Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ


48_2014

ΚΥΡΙΑΚΗ - ΣΥΝΤΟΜΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ


822 (2)

ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ





Ναρκωτικά...
Δεν κόβονται κι εύκολα. Το όποιο ¨όπιο¨ καθενός.
Δεν είναι μόνο οι ουσίες.

Μα και οι περιουσίες, οι ανοησίες, οι ασυδοσίες, οι φιληδονίες, οι διάφορες ¨- μανίες¨, οι όποιες εξαρτήσεις μας.
Όσοι οι άνθρωποι, τόσα και τα ναρκωτικά μας.

Άντε παιδάκι μου πήγαινε, λέει, και τίποτα δεν έχεις κάνει μέχρι τώρα.



Μια παρθένος πήγε στον Αββά Παμβώ και του λέγει: «Αββά, εγώ νηστεύω πολύ και τρώω ανά επτά ημέρες. Κάνω και διάφορες άλλες ασκήσεις. Έχω αποστηθίσει τη Πάλαια και Καινή Διαθήκη. Τί μου υπολείπεται ακόμη να πράξω, ώστε να φθάσω στην τελειότητα;»
Ο σοφός γέροντας της λέει:
-Παιδί μου, όταν κανείς σε βρίσει, σε χλευάσει, σου φαίνεται μέσα σου σαν να σε επαινεί;
-Όχι.
-Όταν σε επαινεί κάποιος, σου φαίνεται μέσα σου σαν να σε βρίζει;
-Όχι Αββά.
-Άντε παιδάκι μου πήγαινε, λέει, και τίποτα δεν έχεις κάνει μέχρι τώρα.
[Γέροντας Εφραίμ Φιλοθειτης]

Κυριακή ΚΕ΄: «...για χάρη του Χριστού...»



Σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί, που η Μητέρα μας Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, ακούσαμε ως Αποστολικό Ανάγνωσμα, ένα απόσπασμα από την πρώτη επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους χριστιανούς της Κορίνθου. Πρόκειται για ένα κείμενο όπου με ρεαλισμό περιγράφεται η ζωή των Αποστόλων και όλα όσα υπέστησαν για την αγάπη και την πίστη τους στον Ιησού Χριστό. Ας ακούσουμε όμως ξανά το περιεχόμενό του στην καθημερινή μας γλώσσα ώστε να το κατανοήσουμε καλύτερα και να ωφεληθούμε πνευματικά.
Γράφει λοιπόν ο Απόστολος Παύλος: «Αδελφοί μου, μου φαίνεται όμως πως ο Θεός σ’ εμάς τους αποστόλους έδωσε την ελεεινότερη θέση, σαν να είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε στην αρένα. Γιατί γίναμε θέαμα για τον κόσμο, για αγγέλους και γι’ ανθρώπους. Εμείς παρουσιαζόμαστε ανόητοι για χάρη του Χριστού, ενώ εσείς είστε σοφοί χάρη στο Χριστό· εμείς είμαστε αδύναμοι, ενώ εσείς είστε δυνατοί· εμείς είμαστε περιφρονημένοι, ενώ εσείς είστε τιμημένοι! Ως αυτήν την ώρα πεινάμε, διψάμε, γυρνάμε με κουρέλια, ξυλοδαρμένοι, από τόπο σε τόπο χωρίς σπίτι, και μοχθούμε να ζήσουμε δουλεύοντας με τα ίδια μας τα χέρια. Στους εμπαιγμούς απαντάμε με καλά λόγια, στους διωγμούς με υπομονή, στις συκοφαντίες με λόγια φιλικά. Καταντήσαμε σαν τα σκουπίδια όλου του κόσμου, ως αυτήν την ώρα θεωρούμαστε τα αποβράσματα της κοινωνίας. Δεν σας τα γράφω αυτά για να σας κάνω να ντραπείτε, αλλά για να σας συμβουλέψω όπως ο πατέρας τ’ αγαπημένα του παιδιά. Γιατί κι αν ακόμα έχετε χιλιάδες δασκάλους στη ζωή σας με το Χριστό, δεν έχετε πολλούς πατέρες, αλλά μόνον ένα. Στη σωτήρια οικονομία του Ιησού Χριστού, εγώ σαν πατέρας σας γέννησα με το κήρυγμα του ευαγγελίου. Σας ζητώ λοιπόν να μου μοιάσετε» (Α΄ Κορινθίους, κεφ. 4, στίχ. 9-16).

Ταλαιπωρήθηκαν οι χριστιανοί της Κορίνθου από την κακή επιρροή που είχαν επάνω τους οι συκοφαντίες και η αμφισβήτηση που φρόντισαν να σπείρουν στις καρδιές τους άνθρωποι μοχθηροί, γεμάτοι εμπάθεια, για το πρόσωπο του πνευματικού τους πατέρα, Αποστόλου Παύλου. Αμφισβήτηση που έπληξε καίρια το κύρος και τη γνησιότητά του ως Αποστόλου και οδήγησε τελικά κάποιους από αυτούς να τον κατακρίνουν και να τον απορρίψουν. Έτσι ο Παύλος αναγκάστηκε να τους παρουσιάσει με ωμό αλλά απόλυτα ειλικρινή και αληθινό τρόπο τη ζωή του, ίδια με τη ζωή όλων των άλλων Αποστόλων, ελπίζοντας πως η αλήθεια θα τους συνεφέρει.
Μιλώντας λοιπόν για τον εαυτό του ως Απόστολο του Χριστού, παραδέχθηκε πως βρίσκεται στην ελεεινότερη απ’ όλους θέση, σαν ένας καταδικασμένος σε θάνατο. Αυτοί, οι κατήγοροί του, υπερείχαν σε όλα σε σχέση μ’ εκείνον που ήταν θέαμα και σκουπίδι του κόσμου, απόβρασμα της κοινωνίας, ανόητος, αδύναμος και περιφρονημένος. Δεν του άξιζαν τροφή, νερό, ρούχα, σπίτι, ξεκούραση και γαλήνη. Η πείνα, η δίψα, τα κουρέλια, το άστεγον, η κούραση, ο μόχθος και οι ξυλοδαρμοί ήταν οι σύντροφοι της ζωής του. Η ελεεινή του κατάσταση δεν του επέτρεπε καν να αντιδρά σε όλα αυτά και τον περιόριζε ώστε στους εμπαιγμούς να απαντά με καλά λόγια, στους διωγμούς με υπομονή, στις συκοφαντίες με τη φιλία του.
Ήταν όμως όλα αυτά αποτέλεσμα της φαυλότητάς του; Του άξιζε όλη αυτή η ταλαιπωρία εξ’ αιτίας της κακίας ή της πονηρίας του; Όχι φυσικά. Όλα συνέβαιναν για ένα και μόνο λόγο: «για χάρη του Χριστού». Αυτού που είχε αγαπήσει με όλη τη δύναμη της ψυχής του γιατί ήξερε και ένιωθε πόσο κι Εκείνος τον είχε αγαπήσει και είχε πάθει για χάρη του. Η ενθύμηση της άπειρης αγάπης και ευεργεσίας του Ιησού και το σωτήριο Πάθος Του, προκαλούσαν την απέραντη ευγνωμοσύνη του προς το Θείο πρόσωπό Του.  Γι’ αυτό και ό,τι κι αν ο ίδιος υφίστατο για «χάρη του Χριστού», δεν ήταν αρκετό για να τον κάνει να λιγοψυχήσει. Ήξερε πως πίσω απ’ όλα αυτά, πίσω από τον προσωπικό του Σταυρό, ακολουθούσε η Ανάσταση και η ατέλειωτη ζωή μαζί με τον αγαπημένο του Ιησού. Άξιζε πολλές περισσότερες ταλαιπωρίες ένα τέτοιο «έπαθλο»!
Έτσι δεν διστάζει στο τέλος του χωρίου να τους απευθύνει μια «παράλογη» πρόσκληση: «σας ζητώ λοιπόν να μου μοιάσετε». Όχι βέβαια στις θλίψεις και τις ταλαιπωρίες (αυτές εξάλλου δεν περνάνε από το χέρι μας) αλλά στο σταθερό φρόνιμα, στην ευγνωμονούσα καρδία, στην πίστη και την αγάπη, στο... «για χάρη του Χριστού».
Την ίδια πρόκληση απευθύνει και σε όλους εμάς: να αγαπήσουμε το Χριστό με όλη μας τη δύναμη, με όλη μας την καρδιά με όλο μας το νου και να είμαστε έτοιμοι να υπομένουμε για χάρη Του κάθε κόπο, κάθε ταλαιπωρία, κάθε θλίψη. Γιατί η αγάπη δεν μετριέται με τα λόγια, παρά με τη θυσία. Εμπρός λοιπόν, ας δοθούμε στην αγάπη και τη  θυσία!

Απολυτίκιον Αγίου Ανδρέου

Απολυτίκιο Αγ. Αλεξάνδρου Επισκόπου Μηθύμνης - 30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Φοβάμαι την καρδιά εκείνη που φοβάται την ζωή.



Πολύ κρύο σήμερα...Δεν φοβήθηκα ποτέ το κρύο. Ίσως γιατί είχα ξύλα στο τζάκι, μια ζεστή κουβέρτα, μια μητρική αγκαλιά μέσα στο πατρικό μου...
Φοβάμαι όμως κάτι άλλο. Το φοβάμαι γιατί το αγαπώ...
Είναι η καρδιά εκείνη που ζει μέσα στα χειμωνιάτικα μονοπάτια των "γιατί", της απελπισίας, της απογοήτευσης.

Την φοβάμαι αυτή την καρδιά μήπως και πάνω στην τρέλα της τυφλωθεί με κακία και πλέον χαθεί μέσα στις παγωνιές του εγωισμού.
Πολλοί από εμάς έχουμε κτυπηθεί με δοκιμασίες σκληρές, οι οποίες έχουν λαβώσει τις καρδιές μας, τις υπάρξεις μας, τους λογισμούς μας.
Δεν είναι εύκολο να βγεις από την δοκιμασία αλώβητος, δεν είναι εύκολο να δαμάσεις τον πόνο που σε προκαλεί, να τον μεταμορφώσεις σε αρετή.
Δεν είναι εύκολο να μην σπάσεις και να αρχίσεις να λες «γιατί». Ίσως είναι ανθρώπινο, δικαιολογημένο. Μήπως όμως μας είναι και βολικό;
Είναι πιο εύκολο να ρίχνεις την ευθύνη σε άλλον, να κατηγορείς τον Θεό για το «κακό» που σε βρήκε. Είναι δύσκολο να αποδέχεσαι την δοκιμασία της ζωής σου χωρίς «γιατί», χωρίς να νιώθεις αδικημένος, χωρίς να στερεύει από τα χείλη σου το «Δόξα τω Θεώ».
Πολλές φορές φοβάμαι τους ανθρώπους εκείνους που μέσα στην προγραμματισμένη τους ζωή έρχεται η δοκιμασία ως βαρυχειμωνιά και τους συντρίβει. Τους φοβάμαι γιατί αυτοί οι άνθρωποι μέσα στην δυστυχία τους εγκαταλείπουν το μέλλον, εγκαταλείπουν τους άλλους, και ζουν επικίνδυνα μέσα στην μοναξιά των λογισμών τους. Γεμάτοι οργή για την ζωή, γεμάτοι δάκρυα για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Στα όρια της εξουθένωσης, στο χείλος του μη αναστρέψιμου.
Είναι η ζωή μας είναι μια αναπάντεχη έκπληξη, τελικά αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Μια στιγμή πιάνεις το χέρι της αγάπης σου και την άλλη στιγμή κλαις πάνω στον τάφο της, μια στιγμή λες στον φίλο "τα λέμε" και την άλλη στιγμή βουβός περπατάς προδομένος...
Είναι η ζωή μας χειμώνες και καλοκαίρια, ήλιος και βροχή, θάνατος και ανάσταση. Μια χαρμολύπη που δεν λέει να κοπάσει...
Δεν φοβάμαι την ζωή. Φοβάμαι την καρδιά εκείνη που φοβάται την ζωή. Την φοβάμαι γιατί την αγαπώ μήπως και παραιτηθεί και την χάσω και χαθεί...

Απολυτίκιο Άγ. Παράμονον και Φιλουμένου - 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Άγιος Σιλουανός: Η αμαρτία μας, αντανακλάται και στα πεπρωμένα του σύμπαντος κόσμου.



Ἡ ἁμαρτία διαπράττεται προπαντὸς στὸ μυστικὸ βάθος τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, ἀλλὰ τὸ ἀντίτιμο αὐτῆς πλήττει τὸν ὅλον ἄνθρωπον.
Ὅταν αὐτὴ συντελεσθῆ, ἀντανακλᾶται στὴ ψυχικὴ καὶ φυσικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, στὴν ἐξωτερική του ἐμφάνιση, στὰ πεπρωμένα τοῦ ἁμαρτήσαντος, ἐξέρχεται ἀναπόφευκτα πέραν τῶν ὁρίων τῆς ἀτομικῆς του ζωῆς καὶ βαρύνει διὰ τοῦ κακοῦ, τὴν ζωὴ ὁλοκλήρου της ἀνθρωπότητος, καὶ συνεπῶς ἀντανακλᾶται καὶ στὰ πεπρωμένα τοῦ σύμπαντος κόσμου.
Συνεπῶς, κοσμικῆς σημασίας δὲν εἶχε μόνον τὸ ἁμάρτημα τοῦ Προπάτορος Ἀδάμ.
Κάθε ἁμάρτημα, φανερὸ ἤ ἀφανές, ἑκάστου ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς, ἐπηρεάζει τὰ πεπρωμένα ὄλου τοῦ κόσμου.

Ὁ σαρκικός, μὴν ἔχοντας ἀκόμη πείρα τῆς αἰωνίου ζωῆς τοῦ Πνεύματος, δὲν ἀντιλαμβάνεται τὴν ἀλλαγὴ τῆς καταστάσεως του μετὰ τὴ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας, διότι παραμένει πάντοτε σὲ πνευματικὸ θάνατο.
Ἀντίθετα ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος, σὲ κάθε κλίση τοῦ θελήματος του πρὸς τὴν ἁμαρτία, βλέπει μέσα του τὴν ἀλλαγὴ τῆς καταστάσεως του, λόγω τῆς ὑποστολῆς τῆς χάριτος.

Απολυτίκιο Άγ. Στεφάνου του Νέου - 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Χριστιανική ζωή ως μια σχέση ερωτική...




Ὁ ἅγιος Ἰωάννης γράφει: «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν» (Ἰω. 4,16). Πολλοὶ ἀπὸ μᾶς ζητοῦμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὰ ὑλικὰ πράγματα. Ἄν μᾶς δίνει τὴν ὑγεία μας, ἄν προστατεύει τὴ ζωή μας, τὰ παιδιά μας, ἄν μᾶς δίνει ἄφθονα ὑλικὰ ἀγαθά, τότε λέμε ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ. Κάνουμε όμως λάθος.
Ο Θεός δεν θέλει απλά να περνάς καλά σε αυτήν την ζωή.  Δεν είναι η αγάπη του Θεού τόσο ρηχή.


 Ο Θεός «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». (Τιμ.2.4)
Ο Θεός δηλαδή θέλει να σωθεί ο άνθρωπος. Και να σωθεί σημαίνει να γίνει κατα χάριν θεός, να ολοκληρωθεί σαν οντότητα διαμέσου της εξελικτικής πνευματικής πορείας του. Η πορεία του αυτή είναι ουσιαστικά μία σχέση. Η σχέση του με τον Θεό και τους ανθρώπους. Μία σχέση η οποία είτε θα τον οδηγήσει στην υπαρξιακή καταστροφή του ή στην υπαρξιακή του εξέλιξη.
Ο Θεός ο οποίος θέλει να σωθεί ο κάθε άνθρωπος είναι δεσμευμένος από ένα πράγμα το οποίο Τον "εμποδίζει" στην επίτευξη του «θέλω» του. Και αυτό είναι η ελευθερία του ανθρώπου. Ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου, τόσο πολύ που του επιτρέπει ακόμα και να Τον απορρίψει.
Είναι λοιπόν η θέωση υπόθεση αμοιβαίων ενεργειών. Δεν φτάνει δηλαδή μόνο η θέληση του Θεού να σωθούμε, χρειάζεται και η δική μας συγκατάθεση, χρειάζεται και η δική μας ελεύθερη επιλογή να μείνουμε σε σχέση με τον Θεό.
Μία σχέση λοιπόν δεν μπορεί να διατηρηθεί όταν τα πρόσωπα συναντιούνται μία φορά την εβδομάδα για μία ώρα. Όταν δύο άνθρωποι είναι σε ερωτική σχέση συναντιούνται κάθε ημέρα, περνάνε πολλές ώρες μαζί, ακόμα και όταν απομακρύνονται σωματικά η σκέψη τους είναι στον άλλο. Αυτό δείχνει ότι ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλο, ότι έχουν κάνει κέντρο της ζωής τους το πρόσωπο του άλλου.
Εάν λοιπόν αυτό συμβαίνει μεταξύ ανθρώπων, πόσο μάλλον θα έπρεπε να συμβαίνει μεταξύ ανθρώπων και Θεού.
Εάν λοιπόν αγαπάμε τον Θεό καλούμαστε να το δείχνουμε με την ζωή μας, με την σχέση μας με τον Θεό, μία σχέση η οποία δεν εξαντλήται στον Κυριακάτικο εκκλησιασμό μας, ούτε σε ένα κεράκι που θα ανάψουμε καθώς περνούμε φευγαλέα από έναν ναό. 
Ο Θεός είναι ζηλωτής μας λέγει ο προφήτης Ναούμ. Δεν αρέσκεται ο Θεός στο να αγαπάμε άλλα πράγματα πιο πολύ απ’ Αυτόν, να βάζουμε την δουλειά μας, υλικά πράγματα ακόμα και ανθρώπους πιο ψηλά από την σχέση μας με Αυτόν.
Όχι ότι ο Θεός έχει πάθος. Ο Θεός είναι απαθής. Όμως ο προφήτης λέγοντας ότι ο Θεός είναι ζηλωτής θέλει να δείξει την άμετρη αγάπη Του προς εμάς, θέλει να δείξει την φιλοστοργία Του.
Χριστιανική ζωή σημαίνει ζωή με κέντρο μια σχέση ερωτική, όχι όμως με έναν άνθρωπο αλλά με τον Θεάνθρωπο Χριστό ο οποίος την σχέση μας αυτή την κάνει οικουμενική, παγκόσμια, αιώνια, την αναγάγει πέρα από τον βιολογικό μας θάνατο, και μας ενώνει με τους πάντες δια πάντα.

Απολυτίκιο Άγ. Ιακώβου του Πέρση - 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Αγία ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ και ΥΠΑΤΙΑ

Η αγία Αικατερίνα ανήκει στην τελευταία γενιά των πρώτων μαρτύρων της χριστιανικής πίστης, καθώς μαρτύρησε το 304 μ.Χ. Το 323 ο μέγας και άγιος Κωνσταντίνος εξέδωσε το διάταγμα περί ανεξιθρησκείας και οι διωγμοί τερματίστηκαν. Όμως οι τελευταίοι διωγμοί, τους οποίους είχε κηρύξει ο Διοκλητιανός το 303 μ.Χ. και συνέχισαν οι διάδοχοί του, ήσαν οι αγριότεροι. Μάλιστα είχε θέσει ο εμπαθής αυτοκράτορας σε κυκλοφορία νόμισμα στο οποίο ανέγραφε «Christiani delendi sunt» (Οι χριστιανοί να εξολοθρευτούν). Δεν πρόφθασε να δει το όνειρό του να πραγματοπoιείται, καθώς δύο έτη αργότερα παραιτήθηκε από τον θρόνο και το 308 μ.Χ. πέθανε.
H Αικατερίνα, κατά τον συναξαριστή της, ήταν κόρη άρχοντα της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου πλούσια και πανέμορφη. Σε ηλικία μόλις δεκαοκτώ ετών είχε γίνει κάτοχος της παιδείας ελληνικής και λατινικής και αρκετών γλωσσών. Γι’ αυτό και ήταν υποψήφια νύμφη με πλείστες όσες προτάσεις. Είχε μητέρα χριστιανή, από την οποία διδάχθηκε την πίστη, για ευνόητους όμως λόγους η πίστη τους δεν ήταν γνωστή ευρύτερα. Όταν εντάθηκε ο διωγμός δεν ήταν πλέον δυνατόν να παραμείνουν στην αφάνεια. Η Αικατερίνα ομολόγησε την πίστη της μπροστά στον άρχοντα της πόλης της και έφερε πολλά επιχειρήματα κατά της πίστης στα είδωλα. Αυτός, όπως όλοι οι κούφοι άρχοντες, εξεμάνη, καθώς γνώριζε και την κατάρτιση της νεαρής αρχοντοπούλας. Ζήτησε τότε τη βοήθεια πολλών συμπολιτών του, εκατόν πενήντα κατά τον συναξαριστή, εγκρατών στα γράμματα και στη ρητορική τέχνη, προκειμένου να αποστομώσουν τη νεαρή, που είχε το θράσος να τον προκαλέσει, και να την παραδώσει μετά στο μαρτύριο. Η Αικατερίνα όχι μόνο δεν κάμφθηκε από τα επιχειρήματα εκ της θύραθεν παιδείας, την οποία κατείχε εξ ίσου καλά με τους αντιπάλους της, αλλά πέτυχε τη μεταστροφή τους στη χριστιανική πίστη.
Ίσως αυτό να φαίνεται μύθος στα μάτια των «ορθολογιστών», οι οποίοι αδυνατούν να συλλάβουν την κατάπτωση, στην οποία ζούσαν οι άνθρωποι του αρχαίου κόσμου, όπως ακριβώς δεν αισθάνονται σήμερα την κατάπτωση στην οποία ζούμε κατά τη μεταχριστιανική εποχή. Ασφαλώς οι τελευταίοι, που αποδέχθηκαν τη νέα πίστη ήσαν οι φιλόσοφοι όχι βέβαια, επειδή τους ανέπαυε περισσότερο το ειδωλολατρικό πάνθεον, στο οποίο αμφιβάλλουμε, αν πίστευαν, αλλά επειδή η έπαρσή τους δεν επέτρεπε να ταπεινωθούν. Και η χριστιανική πίστη προϋποθέτει πρωτίστως την ταπείνωση. Εκείνο όμως που δεν πετυχαίνουν τα ανθρώπινα επιχειρήματα, πετυχαίνει φορές η χάρη του Θεού. Έτσι οι συνομιλητές της Αικατερίνας πίστεψαν, ομολόγησαν την πίστη τους και οδηγήθηκαν στο μαρτύριο. Είναι και αυτοί άγιοι της Εκκλησίας μας, άγνωστοι βέβαια, καθώς έχουν επισκιαστεί από τη νεαρή, που τους είλκυσε στην πίστη, και εορτάζονται την ίδια ημέρα, την 25η Νομεμβρίου.
Κύλισαν τα χρόνια, η χριστιανική πίστη εξαπλώθηκε, παρά τους κλυδωνισμούς και τους διωγμούς, που οι πιστοί υπέστησαν επί αυτοκρατόρων όπως ο δαιμονικός Ιουλιανός και οι αιρετικοί αρειανοί. Ο Θεοδόσιος ο μέγας με διάταγμά του το 380 μ.Χ. καθιέρωσε τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας. Τί επέβαλλε αυτό; Εξέφραζε την επιθυμία όλοι οι πολίτες της αυτοκρατορίας να ασπασθούν τη νέα πίστη, σεβόταν ως εκ τούτου την ελευθερία του προσώπου. Αυτό όμως που σεβόταν το αυτοκρατορικό διάταγμα δεν σεβάστηκαν κάποιοι πιστοί, που είχαν διατηρήσει κατάλοιπα της παληάς πίστης στα είδωλα, τα μετά μανίας εκδικητικά. Η είσοδος στην Εκκλησία προσώπων, τα οποία έσπευδαν να επωφεληθούν από τη μεταβολή της κατάστασης, προκειμένου να εξασφαλίσουν τιμές και αξιώματα, επέφερε ταχεία την εκκοσμίκευση του εκκλησιαστικού σώματος. Γι’ αυτό άλλωστε άνθισε από την πρώιμη εκείνη περίοδο ο μοναχισμός την Αίγυπτο. Και δυστυχώς κάποιοι χριστιανοί ζήλεψαν τους διώκτες της πίστης τους και επιχείρησαν να τους μιμηθούν. Την έφεση προς αναμέτρηση με τους μη χριστιανούς υποδαύλισαν νεότερα διατάγματα του Θεοδοσίου, με τα οποία τιμωρούνταν οι χριστιανοί οι μεταστρεφόμενοι στις αρχαίες θρησκείες (381 μ.Χ.), απαγορεύονταν οι ειδωλικές θυσίες (382 μ.Χ.), σφραγίστηκαν τα ειδωλολατρικά «ιερά» και ετίθεντο εκτός νόμου οι αρχαίες θρησκείες (392 μ.Χ.) κατά σαφή παρέκκλιση από το πνεύμα του ευαγγελικού λόγου.
Το ίδιο έτος της απαγόρευσης των θρησκειών κατεστράφη ο μεγάλος ναός του Σέραπη στην Αλεξάνδρεια με την υποκίνηση φανατικών μοναχών, οι οποίοι δεν είχαν κατανοήσει το πνεύμα των μεγάλων ασκητών της αιγυπτιακής ερήμου και προτιμούσαν την οχλαγωγία στις πόλεις. Η μεγάλη αργότερα μαθηματικός και φιλόσοφος της πόλης, η Υπατία, μόλις 22 ετών τότε είχε μεταβεί στην Ιταλία και στην Αθήνα για εμπλουτισμό των αρκετών γνώσεων, που είχε λάβει στην Αλεξάνδρεια κοντά στον πατέρα της. Και όμως η κινηματογραφική παραγωγή του βίου της την προβάλλει παρούσα κατά τον εμπρησμό. Επανήλθε στην Αλεξάνδρεια το 400 μ.Χ. και δίδασκε μαθηματικά και νεοπλατωνική φιλοσοφία. Ήταν η Υπατία πιστή στις αρχαίες θεότητες; Πολύ αμφιβάλλουμε. Ήταν φανατική στις απόψεις της. Το αρνούμαστε, αν λάβουμε υπ’ όψη ότι μεταξύ των μαθητών της ήταν και ο μετέπειτα επίσκοπος Κυρήνης Συνέσιος,ένδειξη ότι μεταξύ των μαθητών της ήσαν και χριστιανοί.
Σε αντίθεση με την αγία Αικατερίνα, για τον βίο της οποίας ελάχιστα γνωρίζουμε, για την Υπατία έχουν γραφεί πολλά και ο βίος της έγινε κινηματογραφική ταινία με σαφή τον σκοπό να πληγεί η χριστιανική πίστη, που γεννά φανατικούς, οι οποίοι την φόνευσαν κατά απάνθρωπο τρόπο (415 μ.Χ.)! Δεν είναι του παρόντος άρθρου να αναλύσει τα του θανάτου της Υπατίας, στον οποίο εμπλέκονται οι Εβραίοι της Αλεξάνδρειας, η επιρροή, που ασκούσε η ίδια στον χριστιανό έπαρχο της Αλεξάνδρειας Ορέστη, όχι μόνο σε φιλοσοφικά αλλά και σε διοικητικά θέματα, κάποιες άστοχες αποφάσεις του επάρχου, το ελεγκτικό κήρυγμα τέλος του πατριάρχου αγίου Κυρίλλου, τον οποίο στοχοποιούν πρωτίστως ως ηθικό αυτουργό του εγκλήματος οι εχθροί της Εκκλησίας. Εκείνο που τονίζουμε είναι ότι ο άγριος φόνος της Υπατίας επισκίασε το λαμπρό μαρτύριο της αγίας Αικατερίνας και των 150 ρητόρων αιώνα αργότερα. Η μεταχριστιανική Δύση αγνοεί επιδεικτικά την αγία και πλέκει το εγκώμιο της φιλοσόφου. Και εμείς, οι πιστοί, είτε επιχειρούμε να αποκρύψουμε το συμβάν είτε αισθανόμαστε είδος συλλογικής ενοχής, σαν να ευθύνεται το Ευαγγέλιο του Χριστού για τις πτώσεις μας.

Εκείνο, που με θλίβει προσωπικά ήταν ότι φονεύοντας την Υπατία οι φανατικοί, πρόδρομοι του βατικανείου συστήματος της «ιερής εξέτασης», δεν της έδωσαν χρόνο να προσέλθει στην πίστη. Ευτυχώς, που η Εκκλησία μας ξεπλένει τις αδυναμίες του σώματός της με το να αναδεικνύει σε κάθε εποχή, και στη δική μας ακόμη, νέους μάρτυρες.

Τρεις φίλοι βοηθούν έναν άστεγο άνδρα με έναν ιδιαίτερο τρόπο (ΒΙΝΤΕΟ)





Η αγάπη προς τον συνάνθρωπο βρίσκει πάντα τρόπο να εκφραστεί.
Στο παρακάτω βίντεο τρεις φίλοι βοηθούν έναν άστεγο άνδρα με έναν πρωτότυπο τρόπο. 
 Δείτε το βίντεο παρακάτω.











Απολυτίκιο Άγ. Ιακώβου του Πέρση - 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Απολυτίκιο Άγ. Νίκωνος του «Μετανοεῖτε» - 26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Απολυτίκιο του Αγίου Στυλιανού

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Για τον άνθρωπο είναι η χαρά. Ο Θεός δεν έδωσε λύπη∙ έδωσε μόνο χαρά.{Γερ Παισιος }


Όπου Χριστός εκεί χαρά αληθινή

Γέροντα, μερικές φορές δεν μπορώ να χαρώ ,και τότε σκέφτομαι μήπως η χαρά δεν είναι για μένα .

Τι λες; Δεν είναι η χαρά για σένα; Και για ποιον είναι; για το ταγκαλάκι; Χαμένο τόχεις; Για τον άνθρωπο είναι η χαρά. Ο Θεός δεν έδωσε λύπη∙ έδωσε μόνο χαρά.

- Γιατί όμως ,Γέροντα, δεν έχω πάντοτε μέσα μου χαρά;

- Όταν ο νους σου δεν είναι στον Θεό, πώς θα νιώσης την χαρά του Θεού; Εσύ ξεχνάς τον Χριστό και ο νους σου γυρίζει συνέχεια στις δουλειές και στις μηχανές , και έτσι σταματάει η πνευματική σου μηχανή. Βάλε λοιπόν μπρος την ευχή και την σιγανή ψαλμωδία, και μετά θα τρέχης και θα γυρίζης σαν σβούρα γύρω από τον Χριστό.

Μόνον κοντά στον Χριστό βρίσκει κανείς την πραγματική, την γνήσια χαρά, γιατί μόνον ο Χριστός δίνει χαρά και παρηγοριά πνευματική. Όπου Χριστός ,εκεί χαρά αληθινή και αγαλλίαση παραδεισένια. Όσοι είναι μακριά από τον Χριστό, δεν έχουν πραγματική χαρά. Μπορεί να κάνουν όνειρα: «θα φτιάξω αυτό, θα φτιάξω το άλλο, θα πάω εδώ, θα πάω εκεί», μπορεί να απολαμβάνουν τιμές ή να τρέχουν σε διασκεδάσεις και να χαίρωνται, αλλά η χαρά που νιώθουν δεν είναι δυνατόν να γεμίση την ψυχήν τους. Αυτή η χαρά είναι υλική, κοσμική χαρά, αλλά από υλικές χαρές δεν γεμίζει η ψυχή, και ο άνθρωπος μένει μ’ ένα κενό στην καρδιά του. Είδες τί λέει ο Σολομών; «Έχτισα σπίτια ,φύτεψα αμπέλια ,έκανα κήπους ,μάζεψα χρυσάφι, απέκτησα ό,τι πόθησε η καρδιά μου, αλλά στο τέλος κατάλαβα ότι όλα αυτά είναι μάταια».

Η κοσμική χαρά δίνει κάτι το πρόσκαιρο, κάτι για εκείνη την στιγμή, δεν δίνει αυτό που δίνει η πνευματική χαρά. Η πνευματική χαρά είναι ζωή παραδεισένια .…

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΨΑΛΛΕΙ Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Επίσκοπος Κάλλιστος Ware:Πώς έγινα Ορθόδοξος

Πώς έγινα Ορθόδοξος


«Έχω γράψει γι’ αυτό σε ένα βιβλίο. Μπορώ όμως να το διηγηθώ άλλη μια φορά, γιατί το θυμάμαι πολύ καθαρά σαν να έγινε χθες.
Ήμουν τότε 17 χρονών και ετοιμαζόμουν για το Πανεπιστήμιο. Ήμουν σε ένα σχολείο στο Λονδίνο.
Ένα Σάββατο βράδυ πήγα περίπατο και είδα έναν ναό που δεν είχα ξαναδεί ως τότε. Από περιέργεια ή μάλλον από Θεία Πρόνοια αποφάσισα να μπώ μέσα. Ήταν ο Ρώσικος Ορθόδοξος ναός του Λονδίνου.
Στην αρχή όταν μπήκα μέσα στο ναό, ήταν σκοτεινός. Δεν είδα εύκολα τι είχε μέσα. Η πρώτη μου εντύπωση ήταν μια απουσία. Είχα την εντύπωση ότι κανείς και τίποτα δεν είναι εδώ, ότι ο ναός είναι κενός, δηλαδή δεν είχε στασίδια, καρέκλες, μόνο το πάτωμα. Αργότερα κατάλαβα ότι υπάρχουν μέσα στο ναό εικόνες, λαμπάδες αναμμένες, λίγος αριθμός ανθρώπων και κάπου, που δεν μπορούσα να δω υπήρχε μια μικρή χορωδία που έψαλλε.
Έτσι ήρθα στην ώρα την οποία οι Ρώσοι κάθε Σάββατο βράδυ έχουν μια μικρή αγρυπνία. Και η πρώτη μου εντύπωση μιας απουσίας – ότι δεν είναι τίποτε εδώ – άλλαξε ολοκληρωτικά. Απέκτησα μια άλλη εντύπωση, όχι απουσίας, αλλά παρουσίας. Κατάλαβα ότι εμείς οι ολίγοι άνθρωποι, παρόντες σε αυτήν την ακολουθία, συμμετέχουμε σε μια πράξη πάρα πολύ μεγαλύτερη από αυτήν την ακολουθία που γίνεται σε μια γωνιά του Λονδίνου. Κατάλαβα ότι συμμετέχουμε σε μια λειτουργική σύναξη που έχει πολλούς αοράτους προσκυνητάς. Πολλούς παρόντες που προσεύχονται μαζί μας, παρ' ότι δεν τους βλέπουμε. Είχα την αίσθηση ότι πραγματικά η Εκκλησία είναι ουρανός επί γης. Είχα την αίσθηση της σχέσεως που υπάρχει μεταξύ της ορατής Εκκλησίας που υπάρχει στη γη και της επουράνιας Εκκλησίας επάνω.
Κατάλαβα ότι πάνω και κάτω συμμετέχουμε στην ίδια σύναξη. Έτσι είχα μια άμεση αίσθηση της σημασίας της κοινωνίας των Αγίων. Ότι επάνω οι Άγγελοι, οι Άγιοι, η Παναγία, ο Χριστός ο μέγας αρχιερεύς, όλοι συμμετέχουν στη λατρεία που προσφέρουμε εμείς κάτω οι επί γης. Ότι άνω και κάτω υπάρχει μια Λειτουργία, μια δοξολογία, μια ενωμένη προσφορά και βέβαια τότε κατάλαβα με το μυαλό μου την ακολουθία, διότι όλα ήταν στα Σλαβονικά. Δεν ήξερα τη Σλαβονική γλώσσα, αλλά κατάλαβα με την καρδιά μου, τι σημαίνει αυτή η ακολουθία. Και από τότε άρχισα να ενδιαφέρομαι για την Ορθοδοξία. Από τότε ίσως κατά κεκρυμμένον τρόπο πήρα την απόφαση ότι πρέπει να γίνω Ορθόδοξος. Κατάλαβα αμέσως ότι αυτό είναι για μένα.
Πέρασαν βέβαια έξι χρόνια μέχρι να γίνω Ορθόδοξος. Αλλά από τότε ήθελα να γίνω. Έτσι η πρώτη μου επαφή με την Ορθοδοξία δεν ήταν μέσω βιβλίων ή με γνωριμία ανθρώπων, αλλά γνώρισα την Ορθοδοξία μέσω μιας λειτουργικής ακολουθίας. Και αυτό ίσως είναι το πιο σωστό.

π.Αλέξανδρος Σμέμαν: Γιατί πιστεύω;




Γιατί πιστεύω ; Κοιτάζω μέσα μου , μέσα στις εμπειρίες και στα αισθήματα μου και μολοταύτα δεν βρίσκω καμία απάντηση.
Τι σημαίνει ο Θεός για μένα ; Ένας τρόπος να ερμηνεύσω τον κόσμο και τη ζωή; ΟΧΙ!
Πρώτον μου είναι ξεκάθαρο πως αυτή η εξήγηση δεν είναι η πηγή της πίστεως μου σ` αυτόν και δεύτερον πως η πίστη μου στον Θεό δεν «εξηγεί» ορθολογιστικά όλα τα μυστήρια και τα αινίγματα του κόσμου.


Όχι μια και δύο φορές στη ζωή μου έπρεπε να σταθώ στο πλευρό ενός ετοιμοθάνατου παιδιού που έπασχε φρικτά. Και λοιπόν τι ; Θα μπορούσα να υπερασπιστώ ή να δικαιολογήσω αυτούς τους πόνους και τον ίδιο το θάνατο «θρησκευτικά» καθώς λένε; ΟΧΙ! Μπορούσα μονάχα να πώ : Ο Θεός είναι εδώ , ο Θεός υπάρχει. Μπορούσα μονάχα να ομολογήσω πόσο αδύνατον είναι να μετρήσουμε αυτή την παρουσία με τις γεμάτες θλίψη γήινες ερωτήσεις μας .
Όχι φυσικά η πίστη δεν είναι προϊόν της ανάγκης μου για εξηγήσεις.
Τότε από πού προέρχεται ; ή μήπως προέρχεται από τον φόβο μου για την τελική εκμηδένιση, από εκείνη την παράφορη και κατ` ουσιαν εγωιστική εσωτερική επιθυμία να μην εκμηδενιστώ ; Όχι αυτό δεν εξηγεί το γιατί πιστεύω γιατί φαίνεται πως οι υποθέσεις για την μετά θάνατο ζωή και την αθανασία – ακόμα και οι πιο ευφυείς φιλοσοφικές υποθέσεις – είναι παιδιάστικες φλυαρίες .
Δεν είναι ότι επιθυμώ την αιώνια ζωή μετά θάνατο ο λόγος που πιστεύω στον Θεό , το αντίθετο , πιστεύω στην αιώνια ζωή γιατί πιστεύω στον Θεό.

Απολυτίκιο Άγ. Κλήμεντος Επισκόπου Ρώμης - 24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Ὁ Πολυέλεος Θεὸς θέλει τὴν εὐτυχία ὅλων μας καὶ σ᾿ αὐτὴ καὶ στὴν ἄλλη ζωή

Ἀδελφοί μου! Ὁ Πολυέλεος Θεὸς θέλει τὴν εὐτυχία ὅλων μας καὶ σ᾿ αὐτὴ καὶ στὴν ἄλλη ζωή. Γι᾿ αὐτὸ ἵδρυσε τὴν ἁγία Του Ἐκκλησία. Γιὰ νὰ μᾶς καθαρίζει αὐτὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, νὰ μᾶς ἁγιάζει, νὰ μᾶς συμφιλιώνει μαζί Του, νὰ μᾶς χαρίζει τὶς εὐλογίες τοῦ οὐρανοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνοιχτὴ τὴν ἀγκαλιά της, γιὰ νὰ μᾶς ὑποδεχθεῖ. Ἂς τρέξουμε γρήγορα ὅσοι ἔχουμε βαριὰ τὴ συνείδηση. Ἂς τρέξουμε καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕτοιμη νὰ σηκώσει τὸ βαρὺ φορτίο μας, νὰ μᾶς χαρίσει τὴν παρρησία πρὸς τὸ Θεό, νὰ γεμίσει τὴν καρδιά μας μὲ εὐτυχία καὶ μακαριότητα...
Άγ.Νεκτάριος

Κυριακή ΚΔ΄(Λουκά Θ'): «... ο Χριστός είναι για μας ειρήνη.»



Το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα αγαπητοί μου αδελφοί, προέρχεται από την επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους χριστιανούς της Εφέσου. Πριν όμως εμβαθύνουμε στο περιεχόμενό του ας το ξανακούσουμε με πιο απλά λόγια στην καθημερινή μας γλώσσα.

Γράφει ο Απόστολος Παύλος:  «Αδελφοί μου, πραγματικά ο Χριστός είναι για μας η ειρήνη. Αυτός έκανε τους δύο αντιμαχόμενους κόσμους έναν λαό και γκρέμισε με τον σταυρικό του θάνατο ό,τι σαν τείχος τους χώριζε και προκαλούσε έχθρα μεταξύ τους. Κατήργησε δηλαδή τον ιουδαϊκό νόμο των εντολών και των διατάξεων, για να δημιουργήσει με το έργο Του από τα δύο εχθρικά μέρη, από τους Ιουδαίους και τους εθνικούς, μία νέα ανθρωπότητα, φέρνοντας την ειρήνη. Κι αφού θανάτωσε με τον Σταυρό Του την έχθρα, ένωσε τους δύο πρώην εχθρούς σε ένα σώμα και τους συμφιλίωσε με τον Θεό. Έτσι, ο Χριστός ήρθε κι έφερε το χαρμόσυνο μήνυμα της ειρήνης σ’ εσάς τους εθνικούς, που ήσασταν μακριά από το Θεό, και σε σας τους Ιουδαίους, που ήσασταν κοντά του. Πραγματικά, διά του Χριστού μπορούμε μ’ ένα πνεύμα και οι δύο, εθνικοί και Ιουδαίοι, να πλησιάσουμε τον Πατέρα. Δεν είστε, λοιπόν, πια ξένοι και χωρίς δικαιώματα, αλλά ανήκετε στον λαό του Θεού, στην οικογένεια του Θεού. Προστεθήκατε κι εσείς στο οικοδόμημα που έχει θεμέλιο τους αποστόλους και τους προφήτες, κι ακρογωνιαίο λίθο Αυτόν τον ίδιο τον Χριστό. Μ’ αυτόν, ολόκληρο το οικοδόμημα δένεται και μεγαλώνει, ώστε να γίνει ναός άγιος για τον Κύριο. Ο Κύριος οικοδομεί κι εσάς μαζί με τους άλλους, για να γίνετε πνευματική κατοικία του Θεού»(Εφεσίους, κεφ. 2, στίχ. 14-22).
Ζούσαν οι χριστιανοί της Εφέσου μέσα σε ένα πολύ αρνητικό γι’ αυτούς περιβάλλον, όπου κυριαρχούσε ο θρησκευτικός φανατισμός. Αντιμετωπίζονταν με εχθρότητα από το θρησκευτικό κατεστημένο -ειδωλολατρικό και ιουδαϊκό-, βάζοντας πολλές φορές σε κίνδυνο ακόμη και τη ζωή τους. Κι αυτά προκαλούσαν όπως ήταν φυσικό, έντονο προβληματισμό για το πώς θα έπρεπε οι ίδιοι να τα αντιμετωπίσουν ή και να αντιδράσουν.
Στον προβληματισμό τους, απαντά ο Απόστολος του Θεού της ειρήνης, καλώντας τους να αντιμετωπίσουν πνευματικά τη δοκιμασία. Τους παρακινεί να στραφούν προς το γλυκύτατο πρόσωπο του Ιησού Χριστού που «...πραγματικά είναι για μας η ειρήνη» μια που «...γκρέμισε με τον σταυρικό του θάνατο ό,τι σαν τείχος τους χώριζε και προκαλούσε έχθρα μεταξύ τους... για να δημιουργήσει με το έργο Του ... μία νέα ανθρωπότητα, φέρνοντας την ειρήνη». Όμως δεν σταμάτησε εκεί. «Κι αφού θανάτωσε με τον Σταυρό Του την έχθρα, ένωσε τους ...πρώην εχθρούς σε ένα σώμα και τους συμφιλίωσε με τον Θεό». Έτσι κατόρθωσε ο Ιησούς να επιτευχθεί η πραγματική ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους και μεταξύ ανθρώπων και Θεού.
Θα αναρωτιόταν όμως κανείς: «μα ποιά ειρήνη πέτυχε ο Χριστός; παντού γύρω μας κυριαρχεί ο πόλεμος και οι διαμάχες; για ποια ειρήνη μας μιλάτε;». Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος απαντά στην εύλογη αυτή απορία λέγοντας: «Ως ειρήνη εννοώ όχι εκείνη του απλού χαιρετισμού, ούτε εκείνη των συμποσίων, αλλά την κατά Θεό ειρήνη, την ειρήνη της πνευματικής ομόνοιας». Και κάπου αλλού λέει: «Ειρήνη δεν είναι μόνο αυτή η αισθητή, αλλά κι αυτή που βρίσκεται υψηλότερα απ’ αυτή κι απ’ την οποία γεννιέται αυτή κι εύχεται να μη φιλονικεί η ψυχή με τον εαυτό της, εισάγοντας μέσα της τον πόλεμο των παθών». Συνεπώς όταν μιλάμε εδώ για ειρήνη, εννοούμε κυρίως την εσωτερική μας ειρήνη, αυτή που μόνο η αγάπη προς τον Θεό και το συνάνθρωπο μπορεί να μας εξασφαλίσει.
Γιατί τι είναι αυτό που προκαλεί τις διαμάχες μεταξύ των ανθρώπων; Δεν είναι ο εγωισμός του ανθρώπου; Και ο εγωισμός δεν είναι η αρρωστημένη αγάπη στον εαυτό μας και συγχρόνως η έλλειψη αγάπης για τους γύρω μας και το Θεό μας; Όταν λοιπόν με την ανακαινιστική δύναμη του Χριστού κατορθώσουμε να αποκαταστήσουμε μέσα μας την αγάπη, δεν θα επιτύχουμε συγχρόνως και την εσωτερική μας ειρήνη; Κι αν γίνει αυτό τότε δεν θα πάψουν οι συγκρούσεις μεταξύ μας, οι πόλεμοι και όλα τα κακά; Να λοιπόν πού βρίσκεται η λύση, στην επίτευξη της εντός μας ειρήνης.
«Γι’ αυτό -σύμφωνα πάλι με τον ιερό Χρυσόστομο- προσευχόμαστε και λέμε παρακαλώντας για «άγγελο ειρήνης» και παντού ζητούμε ειρήνη. Γιατί τίποτα δεν είναι ίσο προς αυτήν. Στις Εκκλησίες ζητούμε ειρήνη, στις προσευχές, στις παρακλήσεις, στις προσφωνήσεις και ο προεστώς της Εκκλησίας δίνει αυτήν και μία και δύο και τρεις και πολλές φορές, λέγοντας, «ειρήνη πάσι». Γιατί; Γιατί αυτή είναι η μητέρα όλων των αγαθών, αυτή είναι προϋπόθεση της χαράς». Ας προσπαθήσουμε κι εμείς αδελφοί μου να την επιτύχουμε με τη χάρη του Θεού. Αμήν.

Απολυτίκιο Άγ. Αμφιλοχίου Επισκόπου Ικονίου - 23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ - ΣΥΝΤΟΜΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ


1861

ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ


47_2014

Το κήρυγμα της Κυριακής-23 Νοεμβρίου 2014


αφρων πλουσιος
ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ
Λουκ. 12, 16-21
Ἡ ἀφορμὴ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, γιὰ νὰ πεῖ ὁ Χριστὸς τὴν παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἦταν κάποιος ἀκροατὴς του, πού τὸν πλησίασε καὶ τοῦ ζήτησε νὰ τὸν βοηθήσει νὰ μοιραστεῖ μὲ τὸν ἀδελφό του τὴν πατρικὴ περιουσία. Ὁ Χριστὸς ὅμως, ἐπειδὴ δὲν ἦλθε στὴ γῆ νὰ λύσει τὶς διαφορὲς καὶ τὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων, ἀπάντησε: «τὶς με κατέστησεν δικαστὴν ἤ μεριστὴν ἐφ᾽ ὑμᾶς;». Ὁ Χριστὸς ἦλθε νὰ φανερώσει τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ σωθεῖ ὁ κόσμος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία δι᾽ αὐτοῦ. Διέκρινε, λοιπόν, στὰ δύο ἀδέλφια τὴν ἁμαρτία τῆς πλεονεξίας καὶ εἶπε τὴν παραβολὴ γιὰ νὰ μᾶς προστατεύσει ἀπὸ τὸν τύραννο τῆς πλεονεξίας, ποὺ εἰσῆλθε στὴ ζωή μας, μοίρασε μὲ διάφορους τρόπους στοὺς ὑπηρέτες της (τοὺς πλούσιους) αὐτὰ ποὺ δόθηκαν ἀπὸ τὸ Θεὸ κοινὰ σὲ ὅλους καὶ ἀποστέρησε τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους τὴν ἀπόλαυση τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ.
Τὰ ἀγαθὰ, συνεπῶς, ποὺ δίνει ὁ Θεὸς εἶναι κοινὰ γιὰ ὅλους πάνω στή γῆ. Χαρακτηριστικὰ λέει ὁ Ἰησοῦς στὸ Εὐαγγέλιο: «ὁ Θεὸς ἀνατέλλει τὸν ἥλιο αὐτοῦ ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους». Ὁ Θεὸς, ποὺ εἶναι δημιουργὸς τοῦ κόσμου καὶ τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἔχει ἁπόλυτη ἀξουσία πάνω σ᾽ αὐτά. Ὅλα τὰ ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ ζήσει. Εἶναι, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος διαχειριστὴς τῶν ἀγαθῶν καὶ δὲν ἔχει καμιὰ κυριότητα πάνω σ᾽ αὐτά. Ἐξάλλου, δὲν παίρνει τίποτε μαζί του τὴν ὥρα τοῦ θανάτου· θὰ φύγει τὴν ὥρα ἐκείνη χωρὶς ἀποσκευές, χωρὶς βιβλιάρια καὶ καταθέσεις, χωρὶς ὑλικὰ ἀγαθά.
Ποιὰ εἶναι ἡ συμπεριφορὰ, τώρα, τοῦ πλεονέκτη πλούσιου τῆς παραβολῆς; Εὐφόρησε ἡ χώρα του. Τὰ κτήματά του εἶχαν μεγάλη παραγωγή, πλούσια σοδειά. Ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε εὐλογία. Αὐτὸς, ὅμως, ἀγνοεῖ αὐτὴ τὴν εὐλογία. Πουθενὰ δὲν φαίνεται νὰ εὐχαριστεῖ τὸ Θεό, κανένας λόγος εὐγνωμοσύνης. Κυριεύεται ἀπὸ μεγάλη ἀνησυχία καὶ ἔντονη ἀγωνία, ἐνῶ θὰ περίμενε κανεὶς μετὰ τὴν πλούσια συγκομιδή νὰ εἶναι χαρούμενος. Βασανίζεται ὅμως καὶ ἀναρωτιέται: «τὶ ποιήσω;». Τὶ νὰ κάνω, λέει ὁ φτωχὸς ποὺ δὲν ἔχει νὰ ταΐσει τὰ παιδιά του, τὶ νὰ κάνω λέει κι ὁ πλούσιος τοῦ ὁποίου εὐφόρησε ἡ χώρα. Δὲν ἔχει ποὺ νὰ συνάξει τὰ γεννήματά του. Ἐνῶ ὑπάρχει τόση δυστυχία καὶ φτώχεια γύρω του, γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἐκεῖνος «κάθεται καὶ στενοχωριέται καὶ δὲν τοῦ κολλάει ὁ ὕπνος. «Νὰ οἱ καλύτερες ἀποθῆκες, τὰ στόματα τῶν πεινασμένων καὶ τὰ στομάχια τῶν φτωχῶν». Ὁ ἄπληστος, ὅμως, πλούσιος τὰ θέλει ὅλα γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ἔτσι γίνεται σκληρὸς ἀπέναντι στοὺς φτωχούς καὶ «ἄκαρπος στὴν εὐσπλαχνία». Γκρεμίζει τὶς ἀποθῆκες του καὶ κτίζει μεγαλύτερες, τὶς γεμίζει μὲ τὰ ἀγαθὰ καὶ ταυτίζει τὸν ἑαυτό του μ᾽ αὐτά· «ψυχή μου, ἔχεις πολλὰἀγαθὰ γιὰ πολλὰ χρόνια. Ἀναπαύου, τρῶγε, πίνε, καλοπέρνα». Λὲς καὶ ἡ τροφὴ τῆς ψυχῆς εἶναι τὰ ὑλικὰ ἀγαθά.
Ὁ κόσμος, ἀγαπητοί μου, θαυμάζει καὶ καλοτυχίζει, θεωρεῖ ἔξυπνο καὶ πετυχημένο τὸν ἄνθρωπο ποὺ πλουτίζει. Καὶ εἶναι γεγονὸς ὅτι οἱ περισσότεροι φτωχοὶ ὀνειρεύονται καὶ ἀγωνίζονται νὰ γίνουν πλούσιοι. Ἀνόητο ὅμως καὶ ἄμυαλο χαρακτηρίζει ὁ Χριστὸς τὸν πλούσιο τῆς παραβολῆς: «Ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;». Ἔρχεται ὁ θάνατος. Καὶ εἶναι τὸ μόνο βέβαιο στὴ ζωή μας ὁ θάνατος. Πολλὲς φορὲς ἔρχεται ὡς ἀπρόσκλητος ἐπισκέπτης. Ὁ Χριστὸς μᾶς διδάσκει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, διότι δὲν γνωρίζουμε ποιὰ ὥρα ἔρχεται, καὶ νὰ ἐτοιμαζόμαστε γιατὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται σὲ ὥρα ποὺ δὲν τὸν περιμένουμε, ἔρχεται ὡς «κλέπτης ἐν νυκτί».
Ὁ χριστιανός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ποὺ γνωρίζει ὅτι ὁ θάνατος καιροφυλακτεῖ καὶ ὅτι εἶναι ἡ γέφυρα ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀληθινὴ ζωή, στὴ μακαριότητα τοῦ Θεοῦ, ὁ πιστὸς, ποὺ καταλαβαίνει τὸ νόημα τῆς ζωῆς, οὔτε γιὰ τὰ χρήματα θὰ στενοχωρηθεῖ, οὔτε γιὰ τὰ κληρονομικὰ θὰ μαλώσει, οὔτε, ὅταν μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο ἀδικηθεῖ, θὰ λυπηθεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του. Γνωρίζει ὅτι τὰ ὑπάρχοντά του δὲν εἶναι δικά του, ἀφοῦ σύντομα θὰ τὰ ἀποχωριστεῖ. «Οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας.
Ποιὰ εἶναι αὐτὰ ὅμως ποὺ ὁδηγοῦν τὸ φιλάνθρωπο Θεὸ νὰ κατατάξει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου στοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραὰμ μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων, στὸν παράδεισο, μέσα στὸ φῶς καὶ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ; Ἕνας ὕμνος δίνει τὴν ἀπάντηση: «Ἄνθρωπε, ἄν ἠλέησας ἄνθρωπον, ἄν τινι ὀρφανῷ συνεπάθησας, ἄν ἐξ ἀνάγκης ἔσωσας τινά, ἄν γυμνὸν ἐν τῷ βίῳ ἐσκέπασας, αὐτοὶ μετὰ θάνατον μέλλει βοηθῆσαι σοι». Αὐτὸ τὸ ἄνοιγμα πρὸς τὸ συνάνθρωπο καὶ κατ᾽ ἐπέκτασιν καὶ στὸ Θεὸ μπορεῖ νὰ τὸ κάνει καὶ ὁ πλούσιος καὶ ὁ φτωχός. Ἐξάλλου, ἡ Ἐκκλησία δὲν καταδικάζει τὸν πλοῦτο, οὔτε δικαιώνει τὴ φτώχεια, ἀπὸ τὴν ἄποψη ὅτι δὲν θὰ σωθεῖ ὁ φτωχὸς λόγω τῆς φτώχειας του, οὔτε θὰ καταδικαστεῖ ὁ πλούσιος λόγω τοῦ πλούτου.
Ἐκεῖνα ποὺ ἔχουν ἀξία γιὰ τὸ Θεὸ εἶναι ἡ προαίρεση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ σωφροσύνη του, ἡ σύνεσή του. Αὐτὰ θὰ τὸν ὁδηγήσουν στὴν καλὴ χρήση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ στὴ συνάντηση μὲ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὸ Σωτήρα Χριστό. Ἀμήν.

Λαμπρή υποδοχή στο Περιστέρι της θαυματουργής εικόνας Παναγίας της Σουμελά

0
Με κάθε επισημότητα το Περιστέρι υποδέχθηκε την ιερή εικόνα Παναγίας της Σουμελά στον Μητροπολιτικό ναό της Ευαγγελίστριας το απόγευμα της Πέμπτης 20 Νοεμβρίου 2014.
Εκατοντάδες Περιστεριώτες υποδέχθηκαν την θαυματουργή εικόνα λίγο μετά τις 16:30 στην πλατεία Λουτρών. Μαζί με τους πιστούς υποδέχθηκαν την εικόνα, ο Δήμαρχος Περιστερίου Ανδρέας Παχατουρίδης μαζί με εκπροσώπους της Διοίκησης, άγημα του Στρατού, η φιλαρμονική Περιστερίου και ο ολόκληρος ο κλήρος της Ι.Μ. Περιστερίου.
Η ιερή εικόνα αφού οδηγήθηκε στην οδό Παναγή Τσαλδάρη κατέληξε στον Μητροπολιτικό ναό της Ευαγγελιστρίας όπου πραγματοποιήθηκε λιτάνευση από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Περιστερίου κ.κ. Χρυσόστομο και λόγος καλωσορίσματος από τον Πόντιο Δήμαρχο Περιστερίου Ανδρέα Παχατουρίδη.
Να σημειωθεί ότι παρέστη στην εκδήλωση και η Υφυπουργός Υγείας, Κατερίνα Παπακώστα.
Η θαυματουργή εικόνα, έργο του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Λουκά, θεωρείται το ιερότερο σύμβολο του ποντιακού ελληνισμού.
Η εικόνα θα φιλοξενηθεί στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελιστρίας όπου και το προσκύνημά της μέχρι και το μεσημέρι της Δευτέρας 24 Νοεμβρίου.
Ο σύλλογος Ποντίων Περιστερίου έχει προγραμματίσει για τις ημέρες που θα παραμείνει η εικόνα στον Δήμο σειρά εκδηλώσεων, θρησκευτικών και πανηγυρικών.
Παρακάτω φωτογραφικό ρεπορτάζ από την υποδοχή της ιεράς εικόνας Παναγίας της Σουμελά:










Θα λάβουν χώρα οι παρακάτω λατρευτικές και εορταστικές εκδηλώσεις:

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου
21:00: Αγρυπνία

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου

07:00: Θεία Λειτουργία για τα Εισόδια της Θεοτόκου
12:00: Ιερά Παράκληση
17:00: Εσπερινός – Ιερά Παράκληση

Σάββατο 22 Νοεμβρίου

07:00: Όρθρος – Λειτουργία
12:00: Ιερά Παράκληση
17:00: Εσπερινός – Ευχέλαιο

Κυριακή 23 Νοεμβρίου

07:00: Όρθρος – Αρχιερατική Θεία Λειτουργία
12:00: Ιερά Παράκληση
17:00: Εσπερινός – Ιερά Παράκληση
18:30: Ο Ευξείνιος Μουσικός Πολιτιστικός Σύλλογος με δάσκαλο τον Δημήτρη Καρασαββίδη θα παρουσιάσει τραγούδια του Ευξείνιου Πόντου στην κεντρική πλατεία του Περιστερίου. Θα ακολουθήσουν χοροί από την Ένωση Ποντίων Περιστερίου.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου

07:00: Όρθρος – Θεία Λειτουργία
12:00: Ιερά Παράκληση
17:00: Εσπερινός – Αποχαιρετιστήριοι ποντιακοί χοροί από την Ένωση Ποντίων Περιστερίου. Αναχώρηση της Ιεράς εικόνας.