αυτός που πέρασε μακροχρόνια ασθένεια να ανακτήσει την υγεία του μέσα σε μία στιγμή, έτσι δεν είναι δυνατόν να νικήσουμε διά μιας τα πάθη μας ή ακόμα και ένα πάθος μας» (Άγ. Ιων.Κλιμακος).
Θέλει επιμονή, θέλει υπομονή, θέλει προσευχή, προσοχή, ταπείνωση και μετάνοια. Θέλει όμως και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να κατορθώσει πολλά πράγματα στην ζωή του όμως την αγιότητα δεν μπορεί να την κατορθώσει μακράν των Μυστηρίων της Εκκλησίας. Διότι η Εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Η Εκκλησία είναι ο Χριστός, άρα λοιπόν μακράν της Εκκλησίας, είμαστε μακράν του Χριστού, κι ας υποστηρίζουν κάποιοι ότι πιστεύουν στον Χριστό, απορρίπτοντας την Εκκλησία Του, διότι όποιος απορρίπτει την Ορθόδοξη Εκκλησία, απορρίπτει τον Χριστό και πλέον μακράν του Χριστού είναι μακράν του Φωτός, της Αλήθειας, της Αγάπης και της Αιωνίου Ζωής.
Και μην πει κάποιος ότι: «εμείς δεν ποθούμε να γίνουμε άγιοι», διότι όποιος έστω και ενδόμυχα απορρίπτει συνειδητά την αγιότητα, απορρίπτει τον σκοπό της δημιουργίας του.
Όλοι μας αδελφοί μου πλαστήκαμε κατ’εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού, δηλαδή, δημιουργηθήκαμε ελεύθεροι με νου, κρίση και λογική ώστε να μεταμορφωθούμε από χοϊκούς ανθρώπους σε κατά χάριν θεανθρώπους, σε αγίους, σε όντα που ζουν μαζί με τον Θεό αρμονικά μέσα σε αιώνια ευφροσύνη. Εάν λοιπόν δεν θέλουμε ένα τέτοιο μέλλον…είμαστε άξιοι των επιλογών μας.
Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Κλίμακος του Αγίου Ιωάννου στο οποίο ο Άγιος μας δείχνει τον δρόμο από την γη των παθών προς τον Ουρανό της Αγάπης.
Λέγει ο Άγιος: «Η ελάττωσις του κακού γεννά την αποχή από το κακό. Η αποχή από το κακό είναι η αρχή της μετανοίας. Η αρχή της μετανοίας είναι η αρχή της σωτηρίας. Η αρχή της σωτηρίας είναι η καλή πρόθεσις. Η καλή πρόθεσις γεννά τους κόπους. Αρχή των κόπων είναι οι αρετές. Η αρχή των αρετών είναι το άνθος (της πνευματικής ζωής). Το άνθος της αρετής είναι η αρχή της (πνευματικής) εργασίας. Η (πνευματική) εργασία είναι τέκνο της αρετής∙ και αυτής τέκνο η συνέχισις και η συχνότης της εργασίας. Καρπός και τέκνο της συνεχούς και επιμελούς εργασίας είναι η έξις, (η μόνιμη δηλαδή συνήθεια). Και τέκνο της έξεως είναι η ποίωσις , (να γίνη δηλαδή η αρετή ένα με την ψυχή, φυσική κατάστασίς της).
Η ποίωσις στο καλό γεννά τον φόβο (του Θεού) και την ευλάβεια. Ο φόβος γεννά την τήρησι των εντολών – είτε των επουρανίων είτε των επιγείων. Η τήρησις των εντολών είναι απόδειξις της αγάπης (προς τον Θεόν και τον πλησίον). Αρχή της αγάπης είναι το πλήθος της ταπεινώσεως. Το πλήθος δε της ταπεινώσεως είναι θυγατέρα της απαθείας. Και η απόκτησις της απαθείας είναι η πληρότης της αγάπης, δηλαδή η πλήρης κατοίκησις του Θεού σε όσους έγιναν με την απάθεια «καθαροί τη καρδία…ότι αυτοί τον Θεόν όψονται».
Η πνευματική ζωή είναι η ζωή της συγχωρετικότητος και της αγάπης. Εάν δεν συν-χωρούμε και δεν αγαπούμε…μην πλανόμεθα, δεν ζούμε πνευματική ζωή όσο και "ηθικά αμόλυντοι" κι ας είμαστε, διότι "Ο αγαπών εκ του Θεού γεγένηται και γιγνώσκει τον Θεόν".

Απολυτίκιο Αγ. Υπατίου - 31 ΜΑΡΤΙΟΥ

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ


13_2014

Κυριακή Δ' Νηστειών: "Κλίμαξ" ένα βιβλίο για όλους.



Σήμερα  κκλησία μας τιμ τν γιοωάννη, συγγραφέα το βιβλίου «Κλίμαξ». Θέλοντας ο γιοι πατέρες μας ν μς πενθυμίσουν τι  πνευματικ ζω εναι μία σκάλα, μία κλίμακα, πο ξεκιν π τ γ καφθάνει στν ορανό, φιέρωσαν τν τέταρτη Κυριακ τν Νηστειν στν γιο ωάννη.
γραψε να πέροχο βιβλίο, που παρουσιάζει τν γνα τν σκητν τς ρήμου ς σκάλα μ τριάντα τρία σκαλοπάτια, τν ποίανεβαίνουν ργ κα σταθερά, γι ν φθάσουν στν τελείωση κα τν λοκλήρωση τομοναχικο δεώδους. μως τ βιβλίο εναι ταυτόχρονα κα να χρήσιμο βοήθημα γι τος λαϊκος πο πιθυμον ν σκηθον στν πνευματικ παλαίστρα κα ν φθάσουν σμεγάλα ψη ρετν. ς δομε κάποιες συμβουλς τς Κλίμακας, γι ν καταλάβουμε πόσο κερδισμένος μπορε ν βγ  ελαβς χριστιανς τς ποχς μας. Γράφει στ κεφάλαιο περ τς πακος  μέγας σκητς τς κκλησίας μας: «Τν ψυχπο συνηθίζει ν ξομολογεται,  σκέψη τς ξομολόγησης τ συγκρατε σν χαλινάρι κα δν τν φήνει ν μαρτήσντιθέτως τς μαρτίες πο δν σκέπτεται κάποιος ν τς ξομολογηθ, συνεχς τς διαπράττει». Στ συνέχειαναφέρει τ ξς ντυπωσιακά: «Εδα να νεπρόκοπο μαθητ πο καυχτο γιτ κατορθώματα το πνευματικο του διδασκάλου. Νόμιζε πς θ δοξαζότανπ τν πνευματικ πλοτο το γέροντός του. λλ μλλον ποδοκιμάστηκε, διότι λοι τν ωτοσαν πς να καλ δέντρο βγαλε τόσο καρπο κλωνάρι».


Στ κεφάλαιο περ μετανοίας γράφει  γιος: «Μετάνοια εναι  συμφιλίωση μτν Κύριο μ ργα ρετς ντίθετα πως τ παραπτώματά μας. Μετάνοια σημαίνει θεληματικ πομον λων τν θλιβερν πραγμάτων. Πρν π τν πτώση ο δαίμονες ποκαλον τν Θε φιλάνθρωπο. Μετ μως π τν πτώση Τν ποκαλον σκληρό. ταν  συνείδηση παύει ν μς λέγχ γι μαρτίες, ς προσέξουμε μήπως ατ δν φείλεται στν καθαρότητα, λλ στν μβλυνση τς συνείδησης ξαιτίας πλήθους μαρτιν».
Στν βδομο λόγο του περ το χαροποιο πένθους σημειώνεται πς ποιος περν τ ζωή του συνεχς μ τ κατ θεν πένθος, δν παύει ν ορτάζει καθημερινά. κενον μως πο συνεχς πανηγυρίζει σαρκικ κα λικά, τν περιμένει τ αώνιο πένθος.
Γι τν καταλαλι σημειώνει  γιος: «Εδα νθρωπο πο μάρτησε φανερά,λλ μετανόησε μυστικά. Κα ατν πο ο λλοι κατέκριναν ς νήθικο,  Θες τν θεώρησε γνό, διότι μ τν μετάνοιά του Τν εχε πλήρως ξευμενίσει. Νεσαστε σίγουροι, σες πο κακς κρίνατε τς ξένες μαρτίες, τι γι σαμαρτήματα κατακρίνατε τν πλησίον, θ περιπέσετε κι σες σ ατά».
Στ κεφάλαιο περ γαστριμαργίας γράφει: « χορτασμς π φαγητ εναι πατέρας τς πορνείας, ν  θλίψη τς κοιλις εναι πρόξενος τς γνότητος.νειρα γύρω π φαγητ κα τροφς συναντνται στν καρδι τν γαστριμάργων κα νειρα γύρω π τν κόλαση κα τν μέλλουσα κρίση συναντνται στν καρδι τν μετανοούντων.  νος κείνου πο νηστεύει προσεύχεται καθαρ κα προσεκτικά, ν κείνου πο δν γκρατεύεται, εναι γεμάτος π κάθαρτες εκόνες».
Γι τν φιλαργυρία γράφει: «Δν θ λείψουν τ κύματα π τν θάλασσα, οτεπ τν φιλάργυρο  λύπη κα  ργή. ίζα λων τν κακν εναι  φιλαργυρία, πο διαμορφώνει μίση κα κλοπς κα ζήλιες κα μνησικακίες κα σπλαχνίες κα φόνους».
Σημειώνει  γιος γι τν κενοδοξία: « κενόδοξος φαινομενικ σέβεται τν Θεό, λλ στν πραγματικότητα πιζητε ν ρέσ στος νθρώπους κα χι στν Θεό. Κενόδοξος εναι κάθε πιδεικτικς νθρωπος. Εναι μεγάλο πργμα νδιώξς π τν ψυχή σου τν παινο τν νθρώπων, μεγαλύτερο μως εναι νδιώξς τν παινο τν δαιμόνων. ταν ρχίζουν ν μς παινον, ς θυμηθομεμέσως τ πλθος τν νομιν μας κα τότε θ δομε πς εμαστε νάξιοι τιμν».
Στν περ ταπεινοφροσύνης λόγο γράφει πς  γάπη κα  ταπείνωση εναιερ ζευγάρι.  μία ψώνει κα  λλη συγκρατε σους ψώθηκαν κα δν τοςφήνει ν πέσουν.
Γι τν προσευχ μς συμβουλεύει ν μν πιδιώκουμε ν λέμε πολλ λόγια, γι ν μν διασκορπίζεται  νος μας, ναζητντας λόγια, διότι νας λόγος τοτελώνη ξιλέωσε τν Θε κα λίγες λέξεις πίστεως σωσαν τν ληστ στ Σταυρό. Ν μν ρνούμαστε τν προσευχ γι κάποιον πο μς τ ζήτησε, στω κι ν δν διαθέτουμε καρποφόρα προσευχή, διότι  πίστη κείνου πο μς ζήτησε τν προσευχή, σωσε πολλς φορς κι κενον πο προσευχήθηκε.
Τελειώνοντας τ βιβλίο του στ τριακοστ κεφάλαιο, ναφέρεται στν πίστη, στν λπίδα κα στν γάπη, τ ελογημένο τρίπτυχο τν ρετν, ποβρίσκονται στν κορυφ τς πνευματικς ζως. 
Καλ κα χρήσιμο θ εναι γι λους μας ν προμηθευτομε τ βιβλίο τογίου ωάννου, γι ν τ χουμε ς δηγ πρς τν κατάκτηση τν ρετν.