Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει

« γάπη οδέποτε κπίπτει» ( Α’ Κορ. ιγ΄ )


Δέν χει τέλεια γάπη

κενος πού λλάζει διάθεση πρός τούς νθρώπους

 νάλογα μέ τόν χαρακτρα τους,

 τόν ναν π.χ. τόν γαπ καί τόν λλον τόν μισε,

  τόν διον νθρωπο λλοτε τόν γαπ

καί λλοτε τόν μισε γιά τίς διες ατίες.
https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSlhbX9wo95dMJ7Gbe7lKHGlZ4dpOCBur82ZwC72rij6xL1x3h-
( Α’ Ιωάν. δ’, 8 )


Μακάριος  νθρωπος

πού μπορε νά γαπήσει κάθε νθρωπο στόν διο βαθμό.
γιος Μάξιμος  μολογητής
( Κεφάλαια περί γάπης )
 

Μία ιστορία θυσιαστικής αγάπης. (ΒΙΝΤΕΟ)



Ο Ian και η Larissa γνωρίστηκαν στο Πανεπιστήμιο στην Πενσυλβάνια.
Ερωτεύτηκαν και έζησαν για δέκα μήνες ευτυχισμένοι. Πολύ σύντομα αποφάσισαν να παντρευτούν αμέσως μόλις ολοκληρώσουν τις σπουδές τους στο Κολέγιο το 2006.
Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια για τους δυο τους.
Ο Ian κατευθυνόμενος προς το κατάστημα του πατέρα του όπου εργαζόταν στο Πίτσμπουρκ, την ημέρα που θα πήγαινε να αγοράσει τις βέρες τους, είχε ένα φοβερό τροχαίο ατύχημα. Το ατύχημα του άφησε μόνιμες βλάβες στο νευροκινητικό σύστημα και προκάλεσε μεγάλη ζημιά στον εγκέφαλό του.
Η Larissa όχι μόνο δεν τον εγκατέλειψε αλλά μετακόμισε στο σπίτι του για να τον φροντίζει, πεπεισμένη ότι το ίδιο θα έκανε και ο Ian για εκείνη. Στην αρχή δεν μπορούσε να φάει μόνος του, να κινηθεί καθόλου, αλλά ούτε και να επικοινωνήσει μαζί της.
Υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι αν κατάφερνε να επικονωνήσει μαζί της θα τον παντρευόταν. Έδωσε μάχη και κατάφερε η βελτίωση να είναι σταδιακή σε βαθμό που ναι μεν να μην μπορεί να κινηθεί, αλλά να επικονωνεί έστω και με δυσκολία μαζί της και να τρώει μόνος του.
Ο Ian και η Larissa παντρεύτηκαν και μέσα σε αυτό το 8άλεπτο video θα παρακολουθήσετε τη διαδρομή δύο καθημερινών ανθρώπων που μπορεί η μοίρα να τους έδωσε ένα δυνατό χτύπημα, αλλά η μοίρα της σχέσης τους ήταν γραμμένη να είναι μαζί.
Μια ιστορία αγάπης σαν αυτές που διαβάζουμε στα βιβλία.
Μία ιστορία θυσίας. Μία ιστορία παράδειγμα για όλους...



Οἱ πειρασμοί δόθηκαν ἀπό τόν Θεό γιά ὠφέλειά μας

     ( Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης )
 

Καὶ γενικά, γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅτι ὅλοι οἱ πειρασμοί μας δόθηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὸ συμφέρον μας (118), πρέπει νὰ σκεφθοῦμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἐξ αἰτίας τῆς κακῆς κλίσεως τῆς διεφθαρμένης του φύσεως, εἶναι ὑπερήφανος, φιλόδοξος, στὸ ἔπακρο δοκησίσοφος καὶ ὑπερασπιστὴς τῆς ἰδικῆς του γνώμης, καὶ θέλει πάντοτε νὰ τὸν ὑπολογίζουν ὅλοι, περισσότερο ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ εἶναι στὴν πραγματικότητα.
Αὐτὴ ὅμως ἡ ὑπόληψις εἶναι τόσο ἐπικίνδυνη γιὰ τὴν πνευματική του πρόοδο, ὥστε καὶ αὐτὴ μόνον ἡ ὀσμή της νὰ εἶναι ἀρκετὴ νὰ ἐμποδίσῃ τὸν ἄνθρωπο ὥστε νὰ φθάση στὴν ἀληθινὴ τελειότητα.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Θεός, ὡς φιλόστοργος Πατέρας, ποὺ ἔχει ἕνα ἀγαπητικὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν καθένα καὶ μάλιστα γιὰ ἐκείνους ποὺ δόθηκαν στὴν ὑπηρεσία του, φροντίζει πάντοτε μὲ τοὺς πειρασμοὺς ποὺ ἐπιτρέπει νὰ μᾶς συμβαίνουν, ὥστε νὰ μᾶς βάλῃ σὲ μία τέτοια θέσι, ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸν φοβερὸ αὐτὸν κίνδυνο τῆς παρόμοιας ὑπολήψεως, καὶ σχεδὸν μὲ τὴν βία νὰ ἐρχόμαστε στὴν ἀληθινὴ ταπεινὴ γνῶσι τοῦ ἑαυτοῦ μας, ὅπως ἔκανε μὲ τὸν ἀπόστολο Πέτρο, στὸν ὁποῖον ἐπέτρεψε νὰ τὸν ἀρνηθῆ τρεῖς φορές, γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ γνωρίσῃ τὴν ἀδυναμία του καὶ νὰ μὴν ἔχῃ θάρρος καὶ ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό του: ὅπως ἔκανε καὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, τὸν ὁποῖο ἀφοῦ τὸν ἀνέβασε μέχρι τὸν τρίτο οὐρανὸ καὶ τοῦ ἀπεκάλυψε τὰ θεϊκὰ καὶ ἀπόκρυφα μυστήρια, τοῦ ἔδωσε ἕναν φυσικὸ πειρασμὸ γιὰ νὰ γνωρίσῃ τὴν φυσικὴ χαυνότητα καὶ ἀσθένειά του, νὰ ταπεινώνεται καυχώμενος στὶς ἀσθένειές του καὶ ἔτσι τὸ μέγεθος τῶν ἀποκαλύψεων ποὺ δέχθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μὴ τὸν κάνῃ νὰ ὑπερηφανεύεται, ὅπως λέγει καὶ ὁ ἴδιος, «μοῦ δόθηκε σκόλοπας στὴ σάρκα, Ἄγγελος τοῦ Σατανᾶ, νὰ χτυπάῃ, γιὰ νὰ μὴν ὑπερηφανεύωμαι» (Β´ Κορ. 12,7). 

Ὁ Θεὸς λοιπὸν συμπαθώντας τὴν ταλαίπωρη καὶ παράνομη κλίσι μας, ἐπιτρέπει νὰ μᾶς ἐπισκέπτωνται οἱ πειρασμοὶ ποὺ μερικὲς φορὲς νὰ εἶναι τόσο φρικτοὶ καὶ φοβεροὶ μὲ διάφορους τρόπους, ὥστε νὰ ταπεινωνόμαστε καὶ νὰ γνωρίζουμε τὸν ἑαυτό μας, μολονότι μᾶς φαίνωνται ὅτι εἶναι χωρὶς ὤφελος. Καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ συγχρόνως δείχνει καὶ τὴν ἀγαθότητα καὶ τὴν σοφία του, ἐπειδὴ μὲ ἐκεῖνο ποὺ τὸ θεωροῦμε ἐμεῖς περισσότερο βλαπτικό, μὲ ἐκεῖνο μας ὠφελεῖ, ἐπειδὴ ταπεινωνόμαστε περισσότερο, πράγμα τὸ ὁποῖο εἶναι τὸ πιὸ ἀπαραίτητο ἀπὸ ὅλα στὴν ψυχή μας. Ἔτσι, ἂν γενικὰ ὅλοι οἱ πειρασμοὶ προξενοῦν ταπείνωσι, πρέπει νὰ ταπεινώνεται καὶ ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ ποὺ αἰσθάνεται στὴν καρδιά του τοὺς πειρασμοὺς καὶ λογισμοὺς ποὺ προαναφέραμε καὶ τὴν τόση ἀνευλάβεια τῆς πνευματικῆς χαρᾶς καὶ γλυκύτητος καὶ νὰ σκέπτεται ὅτι αὐτὰ συμβαίνουν γιὰ τὶς ἁμαρτίες του καὶ ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχη κάποιος ποὺ νὰ ἔχῃ τόσο ἠλαττωμένη τὴν ψυχὴ καὶ νὰ ὑπηρετῇ τὸν Θεὸ μὲ τόση χλιαρότητα, ὅπως εἶναι ἡ δική του ψυχή, καὶ ὅτι τέτοιοι λογισμοὶ δὲν συμβαίνουν σὲ ἄλλους, παρὰ σὲ ἐκείνους ποὺ εἶναι ἐγκαταλειμμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καὶ ὁ ἴδιος εἶναι ἄξιος ἐγκαταλείψεως.
 

 Νὰ τί κέρδος προέρχεται κατόπιν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ταπεινοὺς λογισμούς: Ἐκεῖνος ποὺ προηγουμένως δὲν νόμιζε ὅτι ἔχει κάποιο κακό, τώρα νομίζει ὅτι εἶναι ὁ πιὸ παράνομος ἄνθρωπος τοῦ κόσμου καὶ ὅτι εἶναι ἀνάξιος ἀκόμη καὶ αὐτοῦ τοῦ χριστιανικοῦ ὀνόματος. Βέβαια ποτὲ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σκεφθῆ τόσο χαμηλὰ γιὰ τὸν ἑαυτό του (εὐτελῆ ἔννοιαν), οὔτε νὰ ἔλθη σὲ τόση βαθειὰ ταπείνωσι, ἂν δὲν τὸν ἀνάγκαζαν ἡ μεγάλη θλῖψις καὶ οἱ ξεχωριστοὶ ἐκεῖνοι πειρασμοὶ καὶ πικρότητες τῆς καρδιᾶς, ποὺ εἶναι μία εὐεργεσία ποὺ δίνει ὁ Θεὸς στὴν ζωὴ αὐτὴ στὴν ψυχὴ ἐκείνη ποὺ ἀφιερώνεται σ᾿ αὐτὸν ταπεινωμένη, γιὰ νὰ τὴν ἰατρεύσῃ μὲ ἐκεῖνα τὰ φάρμακα, μὲ τὰ ὁποῖα αὐτὸς μόνος γνωρίζει καλὰ ὅτι εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ὑγεία καὶ τὴν καλή της κατάστασι.

http://static.pblogs.gr/f/360747-5453_1032135382460_1797672678_69642_2814549_n.jpg

Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς καρποὺς αὐτοὺς ποὺ προξενοῦν στὴν ψυχή μας οἱ παρόμοιοι πειρασμοὶ καὶ ἡ ἔλλειψις τῆς εὐλαβείας, ὑπάρχουν ἀκόμη καὶ ἄλλοι πολλοὶ καρποί. Γιατὶ ὅποιος εἶναι στενοχωρημένος ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἐσωτερικοὺς πειρασμούς, σχεδὸν ἀναγκάζεται νὰ πλησιάση τὸν Θεό, καὶ προσπαθεῖ νὰ κάνῃ ὅ,τι εἶναι σωστὸ γιὰ τὴν θεραπεία τῆς θλίψεως καὶ τῆς καρδιακῆς πικρίας καὶ γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ ἐλευθερωθῆ γρήγορα ἀπὸ τέτοιο νοητὸ μαρτύριο. Πηγαίνει ἐξετάζοντας τὴν καρδιά του, ἀποφεύγοντας κάθε ἁμαρτία καὶ κάθε ἄλλο παραμικρὸ ἐλάττωμα ποὺ τὸν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο. Καὶ ἔτσι ἐκείνη ἡ θλῖψις, τὴν ὁποία αὐτὸς νόμιζε τόσο ἀντίθετη καὶ ζημιογόνα, κατόπιν αὐτὴ ἡ θλῖψις, τοῦ γίνεται σὰν ἕνα κέντρο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ξεκινᾷ καὶ ἀναζητεῖ τὸν Θεὸ μὲ περισσότερη θερμότητα, καὶ ἀπομακρύνεται ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ νομίζει ὅτι δὲν εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καὶ γιὰ νὰ μιλήσω ἐν συντομίᾳ, ὅλες οἱ θλίψεις καὶ τὰ βάσανα ποὺ ὑποφέρει ἡ ψυχὴ σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἐσωτερικοὺς πειρασμοὺς καὶ ἐλλείψεις τῶν πνευματικῶν τρυφῶν καὶ εὐχαριστήσεων, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνα φιλικὸ καθαρτήριο μὲ τὸ ὁποῖο τὴν καθαρίζει ὁ Θεός, ἂν τὰ ὑπομένῃ μὲ ταπείνωσι καὶ ὑπομονή: καὶ αὐτὰ μποροῦν νὰ μᾶς κάνουν νὰ λάβουμε στὸν οὐρανὸ ἐκεῖνο τὸ στεφάνι ποὺ ἀποκτᾶται μόνον μὲ τὸ μέσο αὐτῶν. 

 

 Καὶ ὅσο μεγαλύτερα εἶναι τὰ βάσανα, τόσο πιὸ ἔνδοξος εἶναι καὶ ὁ οὐρανός. Ἀπὸ αὐτὰ εἶναι φανερὸ ὅτι ἐμεῖς δὲν πρέπει νὰ συγχιζώμαστε καὶ νὰ λυπούμαστε τόσο γιὰ τοὺς ἄλλους ἐξωτερικοὺς πειρασμοὺς ποὺ μᾶς ἔρχονται, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς προλεχθέντας ἐσωτερικούς, ὅπως κάνουν ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν λίγη πείρα στὰ παρόμοια καὶ ὅ,τι τοὺς συμβαίνει τὸ ἀποδίδουν ὅτι τοὺς ἔρχεται ἢ ἀπὸ τὸν διάβολο ἢ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες τους καὶ ἀτέλειές τους, καὶ τὰ σημεῖα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, τὰ νομίζουν ὡς σημεῖα μίσους, καὶ τὶς εὐεργεσίες καὶ τὶς δωρεές του τὶς θεωροῦν ὅτι εἶναι δοκιμασίες καὶ κτυπήματα, ποὺ βγαίνουν ἀπὸ μία ὀργισμένη καρδιὰ καὶ ὅ,τι κάνουν εἶναι χαμένο καὶ χωρὶς μισθὸ καὶ ὅτι ἡ ζημία αὐτὴ δὲν θεραπεύεται. Διότι ἂν πίστευαν ὅτι ἀπὸ τοὺς παρόμοιους πειρασμοὺς δὲν προκύπτει καμμία ζημία, ἀλλὰ μεγάλη ἀπόκτησις ἀρετῶν, ἂν ἡ ψυχή τους τοὺς μεταχειρισθῆ καὶ τοὺς δεχθῆ μὲ εὐχαρίστησι, καὶ ἂν πίστευαν ὅτι αὐτοὶ εἶναι μόνο μία ἐνθύμησι τῆς στοργικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ταράσσωνται καὶ νὰ χάνουν τὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς τους, γιατὶ θλίβονται ἀπὸ πολλοὺς πειρασμοὺς καὶ λογισμοὺς παράξενους καὶ βλάσφημους καὶ βρίσκονται σὰν ξηροὶ καὶ χλιαροὶ καὶ χωρὶς εὐλάβεια στὴν προσευχὴ καὶ στὶς ἄλλες πνευματικὲς ἀσκήσεις ποὺ κάνουν. 
 

Μάλιστα τότε μὲ μία νέα ἐπιμονὴ θὰ ἤθελαν νὰ ταπεινώσουν τὶς ψυχές τους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀποφασίζουν σὲ κάθε περίπτωσι νὰ ἐκπληρώσουν τὸ θεῖο θέλημα μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο θέλει ὁ Θεὸς καὶ νὰ τὸν ὑπηρετήσουν στὸν κόσμο αὐτὸν καὶ νὰ φροντίζουν νὰ φαίνονται εἰρηνικοὶ καὶ ἥσυχοι, νομίζοντας ὅτι δέχονται κάθε πρᾶγμα ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ οὐράνιου Πατέρα, στὸ χέρι τοῦ ὁποίου βρίσκεται αὐτὸ τὸ πικρὸ ποτῆρι ποὺ τοὺς δίνεται. Διότι εἴτε ἀπὸ τὸν διάβολο εἶναι ἡ ἐνόχλησις αὐτὴ καὶ ὁ πειρασμὸς ποὺ ὑποφέρουν, εἴτε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, εἴτε γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους, εἴτε γιὰ κάθε ἄλλο λόγο, πάντοτε καὶ σὲ ὅλα ὁ Θεὸς εἶναι ποὺ τὰ παραχωρεῖ μὲ διάφορα μέσα, ὅπως κρίνει σωστό, γιὰ νὰ μὴν φθάσης σὲ ἄλλο κακό, παρὰ σὲ ἐκεῖνο μόνο τῆς ποινῆς καὶ τιμωρίας, τὸ ὁποῖο πάντοτε αὐτὸς ἐπιτρέπει νὰ ἔρχεται γιὰ ὠφέλειά σου. 
https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQOLx9o0RhLWpIMSv5IdGuxCBSBnO1OFOJPEZAWFNu50i3o97xU

Καὶ ἂν τὸ κακὸ τοῦ πταίσματος, δηλαδὴ ἡ ἁμαρτία ποὺ γίνεται, γιὰ παράδειγμα, ἀπὸ τὸν πλησίον, εἶναι ἀντίθετη στὸ θέλημά του, αὐτὸς ὅμως καὶ αὐτὴν ἀκόμη τὴν μεταχειρίζεται γιὰ τὴν δική σου ὠφέλεια καὶ σωτηρία, ἂν ἐσὺ τὴν ὑπομένῃς χωρὶς ταραχή.  

Ἔτσι ἀντὶ νὰ λυπῆσαι καὶ νὰ ἀνησυχῇς, πρέπει νὰ τὸν εὐχαριστῇς μὲ ἐσωτερικὴ χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι, κάνοντας ὅ,τι μπορεῖς μὲ ἐπιμονὴ καὶ καρτερία, χωρὶς νὰ χάνῃς τὸν καιρὸ καὶ μαζὶ μὲ αὐτὸ νὰ χάνῃς καὶ πολλοὺς καὶ μεγάλους μισθούς, ποὺ θέλει ὁ Θεὸς νὰ ἀποκτᾷς μὲ τὴν ἀφορμὴ ποὺ ἐπιτρέπει νὰ ἔρχεται.
 
 
 
Θεέ μου, δῶσε μου ὑπομονή ἔως τέλους!



_____________________________________
118. Πολλὲς καὶ διάφορες εἶναι οἱ αἰτίες γιὰ τὶς ὁποῖες ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς σύμφωνα μὲ τὴν ἄβυσσο τῶν ἀκατάληπτων κριμάτων του, νὰ συμβαίνουν οἱ πειρασμοὶ τόσο στοὺς ἁμαρτωλούς, ὅσο καὶ στοὺς ἁγίους καὶ ἐναρέτους. Ὁ θεῖος Χρυσόστομος, στὴν ὁμιλία ποὺ κάνει στὸ ἀποστολικὸ ρητὸ «οἴνῳ ὀλίγῳ χρῶ διὰ τὸν στόμαχόν σου καὶ τὰς πυκνάς σου ἀσθενείας», ἀπαριθμεῖ ἕνδεκα αἰτίες γιὰ τὶς ὁποῖες ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ πειράζωνται οἱ ἅγιοι. Καὶ ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος ἀναφέρει πολλὲς ἄλλες αἰτίες, γιὰ τὶς ὁποῖες πειράζονται οἱ ἄνθρωποι τόσο στὸν ε´ του λόγο, ὅσο καὶ στὸν μη´. Ἀναφέρει ὅμως ὁ ἴδιος στὸ μη´ λόγο γενικά, ὅτι «ὁ πειρασμὸς ὠφελεῖ κάθε ἄνθρωπο… οἱ ἀγωνιστὲς πειράζονται γιὰ νὰ προσθέσουν πλοῦτο στὸν πλοῦτο. Οἱ χαῦνοι γιὰ νὰ προφυλαχθοῦν ἀπὸ αὐτὰ ποὺ τοὺς βλάπτουν, αὐτοὶ ποὺ κοιμοῦνται γιὰ νὰ ξυπνήσουν καὶ αὐτοὶ ποὺ εἶναι μακριὰ γιὰ νὰ πλησιάσουν τὸν Θεό· οἱ δὲ φίλοι του γιὰ νὰ ἔχουν μεγαλύτερη παρρησία». Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἄγος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς στό με´ κεφάλαιο τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἀφοῦ εἶπε ὅτι οἱ πειρασμοὶ ἔρχονται στοὺς δικαίους καὶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς κατὰ συγχώρεσι ἢ παραχώρησι ἢ ἀπὸ ἐγκατάλειψι οἰκονομικὴ καὶ πνευματική, στὸ τέλος συμπληρώνει: «Πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὅλα τὰ δυσάρεστα σὲ ὅσους τὰ δέχονται μὲ εὐχαρίστησι, ὁπωσδήποτε προξενοῦν ὠφέλεια».


Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία δεν έχουν θέση μέσα στην Εκκλησία.


Τό θέμα του ρατσισμοῦ καί τῆς ξενοφοβίας ἀπασχόλησε τή Χριστιανική Ἐκκλησία ἀπό τήν ἀποστολική ἀκόμη ἐποχή.
«Ξενοφοβία καί φιλαδελφία κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο» ἦταντό 2008 καί τό κεντρικό θέμα τῶν 14ωνΠαυλείων, πού διοργάνωσε ἡ Ἱερά Μη­τρό­πολή μας. Ὡς συμβολή στήν ἐπικαιρότητατ ῶν ἡμερῶν μας, παραθέτουμε τίς παρακάτω σκέψεις, βασισμένες στή διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου, πάνω στήν ὁποία, ἄλλωστε, στηρίζεται καί ἡ δισχιλιετής πρακτική τῆςἘκκλησίας μας.

*********************
«Ξενοφοβία-ρατσισμός, ἀπό τή μιά καί φιλαδελφία, από τήν ἄλλη». Ὁ ἀπό­στολος Παῦλος ἔχει κάνει ἤδη τήν ἐπιλογή του ἀνάμεσα στίς δύο αὐτές ἔννοιες, ἀνάμε­σα σέ αὐτέςτίς δύο συμπε­ριφο­ρές, στήν ἐπιστολή του πρός τούς Ἑβραίους:«Ἡ φιλα­δελφία με­νέ­τω· τῆς φιλοξενίας μή ἐπιλαν­θάνε­σθε».
Ἡ ἐπιλογή τοῦ ἀποστόλου εἶναι σαφής. Καί δέν μποροῦ­σε νά εἶναι διαφορετική γιά τόν ἀπόστολο πού γεννήθηκε σέ μία πόλη-τόπο συναντήσεως ἐθνῶν καί θρησκειῶν, σέ μία πόλη ἀνοι­κτή στό διαφορετικό καί στό «ξένο». Ἡ μετα­στρο­φή του στή θρησκεία τοῦ Ναζω­ραίου, τόν ἔκαναν νά ἐπανεξετάσει τή ση­μασία τῶν δύο ὅρων στή ζωή του καί νά ἐπανα­δια­τυπώσει τό περιε­χόμενο καί τό νόημά τους. Ἀφετηρία καί τῶν δύο εἶναι ἡ ἀγά­πη, ἡ ἀγάπηὅπωςτήν δίδαξε καί τήν ἐνσάρ­κωσε ὁ Χριστός καί ὅπως τή βίωσε ἡ Ἐκκλησία μας στό πέρασμα τῶν καιρῶν.
Ἡ βίωση τῆς ἀγάπης ὑπό τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ ὁποία ἀντιμε­τωπίζει τόν πλησίον ὡς ἑαυ­τόν, ἔχει ὡς αὐτο­νόητο ἐπακό­λουθό της τή φιλα­δελ­φία. Συχνά δημιουργεῖται ἡ ἐντύ­πωσηὅτι, ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἀνα­φέ­ρεται στή φιλα­δελ­φία, ἀναφέ­ρεται ἀπο­­κλειστικά σέ ἀδελ­φού ἐν Χριστῷ. Ἡ Ἐκκλησία ἀντι­με­­τωπίζει ὡς ἀδελφούς ὅλους τούς ἀνθρώπους γιά τούς ὁποίους «Χριστός ἀπέ­θανεν», καί πρός χάριν ὅλων αὐτῶν, ἀνε­ξαρτήτως τῆς ἐθνι­κότητος καί τοῦ θρησκεύ­ματος, ἀσκεῖ τό ἱεραποστολικό, φιλανθρωπικό καί κοινωνικό τῆς ἔργο.
Ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ἔρχεται πρός τή Μα­κε­δονία, δέν ἔρχεται πρός ἀδελ­φούς, ἀλλά πρός ξέ­νους. Ὅταν ἀνεβαίνει στόν Ἄρειο Πάγο καί ἀπευθύνεται στούς Ἀθηναίους πού ἔχουν στήσει βωμό στόν ἄγνωστο Θεό, δέν ὁμι­λεῖ πρός ἀδελφούς ἀλλά πρός ξέ­νους. Ὁ ἴδιος, ἄλλωστε, ζεῖ ὡς ξένος στή γῆ, καθώς ἀντιμε­τω­πίζεται ὡς ξένος κατά τή διάρκεια τῶν ἀπο­στολικῶν πε­ριοδειῶν του καί ἀνα­γκά­ζεται συχνά νά φεύγει κατα­­­διω­κό­μενος καί συκοφα­ντού­μενος ἀπό τίς πόλεις  στίς ὁποῖες κηρύττει τόν εὐαγγε­λικό λόγο. Ζεῖὡς ξένος καί κινεῖται ὡς ξένος. Ὅμως ὁ ἴδιος μοχθεῖ καί κο­πιάζει καί κινδυ­νεύει καί προσεύχεται γιά ὅλους ὅσους τόν διώκουν ἤ τόν εἰρω­νεύο­νται ἤ τόν κατηγοροῦν, γιατί θέλει νά ἐξοικειώσει αὐτούς τούς ξένους γι᾽αὐτόν ἀνθρώ­πους μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί νά τούς μεταποιήσει σέ ἀδελ­φούς του.
*********************
Αὐτή ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ κό­σμου καί τῶν ἀνθρώπων ὁδήγησε τήν Ἐκκλησία στό νά ἔχει μιά δια­φο­ρετική ἀπό τή συνήθη θεώρηση τῶν ξένων. Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ὑπάρχουν οὐσιαστι­κά ξένοι. Εἴμαστε ὅλοι ξένοι στή γῆ, γιατί «οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλ­λουσαν ἐπιζητοῦμεν», τήν ἐπουράνια πατρίδα. Δέν εἴμαστε ὅμως ξένοι, ἐφόσον ὅλοι ἀν εξαι­ρέ­τως εἴμαστε τέκνα τοῦ Θεοῦ. Γι᾽αὐτό καί ἡ ἔννοιες τῆς ξενο­φοβίας καί τοῦ ρατσισμοῦ εἶναι παντελῶς ξένες πρός τήν Ἐκκλησία, καθώς «οὐκἔνι Ἕλλην καί Ἰου­δαῖος, ... βάρβαρος, δοῦλος, ἐλεύ­θερος».
Ὑπό τήν προοπτική αὐτή εἶναι ἀνά­γκη νά ἐπανατοποθε­τηθοῦμε καί ἐμεῖς ὡς πρό­σωπα καί ὡς μέλη τῆς Ἐκκλη­σίας στό ἀντιθετικό δίπολο τῆς ξενοφοβίας-ρατσισμοῦ καί τῆς φιλα­δελφίας, ἀκολουθώντας τή δισχιλιετῆ διδασκαλία καί πρακτική τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος καί ὁ σύγχρονος κόσμος καλεῖται διά τῆς οὐσιαστικῆς ἐφαρμογῆς τῆς ἀρετῆς τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον νά ἀντι­μετωπίσει τό φαινόμενο τῆς ξενοφο­βίας καί τοῦ ρατσισμοῦ, πού τελι­κά ἀποξενώνει τόν ἴδιο καί ἀπό τόν συνάνθρωπό του καί ἀπό τόν Θεό.


Πότε κάνει δεκτή τήν προσευχή μας ὁ Θεός;



«Ὅποιος ὑψώνει τόν ἑαυτό του θά ταπεινωθεῖ,
 καί ὅποιος ταπεινώνει τόν ἑαυτό του θά ὑψωθεῖ» ( Λουκ. 18:14 ).
 


  • Ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, πού θέλει νά γίνεται δεκτή ἀπό τόν Θεό ἡ προσευχή του, πρέπει νά τήν προσφέρει σ’ Ἐκεῖνον μέ ἀπόλυτη συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του.



  • Πρέπει νά τήν προσφέρει ἀπορρίπτοντας κάθε πεποίθηση στήν ὅποια ἀρετή του, ἀρετή τιποτένια μπροστά στήν ἄπειρη Ἁγιότητα τοῦ Κυρίου. 

 


  • Πρέπει νά τήν προσφέρει μέ καρδιά ταπεινωμένη μπροστά στόν πλησίον, μέ καρδιά πού ἀγαπᾶ τόν πλησίον, μέ καρδιά πού συγχωρεῖ στόν πλησίον ὅλες τίς ἀδικίες του. 


http://maga.gr/wp-content/uploads/2012/01/Puppy_love.jpg

 «Ἐγώ», λέει ὁ προφήτης καθώς προσεύχεται στόν Θεό,  
«χάρη στήν ἄπειρη εὐσπλαχνία Σου θά εἰσέλθω στόν οἶκο Σου καί μέ εὐλάβεια θά προσκυνήσω στόν Ἅγιο Ναό Σου»! ( Ψαλμ. 5:8 )
 
 


Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Τίποτε καλό δέν εἶναι δικό μας, παρά μόνο οἱ ἁμαρτίες μας.