Αγ.Παΐσιος : Η εμπιστοσύνη στον λογισμό

– Γέροντα, όταν θυμώνω, γίνομαι σαν χείμαρρος δεν μπορώ να συγκρατηθώ.
– Γιατί να μην μπορείς να συγκρατηθείς;
– Γιατί πιστεύω στον λογισμό μου.
– Ε, τότε έχεις δικό σου πιστεύω, δικό σου σύμβολο πίστεως!… Ο εγωισμός φταίει. Να
μη δικαιολογής τον λογισμό σου. Έναν μπανταλό(1) λογισμό, μόνη σου να τον πετάς, να μην
τον δέχεσαι.
– Και πως θα καταλάβω ότι ένας λογισμός είναι μπανταλός;
– Ε, αν δεν καταλαβαίνης, να τον λες στην Γερόντισσα και, τακ, να τον πετάς, κάνοντας
υπακοή σε ο,τι σοϋ πη. Το να εμπιστεύεται ένας πνευματικός άνθρωπος στον λογισμό του
είναι αρχή πλάνης. Σκοτίζεται το μυαλό του άπό την υπερηφάνεια και μπορεί να πλανηθή.
Καλύτερα να τρελλαθή, γιατί τότε θα εχη ελαφρυντικά.
– Δεν χωράει βοήθεια, Γέροντα, άπό τους άλλους;
– Γιά να βοηθηθή, στην κατάσταση που βρίσκεται, πρέπει και ο ιδιος να βοηθήση. Να
καταλάβη ότι το να πιστεύη στον λογισμό που τοϋ λέει λ.χ. πως είναι ο καλύτερος από
όλους, ότι είναι άγιος κ.λπ., αυτό είναι πλάνη. Ούτε με το πυροβόλο δεν φεύγει αυτός ο
λογισμός, αν ο ίδιος τον κρατάη. Πρέπει να ταπεινωθή, για να φύγη. Μερικές φορές μου ζητούν
να προσευχηθώ για τέτοιες περιπτώσεις. Τι προσευχή να κάνω; Αφού εκείνος έχει μέσα του
το φιτίλι του διαβόλου, πάλι θα τιναχθή. Σαν να κρατάη κάποιος στα χέρια του φιτίλια άπό
φουρνέλα και ζητάη να τον βοηθήσης, για να μην άνατιναχθή.
– Γέροντα, εχω γίνει στρυφνή.
– Ποιος το λέει; Ο λογισμός σου; Έγώ σε παρακολουθώ άπό το Άγιον Όρος. Έχω τον νού
μου. Δεν έγινες στρυφνή. Αν όμως πιστέψης στον λογισμό σου, τότε θα σοϋ στρίψη. Μην