Απολυτίκιο του Αγ. Ιουστίνου - 1 ΙΟΥΝΙΟΥ

Απολυτίκιο του Αγ. Ερμεία - 31 ΜΑΙΟΥ

Απολυτίκιο του Αγ. Ισαακίου - 30 ΜΑΙΟΥ

Απολυτίκιο της Αγ. Θεοδοσίας - 29 ΜΑΙΟΥ

Απολυτίκιο του Αγ. Ευτυχούς - 28 ΜΑΙΟΥ

Απολυτίκιο του Αγ. Ιωάννου του Ρώσου - 27 ΜΑΙΟΥ

Απολυτίκιο του Αγ. Αποστόλου Κάρπου - 26 ΜΑΙΟΥ

ΑΦΙΞΗ ΤΙΜΙΟΥ ΞΥΛΟΥ ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΕΛΒΕΝΤΟ

ΑΦΙΞΗ ΤΙΜΙΟΥ ΞΥΛΟΥ ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΕΛΒΕΝΤΟ

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

Στα Σέρβια και στο Βελβεντό (23-5-2013) μεταφέρθηκε τεμάχιο από τον αυθεντικό και ιστορικό Σταυρό του Χριστού τοποθετημένο σε εικόνα (στο κέντρο Σταυρού) των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Προεξάρχων της ιερής μεταφοράς και των ιερών Ακολουθιών (Θείας Λειτουργίας στα Σέρβια και Εσπερινού στο Βελβεντό) ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος. 
Το τεμάχιο του Τιμίου Σταυρού μετέφερε από τα Ιεροσόλυμα στην Κοζάνη ο Πανοσιολογ. Αρχιμ. του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων Μόδεστος Δημητριάδης.

Μια τέτοια παρουσία στον τόπο μας, που έχει σχέση με το ιερότερο σύμβολο της χριστιανοσύνης σε Ανατολή και Δύση, είναι άκρως ιερή, συγκλονιστική και τιμητική για όλους και (πρέπει να) έχει προεκτάσεις ζωτικής σημασίας για την καθ’ όλη ζωή μας, να νοηματοδοτεί τον προσωπικό και συλλογικό τρόπο υπάρξεώς μας, στην καθετότητά του ως υπακοή στο Θεό και στην οριζόντια διάστασή του ως συγχωρητικότητα (από το συν και χωρώ) που εκφράζεται κοινωνικά ως ενοποιός αγάπη των προσώπων και των κοινωνιών τους. Συγχαίρουμε και ευχαριστούμε το Σεβασμιώτατο κ. Παύλο για την πρωτοβουλία του και για την παρουσία του παντού στην ιερή πορεία του Τίμιου Ξύλου.  

Στη Θεία Λειτουργία (Σέρβια – Ι. Ναό Αγίας Κυριακής) ο Σεβασμιώτατος χοροστάτησε και κήρυξε το θείο λόγο, μιλώντας για τη θεολογία του μυστηρίου του Σταυρού και της σταυρικής, λυτρωτικής για το γένος των ανθρώπων, Θυσίας του Κυρίου και μίλησε για το τρισύνθετο δέντρο από κυπαρίσσι, κέδρο και πεύκο, για την ιστορική προέλευση του ξύλου, που μ’ αυτό φτιάχτηκε ο Σταυρός του Χριστού, που από ξύλο κατάρας έγινε πηγή αέναης ευλογίας και ζωής. Στο Εσπερινό (Βελβεντό - Ι. Ναό Κοίμησης της Θεοτόκου) κατά την χοροστασία του ο Σεβ. κ. Παύλος μίλησε για τη μυστική, πραγματική δύναμη του Σταυρού, που τον ακολουθούν στη δισχιλιετή ιστορική πορεία της Εκκλησίας αναρίθμητοι άνθρωποι, σταυρώνοντας τον εγωισμό τους, την αιτία του θανάτου μας. Όσοι κάνουν, είπε ο Σεβασμιώτατος, το Σταυρό τους με τα τρία δάχτυλα, ομολογούν πίστη στην Αγία Τριάδα και στο Σταυρό του Χριστού. Ο Σταυρός, συνέχισε, μιλάει από μόνος του και δε χρειάζεται να πούμε εμείς τίποτα γι’ αυτόν. Ο Χριστός, είπε, που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ ήξερε πως θα σταυρωθεί και εξήγησε τη φράση ‘’Χριστός γαρ επείγεται του παθείν αγαθότητι’’ (Κάθισμα Μ. Δευτέρας) και, είπε, ότι σταυρώθηκε και πέθανε επάνω στο Σταυρό, ‘’ίνα διά του θανάτου καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστιν τον διάβολον’’ (Εβρ. 2, 14). Είπε, ότι ο Χριστός όταν κατέβηκε στον Άδη τα έκανε όλα ‘’γυαλιά καρφιά’’ για να μας δώσει, όπως είπε, την πνευματική ελευθερία και έκανε αναφορά στην εικόνα της Ανάστασης.

Στις ιερές αυτές εκδηλώσεις όπου συνέρευσε άπαν το πλήθος του λαού, προσήλθαν και τιμήθηκαν με την παρουσία τους και οι αρχές του Τόπου μας, που εκπροσωπήθηκαν από τον Αντιπεριφερειάρχη Π.Ε. Κοζάνης κ. Γιάννη Σόκουτη και από το Δήμαρχο Σερβίων-Βελβεντού κ. Βασίλη Κωνσταντόπουλο.

Με την πεποίθηση πως ο Σταυρός είναι ο φύλακας όλης της οικουμένης ‘’Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης’’(Εξαποστειλάριον, 14^ης Σεπτεμ.) και με τη βεβαιότητα πως ο κόσμος και οι λαοί αναζητούν εναγώνια λύση στα πολυποίκιλα και φριχτά, κοινωνικά και συστημικά, αδιέξοδα, ας εργαστούμε, ο καθένας ‘’εφ’ ω ετάχθη’’, για την παγκόσμια προσφυγή στο νόημακαι το απελευθερωτικό περιεχόμενο του Σταυρού του Χριστού.  

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΛΟΓΙΩΝ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΑΔΔΑΙΟΥ

1.  Ο Θεός μας ήρθε εδώ ανάμεσά μας για να μας επαναφέρει στην αυθεντική μας κατάσταση, την κατάσταση της δημιουργίας μας. Έκανε τα πάντα, ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει να κατανοήσει το θέλημά Του. Θα μπορούσε να σώσει την ανθρωπότητα με διαφορετικό τρόπο , αλλά η πεπτωκυία ανθρωπότητα διετάραξε το εκλεπτυσμένο εργαλείο της ανθρώπινης νόησης και έγινε ανίκανη για το καλό. Υποτάχθηκε στην εξουσία των πονηρών πνευμάτων και παραδόθηκε εκουσίως σ’ αυτά.

2.  Ο θεός δεν δημιούργησε το κακό. Το κακό προήλθε από τις πνευματικές εκείνες υπάρξεις που αποστράφηκαν την αγάπη του Θεού και τον ίδιο τον εαυτό τους , και έπαψαν να υπακούν στον Θεό, ακολουθώντας τη δική τους συλλογιστική. Αν μια πνευματική δύναμη δεν είναι ενωμένη με την πηγή της Ζωής, όσο κι αν παλεύει να κάνει ή να πει κάτι σωστό, όλα της τα έργα και τα λόγια είναι διαποτισμένα με τη δυσωδία του Άδη, διότι μόνο ο Θεός είναι η πηγή της ειρήνης, της χαράς , της αγάπης και της αγαθοσύνης.

3.  Όλα τα κτιστά όντα είναι περιορισμένα και ό,τι είναι περιορισμένο δεν μπορεί να είναι τέλειο. Στα κτιστά όντα έχει δοθεί η δυνατότητα να πασχίζουν για την τελειότητα.

4.  Ωστόσο, κάποια κτιστά όντα είναι πεπτωκότα όντα. Κάποιο άγγελοι απέτυχαν αρχικά να διατηρήσουν τη μεγαλοπρέπειά τους και κατόπιν, ως συνέπεια του φθόνου τους, έπεσαν και οι προπάτορές μας, ο Αδάμ και η Εύα. Αυτό το ίδιο χαρακτηριστικό , ο φθόνος, ρίζωσε και μέσα μας επίσης. Ο φθόνος δεν σταματά πουθενά και εναντιώνεται στο Θεό κατά πρόσωπο συνέχεια και παντού.

5.  Πώς λειτουργεί ο φθόνος; Ο φθόνος είναι ένα πνεύμα του Άδη . Μάχεται αδιάκοπα τη δικαιοσύνη και τον Θεό. Ο Θεός είναι αγάπη και ο φθόνος δεν αντέχει να μας βλέπει να κάνουμε καλό στον πλησίον μας. Όταν ο Κύριος , που είναι αγάπη, θεράπευσε τη γερόντισσα εκείνη που ήταν συγκύπτουσα για πάνω από 18 χρόνια, το κακό έδειξε μεμιάς το πρόσωπό του και άρχισε αμέσως να επαναστατεί, διότι ο φθόνος δεν μπορεί να αντέξει να γίνεται καλό στον οποιονδήποτε ( βλ. Λουκ. 13, 11-17 ) . Ο φθόνος δεν σταματά ποτέ∙ το πνεύμα του Άδη φθονεί όλους τους ανθρώπους για πάντα.

6.  Ένας από του θεοφόρους Πατέρες, ο άγιος Νείλος ο Μυροβλύτης (εμφανίστηκε στον μοναχό Θεοφάνη, που κατοικούσε στο σπήλαιο του αγίου Νείλου τον 18^ο αιώνα) , μας έχει εξηγήσει πολλά από τα μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. Είπε ότι ο φθόνος είναι η σφραγίδα του Αντιχρίστου στην καρδιά του ανθρώπου. Βλέπετε τώρα, τι τρομερό πράγμα είναι ο φθόνος; Όμως, αλίμονο, εμείς φθονούμε συχνά το γείτονά μας, ακόμα και τον πλησιέστερό μας συγγενή. Δεν φροντίζουμε ούτε καν να προσπαθήσουμε να γιατρέψουμε τον εαυτό μας από αυτή  τη συμφορά, και να συνέλθουμε.

Απολυτίκιο Γ' Εύρ. Κεφ. Τιμίου Προδρόμου - 25 ΜΑΙΟΥ

Οδοιπορικό στους αμπελώνες του Αγίου Όρους, όπου παράγεται το επίσημο κρασί του Κρεμλίνου

Σε ένα αμπέλι του Αγίου Όρους παράγεται το κρασί που σερβίρει το Κρεμλίνο στους επίσημους προσκεκλημένους του, που είναι συνήθως ηγέτες ξένων κρατών. "Κορμίλιτσα" είναι το όνομά του, που στα ρωσικά σημαίνει "τροφός" και είναι το μόνο κρασί που φέρει τον τίτλο του "Επίσημου Οίνου του Κρεμλίνου". Ο εκάστοτε οικοδεσπότης δεν το σερβίρει μόνο στους υψηλούς επισκέπτες, αλλά συνηθίζει να δωρίζει και από μία ή περισσότερες φιάλες ως ενθύμιο της επίσκεψης.

Το μετόχι της Χρωμίτσας, της μονής του Αγίου Παντελεήμονα στις πλαγιές του Άθω, έχει αναλάβει το "υψιστο καθήκον" να ευφραίνει τις "καρδίες" του Βλαντίμιρ Πούτιν, του Μεντβέντεφ και των μουσαφιραίων τους.

Με θέα τη θάλασσα και άριστο ποιοτικά χώμα, τα αμπέλια του δίνουν υψηλής ποιότητας σταφύλια και το κρασί τους, προτού πάρει την δρόμο για τη Μόσχα, ωριμάζει μέσα σε βυζαντινό κελάρι, σε φιάλες επάνω στα ράφια και μέσα στα ειδικά ξύλινα βαρέλια.

Η "Kormilitsa Gold Collection" παράγεται υπό την αυστηρή επίβλεψη ειδικών της γνωστής οινοποιΐας "Ευάγγελος Τσάνταλης Α.Ε.", της οποίας αποτελεί τη "ναυαρχίδα" στην ομώνυμη σειρά ετικετών "Κορμίλιτσα", που συνθέτουν μια σειρά οίνων από τρία εκλεκτά βιολογικά κρασιά.

Αποδίδει δύο με πέντε χιλιάδες φιάλες τον χρόνο - ανάλογα με τη χρονιά - που είναι, ωστόσο, πάντοτε αριθμημένες και μονογραφημένες με χειροποίητο τρόπο. Οι φιάλες αυτές απορροφούνται στην πλειοψηφία τους από το Κρεμλίνο, αλλά και από άλλες αγορές του εξωτερικού, που το εκτιμούν για τη "γεμάτη" γεύση και το ιδιαίτερο άρωμά του.

Η "Κορμίλιτσα" παράγεται από δύο γνωστές ποικιλίες αμπελιού (καμπερνέ και λημνιό). Το εξαιρετικό χρώμα, τα αρώματα, η γεύση και η επίγευσή του φαίνεται ότι συγκινεί τους ανώτατους Ρώσους αξιωματούχους, αφού πέρασε από πολλούς ελέγχους, με επιτόπιες αυτοψίες και δοκιμές, για τρεις χρονιές, προτού επιλεγεί ως επίσημο κρασί του Κρεμλίνου.

Η καλλιέργεια της αμπέλου ήταν πάντοτε σημαντική και διαδεδομένη στα μοναστήρια του Αγίου Όρους και το κρασί τους ήταν ένα από τα παραδοσιακά κεράσματα προς τους προσκυνητές και τους επισκέπτες. Οι μοναχοί καλλιεργούσαν αμπέλια στη Χρωμίτσα, ήδη από τον 14ο αι. Η ποιότητα του αγιορείτικου κρασιού ήταν γνωστή και η φήμη του υψηλή στο ευρύ κοινό, ενώ έχαιρε πάντοτε ιδιαίτερης αναγνώρισης από τους ειδικούς της αμπελουργίας που είχαν την πείρα να το εκτιμήσουν. Το 1969, σε μια επίσκεψή του, ο οινοποιός Ευάγγελος Τσάνταλης είδε τους μικρούς αμπελώνες της Χρωμίτσας που καλλιεργούσαν Ρώσοι μοναχοί και προμήθευαν με αυτό τη μονή του Αγίου Παντελεήμονα. Άλλωστε, εξαιτίας αυτής της πρακτικής το μετόχι απέκτησε την ονομασία Κορμίλιτσα.

Ως έμπειρος οινοποιός, ο Τσάνταλης αντιλήφθηκε ότι το γόνιμο έδαφος, η αύρα της θάλασσας που νοτίζει τις πλαγιές του βουνού και το εξαιρετικό μικροκλίμα δημιουργούν συνθήκες κατάλληλης βιοποικιλότητας για να ευδοκιμήσει εύγεστο και ξεχωριστό κρασί. Ο Τσάνταλης συνέλαβε την ιδέα να δημιουργηθούν εκεί αμπελώνες, στους οποίους ο ίδιος θα παρείχε την τεχνογνωσία και τα απαιτούμενα εργαλεία για να παραχθούν ιδιαίτερες ποικιλίες κρασιού. Σε συνεννόηση με τους μοναχούς ενοικίασε τη γη και άρχισε να φυτεύει και να καλλιεργεί τους πρώτους αμπελώνες. Σήμερα, η καλλιεργούμενη έκταση φτάνει τα χίλια στρέμματα πιστοποιημένης βιολογικής καλλιέργειας, ενώ η επένδυση της οικογένειας Τσάνταλη για την προστασία και αναβίωση του αμπελώνα είναι συστηματική.

Η αγιορείτικη ιστορία της "Τσάνταλης Α.Ε." ξεκίνησε με μια σειρά ποιοτικών κρασιών, από τον "Αγιορείτικο", που έγινε και ο πρώτος τοπικός οίνος ονομασίας προέλευσης ως τις άλλες επιτυχημένες αγιορείτικες ετικέτες της φίρμας, "Μetoxi Chromitsa", "Avaton", "Agathon" κ.λπ. Η καλλιέργεια των αμπελώνων συνέχισε να είναι πατροπαράδοτη, παραδοσιακή και οι επεμβάσεις λιγοστές, με τρόπο που η φύση να κάνει απερίσπαστη τη δουλειά της. Ακόμη και σήμερα, η απόδοση των αμπελώνων είναι περιορισμένη ακριβώς για να επιτυγχάνεται η αύξηση της ποιότητας.

"Οι περισσότεροι αμπελώνες παράγουν 400-500 κιλά ανά στρέμμα, αναλόγως και με τη χρονιά και αρκούμαστε σε αυτούς. Δε θέλουμε την εντατικοποίηση, που είναι σε βάρος της ποιότητας. Εμείς βάζουμε τη φροντίδα και εξασκούμε τις καλλιεργητικές πρακτικές με βάση την εμπειρία που έχει αποκτηθεί και από εκεί και μετά ό,τι κάνει ο … Θεός" λέει ο γεωπόνος της εταιρείας Γιώργος Σαλπιγγίδης.

Οι παραδοσιακοί αμπελώνες αποτελούνται από διάφορες ποικιλίες (καμπερνέ σωβινιόν, ξινόμαυρο, σαρντονέ, λημνιό, αθήρι, κ.ά.) και από αυτούς παράγεται και κόκκινο και λευκό κρασί, όπως και τσίπουρο. Στις αγιορείτικες καλλιέργειες της "Τσάνταλης Α.Ε." απασχολούνται, σε μόνιμη βάση, δέκα άτομα και εποχικά άλλοι τριάντα κάθε χρόνο.

Το κρασί συλλέγεται και παλαιώνει σε ειδικά δρύινα βαρέλια στο παραδοσιακό κελάρι, μέσα στο μετόχι της Χρωμίτσας, που είναι χτισμένο με την παλιά βυζαντινή τεχνοτροπία των μαστόρων της πέτρας. Οι πέτρινοι τοίχοι του είναι παχιοί, με αποτέλεσμα στους χώρους του, ανάμεσα από τους τεράστιους θόλους και τις καμάρες του, να επιτυγχάνεται η σταθερή θερμοκρασία, χωρίς τη βοήθεια πρόσθετου εξοπλισμού, κλιματιστικού κ.λπ. και να ωριμάζει το κρασί με φυσικό τρόπο.

Το εκπληκτικό "πάντρεμα" της αμπελουργικής παράδοσης, με τις σύγχρονες καλλιεργητικές πρακτικές, γίνεται μέσα σε ένα περιβάλλον φορτισμένο από τη "βαριά" ιστορία, την μακρά παράδοση και τα ιδιαίτερα σύμβολα που παραπέμπουν σε ένα απώτερο παρελθόν - βυζαντινό, αυτοκρατορικό - μέσα στο οποίο διαχρονικά η εκκλησία είχε τον ιδιαίτερο ρόλο της, τα μοναστήρια της και τους αγίους της.

Οι Ρώσοι μοναχοί του μετοχίου φροντίζουν να υπενθυμίζουν στους επισκέπτες τη βαθιά σύνδεση της Ρωσίας με την ορθόδοξη πίστη και την εκκλησία, αναρτώντας στο εσωτερικό των κτισμάτων, γύρω από το μετόχι, πλάι σε σύγχρονες φωτογραφίες και τοπιογραφίες, πίνακες με παραστάσεις και πορτρέτα των τσάρων και ιδιαίτερα της αυτοκρατορικής οικογένειας Ρομανώφ, που εκτελέστηκε από το σοβιετικό καθεστώς, ενώ απουσιάζει … κραυγαλέα, κάθε αναφορά σε αυτό. Αλλωστε, την περίοδο εκείνη, το μετόχι της Χρωμίτσας ήταν κλειστό.

Στο υποστατικό, πάνω από το κελάρι, που κατασκευάστηκε με δωρεά του Ε. Τσάνταλη, το 1994, δύο χρόνια πριν φύγει από τη ζωή, υπάρχουν και νεότερες φωτογραφίες από τη λαμπρή πορεία της "Κορμίλιτσα" στο Κρεμλίνο. Μία από αυτές είναι από την επίσκεψη του προέδρου Πούτιν στο Άγιον Όρος, το 2005, όπου εικονίζεται μαζί με τους μοναχούς της Χρώμνιτσας και της μονής Αγίου Παντελεήμονα και με τους συνεχιστές της εταιρείας "Ευάγγελος Τσάνταλης". Στον Πούτιν προσφέρθηκε ένα ξεχωριστό κρασί, ειδικά φυλαγμένο γι' αυτόν, από τη φημισμένη σειρά, με το οποίο λέγεται ότι έμεινε κατενθουσιασμένος.

Υπάρχει, επίσης, και άλλη νεότερη φωτογραφία, όπου ο Ντιμίτρι Μεντβέντεβ τη στιγμή της προεδρικής ορκωμοσίας του στη Μόσχα δέχεται, από τα χέρια του μακαριστού Πατριάρχη της Μόσχας Αλέξιου, μια φιάλη "Κορμίλιτσα". Ο Πατριάρχης Αλέξιος είχε δωρίσει τότε στον Μεντβέντεφ εκατό τέτοιες φιάλες, ευχόμενος τότε καλή προεδρική θητεία στον σημερινό Ρώσο πρωθυπουργό…

Φάνης Γρηγοριάδης

Το κερί στη ζωή της Εκκλησία μας.

Δεν υπάρχει ορθόδοξος Ναός που να μην έχει στην είσοδό του, στον πρόναο ή το πρόπυλο, μανουάλι με κεριά για τους πιστούς και τους προσκυνητές. Και δεν υπάρχει Ορθόδοξος πιστός, από τα νήπια έως τους υπερήλικες, ο οποίος να μην ανάβει το κερί του κάθε φορά που εισέρχεται στον ιερό χώρο του Ναού.

Πώς όμως και γιατί επικράτησε το άναμμα των κεριών στους Ναούς μας;

Η χρήση βεβαίως των κεριών όπως και άλλων φωτιστικών μέσων γινόταν τον πρώτο καιρό για λόγους καθαρά πρακτικούς. Υποκαθιστούσαν τα κεριά το φυσικό φως, για να μπορούν οι πιστοί να βλέπουν στις λατρευτικές τους συνάξεις. Η χρήση τους βέβαια έγινε ακόμη πιο αναγκαία την περίοδο των διωγμών· τότε που η Εκκλησία του Χριστού βρισκόταν στις ανήλιαγες κατακόμβες και χρειαζόταν φως.

Από τον 4ο αιώνα και μετά όμως, που η Εκκλησία εξήλθε διά διατάγματος του αγίου Κωνσταντίνου από τις κατακόμβες, η χρήση διάφορων φωτιστικών μέσων διατηρείται στην Εκκλησία μας με χαρακτήρα έντονα συμβολικό πέραν του καθαρώς πρακτικού.

Έτσι το κερί αποτελεί μια υπόμνηση εσωτερικής αλλοιώσεως, αλλαγής. Όπως αυτό αλλοιώνεται καθώς καίγεται, έτσι καλούμαστε να αλλοιωνόμαστε κι εμείς με το φως του Χριστού, το οποίο θα κατακαίει κάθε πάθος και κακία μας.

Το κερί αρχικά είναι σβησμένο και δεν έχει ούτε τη φωτιστική ιδιότητα ούτε τη θερμότητα. Αυτά τα αποκτά αφού ανάψει από τη φλόγα κάποιου άλλου. Με τον ίδιο τρόπο καλούμαστε κι εμείς να «ανάψουμε» από τη φλόγα του Παναγίου Πνεύματος, να αποκτήσουμε τη θερμότητα της πίστεως και να ακτινοβολήσουμε το φως των καλών έργων στη ζωή μας και στην κοινωνία μας.

Το κερί όταν καίγεται φωτίζει, και όταν φωτίζει καίγεται και εκδαπανάται. Έτσι και κάθε πιστός. Μόνο όταν εκδαπανάται και προσφέρεται και θυσιάζεται με έργα αγάπης και φιλανθρωπίας, φωτίζει το φως του Χριστού γύρω του. Γι’ αυτό κάθε φορά που ανάβουμε το κερί μας, καλούμαστε να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας, ότι πρέπει να συνεχίζουμε να ζούμε μέσα στο φως της χάρης του Θεού που πήραμε με τη Βάπτισή μας, τότε που πρωτοφωτιστήκαμε με το ανέσπερο φως του Θεού.

Πριν ο πολιτισμός με το ηλεκτρικό του ρεύμα μπει και στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας, ο φωτισμός των ιερών Ναών γινόταν με πολυελαίους που είχαν κεριά ή κανδήλια. Ο πολυέλαιος και τότε αλλά και σήμερα, συμβολίζει τη θριαμβεύουσα Εκκλησία του Χριστού. Τα κεριά ή σήμερα οι ηλεκτρικές λάμπες, συμβολίζουν τους αγίους ή το φως των εν ουρανοίς ευρισκομένων αγίων. Γι’ αυτό και σε ιερές πανηγύρεις και θείες Λειτουργίες, ιδιαίτερα στα μοναστήρια, σείουν τους πολυελαίους, για να φανερώσουν, ότι και οι άγιοι στα επουράνια συνεορτάζουν και συμμετέχουν και συγχορεύουν με την επίγεια Εκκλησία του Χριστού.

Όχι λοιπόν! Δεν είναι απλώς ένας τύπος το άναμμα του κεριού. Ούτε είναι κάτι που, όπως λέγεται από πολλούς συχνά τελευταία, επινόησε και διατηρεί η Εκκλησία μας για καθαρά εισπρακτικούς και κερδοσκοπικούς λόγους.

Είναι μια βαθιά υπόμνηση. Υπόμνηση για αγιασμό. Για θυσία. Για φωτισμό. Κρύβει έναν μυστικό συμβολισμό που βοηθά τους πιστούς.

Γι’ αυτό και αιώνες τώρα ο πιστός λαός μας διατηρεί αυτή την πρακτική. Και θα πρέπει και ο καθένας μας με τέτοια συναίσθηση και αγίους πόθους να την επιτελεί και να τη διδάσκει σε μικρούς και μεγάλους.

Ελληνική συμμετοχή στην «Μεγάλη Νύχτα των Εκκλησιών» στην Βιέννη

Οι δύο ελληνοορθόδοξοι ναοί στην ιστορική Συνοικία των Ελλήνων στο κέντρο της Βιέννης - ο καθεδρικός ναός της Αγίας Τριάδας και ο ναός του Αγίου Γεωργίου - θα συμμετάσχουν μεθαύριο Παρασκευή στις εκδηλώσεις με γενικό τίτλο «Η μεγάλη νύχτα των εκκλησιών» που πραγματοποιούνται φέτος για ένατη στη σειρά χρονιά στην αυστριακή πρωτεύουσα.

Στο πλαίσιο αυτό, 188 ναοί στην αυστριακή πρωτεύουσα, περιλαμβανομένων και των δύο ελληνοορθοδόξων, και συνολικά 730 ναοί σε αυστριακές πόλεις, θα παραμείνουν ανοικτοί για τους πιστούς και το κοινό, από το απόγευμα της Παρασκευής και μέχρι τις πρωινές ώρες του Σαββάτου, προσφέροντας πάνω από 3.000 εκδηλώσεις, κυρίως θρησκευτικού περιεχομένου.

Στη «Μεγάλη νύχτα των εκκλησιών» συμμετέχουν φέτος και οι επισκοπές της γειτονικής Τσεχίας και της Σλοβακίας στις οποίες, όπως και στην Αυστρία, οι εκατοντάδες συμμετέχοντες ναοί, συνολικά 1.400, θα είναι συντονισμένοι να ηχήσουν με τις καμπάνες τους την έναρξη των εκδηλώσεων στις 17.50 ώρα Βιέννης.
     
Τις περσινές εκδηλώσεις είχαν επισκεφθεί σε όλη την Αυστρία σχεδόν 400.000 κάτοικοί της και ξένοι τουρίστες, ενώ οι φετινές εκδηλώσεις θα προσφέρουν από συναυλίες εκκλησιαστικής μουσικής και χορωδιών, μέχρι διαλέξεις, εκθέσεις, ξεναγήσεις, θεατρικά έργα και ειδικές παραστάσεις για παιδιά και εφήβους.

Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων στους δύο ελληνοορθόδοξους ναούς της Βιέννης περιλαμβάνει παρουσίαση ιστορικών εκθεμάτων-κειμηλίων και μεγάλο εσπερινό αργά το βράδυ, στο ναό του Αγίου Γεωργίου, ενώ στον Καθεδρικό της Αγίας Τριάδας, όπου και το κτίριο της Μητρόπολης - στο οποίο στεγάζεται και η Ελληνική Εθνική Σχολή Βιέννης, το αρχαιότερο ελληνικό σχολείο στο εξωτερικό - θα υπάρχουν ξεναγήσεις και συναυλία εκκλησιαστικής μουσικής.

Οι δύο ελληνοορθόδοξοι ναοί αποτελούν την κύρια μαρτυρία της ένδοξης παρουσίας του Ελληνισμού στη Βιέννη ήδη από το Μεσαίωνα, ο ναός του Αγίου Γεωργίου ανεγέρθηκε το 1802 και εκείνος της Αγίας Τριάδας το 1836, σε σχέδια του ξακουστού αρχιτέκτονα Θεοφίλου Χάνσεν, του οποίου φέτος γιορτάζονται τα 200 χρόνια από τη γέννησή του.

Πανήγυρη ἱεράς Καλύβης Ἁγ. Ἀκακίου τῆς Σκήτης Καυσοκαλυβίων.

Κυριακή τῶν Μυροφόρων 2013. Μνήμη τοῦ ὁσίου Ἀκακίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου.

Μέ κατάνυξη καί πάνδημη συμμετοχή ἑορτάσθηκε καί ἐφέτος, κατά τήν Κυριακή  τῶν Μυροφόρων 2013, ἡ μνήμη τῆς κοιμήσεως τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου πατρός Ἀκακίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου. Στήν πανήγυρη τῆς καλύβης τοῦ Ἁγίου Ἀκακίου, προεξῆρχε ὁ καθηγούμενος τῆς Μεγίστης Λαύρας ἀρχιμανδρίτης Πρόδρομος, συνοδευόμενος ἀπό τούς Λαυριώτες πατέρες, γέροντα Σάββα καί μοναχό Φανούριο, οἱ ὁποῖοι καί ἔψαλλαν μέ λαμπρότητα καί κατάνυξη κατά τήν ὁλονύκτια ἀγρυπνία συνοδευόμενοι ἀπό τόν γέροντα Δαμασκηνό Νεοσκητιώτη καί τή συνοδία του, Καυσοκαλυβίτες πατέρες, ἀλλά καί ἐκλεκτή χορεία ἁγιορειτῶν πατέρων ἀπό τίς ἱερές μονές Χιλανδαρίου, Ξενοφῶντος, Φιλοθέου καί τίς σκῆτες Ἁγ. Ἄννα καί Νέα Σκήτη ἀπό ἄλλα ἀθωνικά καθιδρύματα ἀλλά καί ἡγουμέ νους ἱερῶν μονῶν καί ἱερεῖς ἐκτός Ἁγίου Ὄρους. Πολυπληθής ὁμάδα λαϊκῶν φίλων τῆς Καλύβης τοῦ Ἁγ. Ἀκακίου συμπανηγύρισαν τόν κτήτορα τῆς Καλύβης καί ἱδρυτή τῆς Σκήτης τῶν Καυσοκαλυβίων.

Στή συνέχεια παρατίθενται φωτογραφικά στιγμιότυπα ἀπό τήν Πανήγυρη.

 

Ο Πατριάρχης της Ορθόδοξης Γεωργιανής Εκκλησίας έχει βοηθήσει να αυξηθεί το ποσοστό γεννήσεων στην Γεωργία

Στον Πατριάρχη Ηλία Β΄ πιστώνεται ένα εκπληκτικά επιτυχημένο κίνητρο για την αντιμετώπιση της κατακόρυφης πτώσης της γεννητικότητας της χώρας με την υπόσχεση να γίνεται ο νονός των μωρών που γεννιούνται σε Ορθόδοξες Χριστιανικές οικογένειες που ήδη έχουν δύο ή περισσότερα παιδιά. Από τότε που άρχισε να εκπληρώνει την υπόσχεσή του με μαζικές βαπτίσεις το 2008, έχει καταφέρει σχεδόν 11.000 βαφτιστήρια.

Ο Γεωργιανός πρόεδρος Μιχαήλ Σαακασβίλι δήλωσε δημόσια ότι στον Πατριάρχη οφείλεται ένα μεγάλο μέρος της αύξησης της γεννητικότητας, η οποία ήταν 25 τοις εκατό υψηλότερη το 2010 από ό, τι ήταν το 2005, και το οποίο δήλωσε ο Σαακασβίλι βοηθά την κυβέρνηση να επιτύχει το πενταετές σχέδιο της αύξησης του πληθυσμού του έθνους από 4,5 εκατομμύρια έως 5 εκατομμύρια μέχρι το 2015.

Ενώ η Γεωργία ήταν υπό την κυριαρχία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, η Ορθόδοξη θρησκεία, αλλά σε πλήρη καταστολή στη χώρα. Αλλά τώρα, σύμφωνα με το Πατριαρχικό Ίδρυμα(http://patriarch.ge/eng), ένα κίνημα που έχει συσταθεί για την προώθηση των συμφερόντων της Εκκλησίας, η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι κληρικοί διαδραματίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη γεωργιανή κοινωνία, και πολλοί βλέπουν το Πατριάρχη ως την εγκυρότερη μορφή στη ζωή τους.

«Η πίστη γίνεται όλο και ισχυρότερη», δήλωσε ο εκπρόσωπος του Ηρακλή Kadagishvili. "Ο Πατριάρχης δεν θεωρείται μόνο ως θρησκευτική προσωπικότητα, αλλά και ως εθνική αρχή. Όταν είδε την ανάγκη να αυξηθεί το ποσοστό γεννήσεων είχε μόνο σκοπό να δώσει ένα κίνητρο. Ήταν το μόνο ερέθισμα που οι περισσότεροι γονείς ζητούσαν εφόσον ήδη σκέφτονταν να αποκτήσουν περισσότερα παιδιά. "

Η Lamara Georgadze, της οποίας το τέταρτο παιδί βαφτίστηκε από τον Πατριάρχη Ηλία Β, είπε ότι αυτή και ο σύζυγός της ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Πατριάρχη για να κάνουν περισσότερα παιδιά.

"Ο Άγιος Πατέρας υπενθύμισε σε όλους μας τη σημασία της αύξησης του ποσοστού των γεννήσεων," είπε σε άρθρο του AP που περιγράφει τις 400 βαπτίσεις από τον Πατριάρχη Ηλία Β στον καθεδρικό Ναό της Τιφλίδας στις 6 Μαΐου. "Είμαστε πολύ λίγοι εμείς οι Γεωργιανών και επομένως αυτό είναι πολύ σημαντικό."

"Αυτή είναι μια θαυμάσια ημέρα για την οικογένειά μου", δήλωσε ο Tamar Kapanadze, 33χρονος πατέρας τεσσάρων παιδιών. «Ο τέταρτος γιος μας, ο Lashko, βαφτίστηκε από τον ίδιο τον Πατριάρχη, και πριν από αυτό βάφτισε την κόρη μας Liziko. Αυτός είναι ο λόγος που αποφασίσαμε να έχουμε ένα τέταρτο παιδί.

Η γεωργιανή κυβέρνηση ανακοίνωσε νωρίτερα φέτος ότι στους γονείς θα πρέπει να δοθεί μια εφάπαξ καταβολή 1000 γεωργιανών Lari (περίπου $ 600) για το τρίτο παιδί και το διπλάσιο ποσό για το τέταρτο παιδί.

"Αυτό θα συμβάλει στην αύξηση του ποσοστού των γεννήσεων", δήλωσε ο Σαακασβίλι. "Ο Πατριάρχης έχει ήδη λάβει μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση. Θα πρέπει να του είμαστε ευγνώμονες για τη συνεχή υπενθύμιση που κάνει στον γεωργιανό λαό ότι πρέπει να πολλαπλασιαστεί. "

Στατιστικές της κυβέρνησης δείχνουν ότι ο αριθμός των αμβλώσεων έχει μειωθεί σχεδόν κατά 50 τοις εκατό μεταξύ του 2005 και του 2010.

Σχ. ΚΟ: Η σύγκριση με την πατρίδα μας είναι θλιβερή. Την ώρα που ο ελληνικός πληθυσμός συρρικνώνεται συνεχώς (υπογεννητικότητα, αναβολή ή υποτίμηση γάμου, αμβλώσεις, μετανάστευση χιλιάδων νέων κυρίως Ελλήνων), το «μέγα θέμα» που έχουν σε πρώτη θέση στην ατζέντα τους πολλά κόμματα, που ζητούν την ψήφο του ελληνικού λαού, δεν είναι η ενίσχυση του ελληνικού πληθυσμού που πνέει τα λοίσθια, αλλά είναι η... νομιμοποίηση όσο γίνεται περισσοτέρων μεταναστών και η απόδοση σε πολλούς από αυτούς της ελληνικής ιθαγένειας!... Έχω την εντύπωση, αν όχι την βεβαιότητα, ότι όλοι αυτοί επενδύουν σε μελλοντικούςψηφοφόρους τους, όταν ο ελληνικός λαός θα έχει συρρικνωθεί τόσο που θα τους είναι άχρηστος.... Την ίδια ώρα δυστυχώς, κάποιοι μεγαλόσχημοι εκκλησιαστικοί ηγέτες μοιάζουν να προβάλλουν τα πνευματικά τους διαπιστευτήρια ασχολούμενοι με το πως θα μοιράσουν φαγητό σε όσο γίνεται περισσότερους λαθρομετανάστες.

Γέροντας Παΐσιος: Αν καλοπερνάς δεν σε κάνει καρδιά και... να πεθάνεις!

Για την Romfea.gr, π. Νεκτάριος Σαββίδης (Βέροια)

Διονυσιάτης ιερομόναχος επισκέφτηκε τον  π. Παΐσιο, όταν πλέον η ασθένεια του Γέροντα βρισκόταν στο αποκορύφωμά της για να τον παροτρύνει να πάει σε γιατρό.

Μην ξεχνάμε πως η άσκηση και ο πόνος συνόδευαν ισοβίως τον Γέροντα. Υπέφερε, πονούσε, λοιπόν, πολύ ο Γέροντας και ο ιερομόναχος τον ρώτησε :

-Γέροντα εσείς είπατε πως όταν χρειάζεται να καταφεύγουμε στους γιατρούς. Τώρα εσείς γιατί δεν πηγαίνετε σε γιατρό;

-Καλά, του λέει ο Γέροντας, δεν είπα  και ανάθεμα αν δεν πάει κάποιος σε γιατρό!

Βρε ευλογημένε, σκέψου: πώς θα πάω εκεί επάνω-εννοώντας την Βασιλεία του Θεού- χωρίς να πονέσω, να δοκιμαστώ, να κακοπαθήσω;

Θα είμαι τελείως άγνωστος εκεί, γιατί εκεί κανείς δεν θα είναι που να μην πόνεσε, είτε με ασθένεια , είτε με εκούσια άσκηση.

Πρέπει να ζούμε με τέτοια κακοπάθεια που να προτιμούμε να φύγουμε απ΄αυτήν την ζωή, γιατί αλλιώς-εδώ που τα λέμε παπά μου μεταξύ μας -αν καλοπερνάς, μετά δεν σε κάνει καρδιά και να πεθάνεις(!), συνέχισε ο Γέροντας!

Αμέσως μετά λέει στον Ιερομόναχο:  Είπα και εγώ παπά μου τι θα μου πεις. Για σκέψου: πόσος πόνος και θλίψεις, πόσες δοκιμασίες και πειρασμούς έχουν οι άνθρωποι που έρχονται εδώ, πόσο κόπο και έξοδα κάνουν φτωχοί άνθρωποι για φτάσουν μέχρι εδώ και να βρουν το καλύβι μου κλειστό, γιατί έχω πάει εγώ να φροντίσω τον εαυτό μου;….

Ο Γέροντας (όπως αναφέρουν και τα πνευματικά του τέκνα) το μόνο που ζητούσε με ένταση από τον Θεό ήταν να βοηθά τους τούς  πάσχοντες αδελφούς που δεν σταματούσαν να προσέρχονται ζητώντας βοήθεια.

Πώς να μην συγκινηθεί μετά ο καλός Θεός και να μην εισακούει τις προσευχές του; Αλήθεια, αγαπητοί αναγνώστες,  πόσο  πρέπει να μας παραδειγματίζει και εμάς η θυσία αγάπης και προσφοράς του Γέροντα για τους αδελφούς Αναρωτηθήκαμε αν εμείς  με την σειρά μας θυσιάζουμε κάτι από το χρόνο μας, από την καλοπέρασή μας, για την αγάπη των αδελφών μας και πόσο προστρέχουμε στις ανάγκες τους;

Μακάρι να το πράττουμε για την δόξα του Θεού και τη δική μας σωτηρία.

Εξομολόγηση με καρδιά συντετριμμένη.

Ένας ευλαβής μοναχός, απ’ το βουνό του Ολύμπου, λεγόμενος Σωφρόνιος, ήρθε και μου διηγήθηκε κάποιο συμβάν, όμοιο μ’ εκείνο που είναι γραμμένο στο ιερό βιβλίο της Κλίμακος. Μας αφηγήθηκε δηλαδή, ότι στον Όλυμπο υπήρχε κάποιος Γέροντας πολύ ενάρετος, πραγματικά θεοφόρος, στον οποίο σύχναζαν πολλοί αδελφοί μοναχοί, για ν’ ακούσουν απ’ το άγιο στόμα του λόγους ψυχικής σωτηρίας.

Καθώς, λοιπόν, καθόταν οι αδελφοί και άκουγαν τον άγιο Γέροντα να τους ομιλεί πάνω σε θέματα ψυχωφελή, ήρθε και κάποιος λαϊκός, έβαλε μετάνοια στον Γέροντα και στάθηκε παράμερα. Όταν ο Γέροντας τον παρατήρησε προσεχτικά και τον ρώτησε για ποιό λόγο ήρθε κοντά του, εκείνος απάντησε:

-΄Ηρθα να εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου στην αγιωσύνη σου, άγιε Γέροντα. Ο Γέροντας τον ξαναρωτά:

-Θέλεις να τα εξομολογηθείς ιδιαιτέρως, τέκνον μου, στην μετριότητα μου, ή μπροστά σε όλους τους αδελφούς;

-Αν εσύ το θέλεις, τίμιε πάτερ, δεν διστάζω να εξομολογηθώ τα κρίματά μου μπροστά σε όλους τους αδελφούς.

-Τότε, του λέγει ο Γέροντας, λέγε, τέκνο μου, χωρίς να ντρέπεσαι καθόλου.

Άρχισε, λοιπόν, ο λαϊκός να λέγει όλα τ’ αμαρτήματά του, ακόμη κ’ εκείνα που δεν επιτρέπεται να φτάνουν στ’ αυτιά των ανθρώπων ή να γράφονται. Όταν τελείωσε λέγοντας τα πάντα, στάθηκε μπρος στο Γέροντα, με τα μάτια δακρυσμένα, το βλέμμα κατεβασμένο και την καρδιά συντετριμμένη.

Ο Γέροντας τον πρόσεχε επί αρκετή ώρα, και κάποια στιγμή του λέει:

-Θα ήθελες, τέκνον μου, να ντυθείς το άγιο σχήμα των μοναχών;

-Ω, ναι, πάτερ μου, το θέλω πάρα πολύ και στο σακκούλι μου έχω κιόλας τα καλογερικά ράσα.

Ο Γέροντας τον κατήχησε και, ύστερ’ από την ακολουθία της κούρας, τον έντυσε με το άγιο σχήμα των μοναχών. Μετά του λέει:

-Πορεύου τώρα εις ειρήνην, τέκνον, και από δω κ’ εμπρός προσπάθησε να μην ξαναπέσεις σε αμαρτία.

Τότε, πήρε συγχώρεση, έβαλε μετάνοια και αναχώρησε δοξάζοντας το Θεό.

Οι μοναχοί που παρακολούθησαν τα συμβάντα, έδειξαν την απορία τους και ρώτησαν αμέσως τον άγιο Γέροντα:

-Πώς γίνεται, τίμιε πάτερ, να εξομολογείται μπροστά μας τόσα πολλά, κ’ εσύ δεν του έδωκες ούτε τον παραμικρό κανόνα ή επιτίμιο;

-Ω αγαπημένα μου τέκνα, τους αποκρίνεται ο Γέροντας. Δεν εβλέπατε τον φοβερό και λαμπροφορεμένον άνδρα, που στεκόταν εδώ εμπρός μας, και του οποίου το πρόσωπο ήταν σαν αστραπή και τα ενδύματά του σαν το φως; Αυτός, λοιπόν, κρατούσε στο χέρι του ένα χαρτί, όπου ήταν γραμμένα τ’ αμαρτήματα του εξομολογουμένου· είχε ακόμη και μελάνι κ’ ένα κοντύλι από καλάμι. Και καθώς ο άνθρωπος αυτός εξομολογείτο στην αναξιότητά μου και μπροστά σας τ’ αμαρτήματά του, εκείνος τα έσβηνε με το καλάμι του. Αφού, λοιπόν, ο πολυεύσπλαχνος και πολυέλεος Θεός μας του τα συγχώρησε, ποιος είμ’ εγώ ο αμαρτωλός και ανάξιος, που θα του βάλω κανόνες και επιτίμια;

Σαν άκουσαν όλα τούτα οι μοναχοί, κυριεύθηκαν από φόβο για τα γενόμενα και τα λεγόμενα. Έβαλαν μετάνοια στον άγιο Γέροντα, ευχαριστώντας και δοξάζοντας την αγαθότητα και την φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και, γεμάτοι από θαυμασμό και καταθαμπωμένοι από τα ξένα και παράδοξα έργα του πολυεύσπλαχνου Θεού, αναχώρησαν από το κελλί του άγιου Γέροντα.

Η πνευματική εργασία που κάνετε να μην γίνεται αντιληπτή (Γέροντας Πορφύριος)

Ό,τι κάνει ο καλός εαυτός μας, να μην το παίρνει είδηση ο κακός «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου». «Αριστερά» είναι ο αντίθετος εαυτός μας, που όταν το πάρει είδηση, θα τα χαλάσει όλα. Ο αντίθετος είναι ο κακός εαυτός μας. Νέος είναι ο εν Χριστώ εαυτός μας, ενώ ο άλλος είναι ο παλαιός. Χρειάζεται τέχνη για να μην παίρνει είδηση ο παλαιός. Χρειάζεται τέχνη και κυρίως η Χάρις του Θεού.

Υπάρχουν μερικά μυστικά. Το Ευαγγέλιο μας προτρέπει πως πρέπει να προλαμβάνουμε ορισμένα πράγματα που μας δυσκολεύουν στον αγώνα μας.

Λ.χ. θέλετε να γευθείτε μια χαρά από τον Θεό. Ποιο είναι το μυστικό εδώ; Έστω ότι την πιστεύετε και τη ζητάτε τη χαρά και λέτε «δεν μπορεί παρά να μου τη δώσει ο Θεός». Εκείνος δεν την δίνει. Και αιτία είστε εσείς οι ίδιοι. Όχι ότι ο Θεός δεν θέλει να τη δώσει, αλλά το μυστικό είναι η δική σας απλότης και απαλότης.

Όταν λείπει η απλότης και λέτε: θα κάνω αυτό και ο Θεός θα μου δώσει αυτό που ζητώ, δεν γίνεται.

Απλά, απαλά θα κάνετε το καθετί. Δεν θα κάνετε τίποτα με σκοπιμότητα. Να μη λέτε, θα κάνω έτσι, για να έρθει αυτό το αποτέλεσμα, αλλά θα το κάνετε έτσι απαλά, χωρίς να το ξέρετε. Δηλαδή προσεύχεσθε απλά και δεν σκέφτεστε τι θα χαρίσει ο Θεός μες στην ψυχή σας. Δεν κάνετε υπολογισμούς. Να μην το συζητάτε αυτό με τον εαυτό σας. Όταν λέτε την ευχή, να τη λέτε απαλά, απλά και να μην σκέπτεσθαι τίποτε άλλο παρά μόνο την ευχή.

Η καρδιά σας να είναι απλή, όχι διπλή και ανειλικρινής, αγαθή και όχι πονηρή και ιδιοτελής. Την απλή και αγαθή ψυχή όλοι την επιζητούν, αναπαύονται σε κείνη, την πλησιάζουν χωρίς φόβο, χωρίς υποψία. Και η ίδια ζει με εσωτερική ειρήνη, έχει αγαθή σχέση μ’ όλους τους ανθρώπους και μ’ όλη την κτίση.

Ο αγαθός άνθρωπος δεν έχει πονηρούς λογισμούς, ελκύει την Χάρη του Θεού. Κυρίως η αγαθότητα και η απλότητα ελκύουν τη Χάρη του Θεού. Είναι προϋποθέσεις για να έρθει ο Θεός και «μονήν ευρήσει»

Στην Αγία Γραφή ο λόγος του Θεού μας λέει καθαρά για την απλότητα «αγαπήσατε δικαιοσύνην οι κρίνοντες την γην, φρονίσατε περί του Κυρίου εν αγαθότητι και εν απλότητι καρδίας ζητήσατε αυτών…» (Σοφ. Σολ. 1,1).

Απλότητα και αγαθότητα.

Αυτό είναι το παν, για ν’ αποκτήσετε την Θεία Χάρη. Πόσα μυστικά υπάρχουν στην Αγία Γραφή! «κακότεχνος ψυχή» είναι η κακοφτιαγμένη ψυχή, αυτή που κατασκευάζει το κακό. Ούτε εισέρχεται, ούτε κατοικεί η Θεία Σοφία σε μια τέτοια ψυχή. Όπου υπάρχει διαφθορά και δολιότητα, δεν εισέρχεται η Χάρη του Θεού.

Απολυτίκιο του Αγ. Συμεών του Στυλίτου - 24 ΜΑΙΟΥ

Απολυτίκιο Αγ. Μιχαήλ Επισκόπου Συνάδων - 23 ΜΑΙΟΥ

Ιαματικό θαύμα του Αγίου Αρσενίου του Καππαδοκου

Προβληματίσθηκα αρκετά πριν δημοσιεύσω τούτο το θαύμα. Ίσως να προσκρούσω σκέφτομαι στην επιθυμία των Αγίων ακόμη και μετά την κοίμηση τους να θέλουν να βρίσκονται στην αφάνεια και στην «ένδοξη αδοξία».

Μα εντούτοις συλλογίζομαι και αυτό που λέγει ο Κύριός μας μας «οὕτως λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς.»

( Ματθ ε΄-16)

Πρίν λίγο καιρό η εκ Ρωσίας καταγωμένη Αγιογράφος Елене Нащанской ανέλαβε να φτιάξει μία εικόνα για τον Ι.Ναός μας.

Μέσα από την συζήτηση μου ανέφερε και μου επέδειξε μία κύστη 5-6 περίπου διαμέτρου στον καρπό της που την δυσκόλευε στην εργασία της όταν ζωγράφιζε.

Αφού επισκέφθηκε τον γνωστό Ιατρό – νευροχειρούργο κ.Μάρκο Καρβέλα από μία πρώτη διάγνωση είπε πως πρόκειται περί μορφώματος, μικρού ογκιδίου,σαν ένα ξένο σώμα μεσα το σώμα, που όπως συνηθίζεται ,μόνο με χειρουργική επέμβαση μπορεί να αφαιρεθεί.

Η Αγιογράφος φοβούμενη τις χειρουργικές επεμβάσεις προσέτρεξε στον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη και μου ζήτησε να την σταυρώσω με άγιον έλαιον και με τα Ι.Λέιψανα του Αγίου πάνω στην πάθηση.

Μετά από λίγες ημέρες και ενόσω εργαζόταν εις τον Ι.Ναό μας διαπίστωσε εντελώς φυσικά ότι το μόρφωμα είχε εξαφανισθεί τελείως από το χέρι της .

Πράγματι ! μεγάλη η αγάπη και το ενδιαφέρον των Αγίων για τους πόνους και τις αγωνίες μας, έστω και εάν βρίσκονται στην αιωνιότητα ,αφού η αγάπη ξεπερνά όλες τις αποστάσεις.

Απολυτίκιο του Αγ. Βασιλίσκου - 22 ΜΑΙΟΥ

Η προσφορά του Μεγάλου Κωνσταντίνου

Η μεγάλη προσφορά του Μ. Κωνσταντίνου στην Εκκλησία και στον κόσμο.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος:

1. Κατήργησε τη σταύρωση , που ήταν η συνηθισμένη φρικαλέα ποινή των δούλων. 2. Aπαγόρευσε να στιγματίζονται οι καταδικασμένοι με σημάδια ατιμωτικά επί του προσώπου τους. 3. Κατήργησε τους αγώνες των μονομάχων. 4. Kήρυξε έγκυρη την απελευθέρωση δούλων , απλώς με αναγγελία της στο ναό, ενώπιον του λαού και του κλήρου. 5. Για να προλάβει την έκθεση ή πώληση παιδιών , όπου υπήρχε τέτοια συνήθεια, χορηγούσε διατροφή απ’ το δημόσιο ή το αυτοκρατορικό ταμείο στις φτωχές οικογένειες. 6. Κήρυξε ενόχους ανθρωποκτονίας τους κυρίους των οποίων η κακούργα μεταχείριση επέφερε θάνατο στον δούλο. 7. Απαγόρευσε στους ενοικιαστές δημοσίων κτημάτων να χωρίζουν τους άνδρες από τις γυναίκες των , τους γονείς από τα παιδία των, τους αδελφούς από τις αδελφές, η δε αρχή αυτή βαθμηδόν επεξετάθη σε όλους τους δουλοπάροικους οποιωνδήποτε ακινήτων. 8. Κατάργησε τις ποινές κατά της αγαμίας και της χηρείας, αναγνωρίζοντας την ελευθερία της προσωπικής καταστάσεως. 9. Με σειρά νόμων αναγνώρισε για νομικό πρόσωπο την Εκκλησία και τη συνέδεσε με επίσημες σχέσεις με το κράτος, κήρυξε δε τις υπέρ αυτής διαθήκες έγκυρες. 10. Παρεχώρησε στους Επισκόπους δικαστική δικαιοδοσία και επί υποθέσεων μικτής χρήσεως δηλαδή εκκλησιαστικής και αστικής. 11. Αναγνώρισε στους Χριστιανούς το δικαίωμα προτιμήσεως της επισκοπικής δικαστικής δικαιοδοσίας και της μεταφοράς ενώπιον ειδωλολατρών δικαστών εκκρεμούς δίκης ενώπιον του επισκόπου τους. 12. Στις 3 Ιουλίου 321 μ.Χ. θέσπισε τον νόμο υπέρ της Κυριακής αργίας.

Ο μανδύας της Συγχωρητικότητας

«Ο άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας, ο πρώτος Χριστιανός Αυτοκράτορ, μετά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, στη Νίκαια (325), προσκάλεσε όλους τους Πατέρες της Συνόδου (318) στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι, του δόθηκε η ευκαιρία να επικοινωνήσει προσωπικά με όλους τους Επισκόπους της Εκκλησίας. Τους παρέθεσε επίσημο γεύμα και τους πρόσφερε αναμνηστικά δώρα. Με ένα προσωπικό τρόπο, τίμησε ιδιαίτερα τους ομολογητάς Επισκόπους, ασπαζόμενος τα ίχνη του Μαρτυρίου τους. Του αγίου Παφνουτίου , ασπάσθηκε τα τυφλωμένα μάτια και των άλλων Ομολογητών, τις πληγές και τα διαστρεβλωμένα μέλη του σώματός τους.

 

Στη συνάντηση αυτή, του υπεβλήθησαν και μερικές γραπτές καταγγελίες ορισμένων Επισκόπων. Τις αναφορές αυτές, ούτε  τις διάβασε ο Βασιλεύς ούτε διέταξε ανακρίσεις, αλλά μπροστά σε όλους τους Επισκόπους τις έκαψε λέγοντας: Εάν και με τα μάτια μου ακόμη έβλεπα κάποιον αρχιερέα να αμαρτάνει, θα τον σκέπαζα οπωσδήποτε με τον αυτοκρατορικό μου μανδύα» ! ( Συναξάρι 21 Μαΐου ).

Ο άγιος Κωνσταντίνος εγκαινίασε την τιμητική προσκύνηση των αγίων εικόνων. Ασπαζόμενος τις πληγές των Ομολογητών Πατέρων, καθιέρωσε την τιμητική προσκύνηση των εικονιζομένων Αγίων. Εάν οι Άγιοι ζούσαν ανάμεσά μας, θα θεωρούσαμε  πολύ φυσικό να ασπασθούμε τα ίχνη των μαρτυρίων τους. Η προσκύνηση και ο ασπασμός των ιερών εικόνων που καθιέρωσε πρώτος ο άγιος Κωνσταντίνος είναι απόδοση τιμής προς τα τίμια εκείνα μέλη της Εκκλησίας που αγωνίσθηκαν, τραυματίστηκαν, ακρωτηριάστηκαν και τελικά πέθαναν για την πίστη του Χριστού. Όταν ασπαζόμαστε τις ιερές εικόνες του Χριστού και των Αγίων αποδίδομε την οφειλόμενη τιμή στα μαρτύρια και το αίμα τους.

 

Ο Μ. Κωνσταντίνος καθιέρωσε και τον τρόπο, με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζονται οι αμαρτάνοντες αρχιερείς. Ο αρχιερεύς και όταν αμαρτάνει δεν παύει να είναι αρχιερεύς. Ο πρώτος χριστιανός Βασιλεύς, καθιέρωσε να αντιμετωπίζονται οι περιπτώσεις αυτές, με τον τρόπο που οι δύο υιοί αντιμετώπισαν την γύμνωση του πατέρα τους Νώε  ( Γεν. θ΄  23). Αυτό σημαίνει , ότι τα προσωπικά αμαρτήματα των αρχιερέων δεν πρέπει να δημοσιεύονται. Όπως για κάθε αμαρτωλό, έτσι και για τον κάθε Αρχιερέα, πρέπει να παρέχεται χρόνος μετανοίας.

 

Η μόνη περίπτωση άμεσης κάθαρσης προσωπικών αμαρτημάτων Αρχιερέων είναι όταν τα αμαρτήματα αυτά προκαλούν πλέον δημόσιο σκάνδαλο ( πρβ. Α΄ Τιμ. γ΄7). Τότε δεν μπορεί να συνεχίσει ο Αρχιερεύς την επισκοπική του διακονία. Είναι η μόνη περίπτωση που ένας Αρχιερεύς πρέπει να οδηγείται στην μονή της μετανοίας του.

Ο Κωνσταντίνος Νικητής

Ο Κωνσταντίνος αποκαλούσε τον εαυτό του Victor, Νικητή. Έτσι ξεκινούσε τα διτάγματα του και τις επιστολές του και έτσι τα υπέγραφε. Το επίθετο αυτο δεν ήταν υπερβολικό και κενό απο περιεχόμενο. Ήταν η απόλυτη και ακριβής αλήθεια.

Ήταν νικητής. Σε κανένα παδίο μάχης δέ γνώρισε την ήττα. Ήταν νικητής. Σε καμιά εσωτερική διαμάχη δέ νικήθηκε. Ήταν νικητής. Στην ειρήνη κρατούσε το ξίφος, χωρίς να το χρησιμοποιήσει. Ήταν νικητής. Στη διπλωματία χειρίστηκε με υποδειγματική στρατηγική τις προσωπικές του υποθέσεις χρησιμοποιώντας πότε την ισχύ και πότε το συμβιβασμό. Ήταν νικητής. Θεμελίωσε και νομιμοποίησε τη δύναμη του, στηρίζοντας την στον Κλαύδιο, στον Ηρακλή, στον Ήλιο, στους δεσμούς του με τον Αύγουστο  και κυρίως στη Χριστιανική πίστη.

Ήταν νικητής. Με τη νομοθεσία του εξυγίανε και ανόρθωσε την οικουμένη. Ήταν νικητής. Με το οικοδομικο έργο η αυτοκρατορία απολάμβανε την ευημερία, την ποιότητα ζωής και τα πολιτιστικά αγαθά. Νικητής απαράμιλλος αποδείχτηκε και στις εκκλησιαστικές έριδες. Πέτυχε την πιό περίφανη νίκη της Ορθοδοξίας στην Α' Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας. Ήταν νικητής. Κατήργησε τους φρικτου διωγμούς και πάταξε τη διαφθορά των υπαλληλων.

Ήταν νικητής. Διάλεξε για τη νέα Πρωτεύουσα του τον πιό όμοφρο , τον πιο κατάλληλο , το μοναδικό τόπο του Βοσπόρου , την Κωνσταντινούπολη, για να ακουμπήσει εκεί την καρδιά της οικουμένης. Αυτός έκτισε το θησαυροφυλάκιο  των πολιτιστικών αγαθών της αρχαιοτητος και της Ορθοδοξίας. Αυτός ευτρέπισε το λίκνο του βυζαντινού πολιτισμού , που συμπεριέλαβε και τα δύο.

Ο Κωνσταντίνος φανερώθηκε Νικητής περιφανέστατος, Μέγιστος.

Δεν θα παραλείψομε όμως να μνημονεύσομε και δύο περιπτώσεις στις οποίες ηττήθηκε. Στην προσωπική του ζωή ο Κωνσταντίνος δεν ευτύχησε. Έδειξε σκληρότητα  ο βασιλεύς στην περίπτωση της οικογένειας του όχι απο αγριότητα, αλλά απο πολιτική ανάγκη.

Ηττήθηκε επίσης και απο τις κακές επιρροές. Βρέθηκε απροσδόκητα στο θρησκευτικό βάλτο της Ανατολής, σε αντιδικίες και δογματικές αντιθέσεις και ως άπειρος κολυμβητής στα δογματικά , δεν κατάφερε να βγεί σώος. Συμπερασματικά γράφομε, πως η τριακονταετής διακυβέρνηση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας απο τον Κωνσταντίνο ήταν μιά "κωνσταντίνεια" επανάσταση.

Η προσωπικότητα του Μεγάλου Κωνσταντίνου ήταν η ανάμοιξη στο ίδιο πρόσωπο ανόμοιων προτραίτων και η σύνθεση μεγάλων αντιθέσεων. Αυτό έφερε την επανάσταση , που δεν είχε προηγούμενο, αλλά ούτε επαναλήφθηκε ποτέ στην ιστορία. Έτσι ομολογείται πως ήταν ριζοσπάστης , αλλά και συντηριτικός. Καινοτόμος, αλλά και θεματοφύλακας του έργου των προκατόχων του. Ήταν ειδωλολάτρης αλλά και προτιμούσε το χριστιανισμό.

Ηράκλειος τετράρχης κατά τους εθνικούς, αλλά άγιος και ισαπόστολος για την Εκκλησία. Ήταν ο δημοφιλεστερος ηγέτης όλων των εποχών , αλλά και ο πιό αδικημένος απο την ιστορία. Συγκαταβατικός και καλοσυνάτος ήταν για τους πονεμένους και αδυνάτους, αλλά σκληρός και αμείλικτος για τους ισχυρούς και άδικους. Εγκρατής στην προσωπική του ζωή και συντηριτικός, αλλα ορμητικός στις αποφάσεις και στις δράσεις.

Συνήθως οι μεγάλοι και ξεχωριστοί ηγέτες έχουν μεγάλα χαρίσματα, αλλά και μεγάλα ελαττώματα. Το έργο τους  δηλαδή έχει δύο όψεις και μειώνετα απο την κριτική.

Στην περίπτωση του Κωνσταντίνου έχομε το εξής μοναδικό φαινόμενο. Την υπερβολή ενός χαρίσματος, ανταγωνίζεται η υπερβολή της αντίθετης αρετής. Ώστε έχομε το άριστο μέτρο, την τελειότητα. Αναφέρομε ένα παράδειγμα. Η εμείλικτη σκληρότητα του Κωνσταντίνου απένταντι στη διαφθορά, θα μποροπύσε να τον παρουσιάσει σαν τέρας.Όμως η υπερβολικη καλόσύνη ανέναντι στους αδυνάτους ημέρευερτην αγριεμενη ψυχή του, μέτριαζε  την υπερβολή. Το αποτέλεσμα ήταν άριστο.
  Έτσι έκανε την επανάσταση. Έτσι έκανε την ανατροπή του κατεστημένου. Θεμελίωσε έναν υγιή πολιτισμό, που είναι σε ισχύ μέχρι σήμερα, τον Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό.

Πιστεύομε πως αυτός ο πολιτισμός της Ρωμιοσύνης, παρά την πολεμική, που δέχεται απο την παγκοσμιοποίηση , την άθεη και κοσμική κουλτουρα, θα αποδειχτεί Victor, Νικητής , όπως Νικητής ήταν και ο θεμελιωτής του Μέγας Κωνσταντινος.

Ο Ισαπόστολος Μέγας Κωνσταντίνος

« Η Εκκλησία δεν ανακηρύσσει τους αγίους της με μέτρα ατομικής ηθικής τελειότητας. Στα πρόσωπα των αγίων δεν βλέπει η Εκκλησία τα κοσμικά πρότυπα ενός άψογου ηθικού βίου, αλλά βλέπει την ενσάρκωση της αλήθειάς της, την ένσαρκη μαρτυρία της σωτηρίας, τους πρώτους καρπούς της Βασιλείας του Θεού, τις «απαρχές» της ζωής, προς την οποία ολόκληρη η Εκκλησία οδεύει. Η ατομική αρετή δεν συνιστά αγιότητα, αν δεν υπηρετεί την φανέρωση και μαρτυρία της Εκκλησίας. Ενώ η μετάνοια του ληστή την τελευταία στιγμή της ζωής του, χωρίς καμιά ορθολογική επανόρθωση των κακουργημάτων του βίου του, τον αναδείχνει άγιο της Εκκλησίας, υπόδειγμα και μέτρο του «καινού τρόπου της υπάρξεως» – της ερωτικής επιστρεπτικής φοράς του ανθρώπου στο Θεό – πρώτο πολίτη της Βασιλείας. Μόνο αυτή η σύνδεση της αγιότητας με την αλήθεια της Εκκλησίας, και όχι με την ατομική αρετή , μπορεί να μας οδηγήσει σε μια σωστή κατανόηση του γεγονότος της αγιοποίησης του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Αν στα πρόσωπα των Αποστόλων είδε η Εκκλησία τους «θεμελίους» της θείας οικοδομής της «όντος ακρογωνιαίου αυτού του Χριστού – τους θεμελιωτές της φανέρωσης – Βασιλείας του Θεού πάνω στη γη – στο πρόσωπο του Μεγάλου Κωνσταντίνου είδε τον Ισαπόστολο, τον θεμελιωτή της ορατής καθολικότητας και οικουμενικότητας της Εκκλησίας.»

Παιδευτικοί Λόγοι του Μεγάλου Κωνσταντίνου προς τους υπηκόους του

«…Σ' εμένα εμπιστεύτηκε ο Ύψιστος Θεός την επίγεια βασιλεία καί εγώ ανέθεσα σ' εσάς τις επιμέρους διοικήσεις. Προσέχετε, μην κάνετε κατάχρηση της εξουσίας. Μην αρπάζετε από το φτωχό, μην κλέβετε τον ξένο πλούτο. Μην αδικείτε τους ταπεινούς. Μη συσσωρεύετε αγαθά για τον εαυτό σας, στερώντας τα από κάποιους άλλους. Θα δώσετε λόγο στο βασιλέα Χριστό, καί αν ακόμα δε θα σας αντιληφθεί ο επίγειος βασιλεύς»...

Έπειτα πήρε ένα δόρυ καί χάραξε στη γη τα μέτρα του αναστήματος ενός ανδρός καί είπε: «Καί όλο τον πλούτο του κόσμου αν κερδίσομε, καί ολόκληρη τη γη αν αποκτήσομε, δε θα πάρομε μαζί μας τίποτε περισσότερο από αυτό το τεμάχιο της γης. Αν το πάρομε καί αυτό».

Έτσι μιλούσε ο Κωνσταντίνος στο λαό καί στις συνεδριάσεις. Όμως οι περισσότεροι κωφοί καί αμελείς δεν συμμορφώνονταν. Τον χειροκροτούσαν, χωρίς να συμφωνούν με τις αυστηρές νουθεσίες του. Εκείνος, όταν άκουγε τις εγκωμιαστικές φωνές, τους έκανε νεύμα να κοιτάζουν μόνο στον ουρανό καί μόνο τον Ύψιστο Βασιλέα να τιμούν καί να θαυμάζουν. Επίσης, οπουδήποτε μιλούσε, όταν άγγιζε θεολογικό θέμα ο ίδιος ή άκουγε από άλλους ιερό λόγο, σηκωνόταν οπωσδήποτε όρθιος από υπερβολικό σεβασμό στα θεία λόγια.

Μέσα στο παλάτι είχε ξεχωρίσει έναν ιερό τόπο, που διαμόρφωσε σε ναό. Εκεί απομονωνόταν πολλές ώρες την ημέρα καί προσευχόταν. Κάθε ημέρα συγκέντρωνε όλους τους αυλικούς, τους συγγενείς καί τους φίλους του παλατιού καί μελετούσαν όρθιοι αποσπάσματα από την Καινή καί από την Παλαιά Διαθήκη.

Έλεγε επίσης ότι, Δημιουργός όλων είναι ο Θεός και όχι η τύχη: «Είναι επιπόλαιοι και παράλογοι οι άνθρωποι, που αποδίδουν στην τύχη, όσα δεν μπορούν να κατανοήσουν. Η ακριβής και αρμονική πρόνοια του Θεού είναι, που ρυθμίζει τα πάντα, ώστε να είναι εξαίσιο θαύμα όλη η κτίση… Ο σκοπός της ενανθρωπήσεως του Χριστού ήταν η σωτηρία των ανθρώπων και η απόδειξη της φροντίδας και της αγάπης του Δημιουργού για τα δημιουργήματά του. Τα ευεργετήματα του Σωτήρος είναι μέγιστα. Η όραση αντί της τυφλότητος, η ευρωστία αντί της ασθενείας, η ζωή αντί του θανάτου… Οι δίκαιοι και οι σώφρονες οδηγούνται στον Όσιο Δικαστή όχι για να κριθούν, αλλά για να απολαύσουν τις τιμές, που τους υποσχέθηκε. Οι ακάθαρτοι και οι άδικοι θα προσαχθούν βίαια και οδυρόμενοι στη δίκη, όπου θα ακούσουν την καταδικαστική απόφαση του Θεού. Εκεί τους περιμένει άσβεστο πυρ και ακατάπαυστο, απότομο και κατηφορικό βάραθρο».

Είναι θαυμαστό και μεγαλειώδες και ασύλληπτο ο Μέγας κοσμοκράτωρ, Κωνσταντίνος, ευρισκόμενος στο απόγειο της δόξης, να μετανοιώνει, να ταπεινώνεται και να χαμηλώνει, για να περάσει τις πύλες του ουρανού. Διότι οι πύλες του ουρανού μόνο για τους ταπεινούς ανοίγουν. Αυτό το χαμήλωμα του Μεγάλου απαιτούσε πίστη ακράδαντη. Προϋπόθετε ανδρεία ψυχής. Ενείχε σύνεση και αγιότητα. Φανέρωνε μεγαλείο ψυχής. Όλα αυτά τα είχε ο Κωνσταντίνος. Γι’ αυτό κοντά στα επίγεια μεγαλουργήματά του, ενήργησε και τα «ουράνια έργα», ασφαλή ελπίδα για την Αιώνια Βασιλεία.