ΤΗ ΙΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ Δεκεμβρίου. Μνήμη τού οσίου Πατρός ημών Δανιήλ τού Στυλίτου.

                                Ἀπολυτίκιον
                                   Ἦχος α’.

Ὑπομονῆς στύλος γέγονας, ζηλώσας τοὺς Προπάτορας Ὅσιε· τὸν Ἰὼβ ἐν τοῖς πάθεσι, τὸν Ἰωσὴφ ἐν τοῖς πειρασμοῖς, καὶ τὴν τῶν ἀσωμάτων πολιτείαν, ὑπάρχων ἐν σώματι. Δανιὴλ Πατὴρ ἡμῶν, Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

                                Δόξα πατρί.

                        Ἕτερον Ἀπολυτίκιον.
                  Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὑψώσας τὸ σῶμα σου, ἐπὶ τοῦ στύλου σοφέ, τὸν νοῦν σου ἐπτέρωσας, πρὸς τὸν Θεὸν ἀκλινῶς, βιώσας ὡς ἄγγελος, ὅθεν σὲ στήλην ζῶσαν, εὐσεβείας εἰδότες, κράζοντας σοὶ βοῶμεν, Δανιὴλ Θεοφόρε, Παντοίων ἠμᾶς κινδύνων, πρέσβευε ρύεσθαι.

                                      Καί νύν.


                               Θεοτοκίον. Ήχος. δ'

Τό άπ'αιώνος απόκρυφον, καί Αγγέλοις άγνωστον μυστήριον, διά σού Θεοτόκε, τοίς επί γής πεφανέρωται° Θεός έν ασυγχύτω ενώσει σαρκούμενος, καί Σταυρόν εκουσίως υπέρ ημών καταδεξάμενος° δι'ού αναστήσας τόν πρωτόπλαστον, έσωσεν έκ θανάτου τάς ψυχάς ημών.


                                     Κοντάκιον.
                  Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως.

Ὥσπερ ἀστὴρ πολύφωτος, σὺ ἀναβὰς μακάριε, ἐπὶ τοῦ στύλου τὸν κόσμον ἐφώτισας, ἐν τοῖς ὁσίοις ἔργοις σου, καὶ τὸ σκότος τῆς πλάνης, ἀπεδιώξας Πάτερ· διὸ δεόμεθα, καὶ νῦν ἐπίλαμψον, ἐν ταῖς καρδίαις τῶν δούλων σου, τὸ ἄδυτον φῶς τῆς γνώσεως.


                                Ό Οίκος.

Ή ωδή ρυπαρά πρός τήν αίνεσιν, τών αγώγων σου Πάτερ μοί πέφυκεν* ού γάρ έχω αγνήν τήν καρδίαν μου* καί γάρ ταύτην αισχρώς κατεμόλυνα* αλλά μοί δίδου λόγον Άγιε, καθαρώς ανυμνήσαι τήν σήν πολιτείαν, ήν εθαύμασαν όντως καί Άγγελοι* καί γάρ γέγονας ώσπερ ασώματος, ειληφώς τό άδυτον φώς τής γνώσεως.