Ο Χριστιανός ζεί μέσα στό μυστήριο τού νά μήν υπάρχει αυτός, αλλά νά υπάρχει, νά ζεί ο Χριστός μέσα Του καί εκείνος νά ζεί γιά τόν Χριστό καί όχι γιά τόν εαυτό του.
Αυτό είναι τό αποτέλεσμα τής αγάπης τού πιστού πρός τόν Χριστό καί πρός τόν πλησίον.
Η πίστις, ο θείος έρωτας, κάνει τόν άνθρωπο νά μήν αισθάνεται ούτε τόν σωματικό πόνο. Αυτό συνέβαινε μέ τούς αγίους μάρτυρες όταν τούς βασάνιζαν ποικιλότροπα.
Ο Γέροντας Πορφύριος διηγείται:
«Είχα βγάλει στό κεφάλι μου μία μεγάλη ελιά, σάν ρεβύθι.. η οποία συνεχώς μεγάλωνε καί πονούσα πολύ. Γνώριζα, μέ τήν χάρη, πού μού έχει δώσει ο Θεός, ότι έπρεπε νά αφαιρεθεί, γιατί θά εξελίσσετο σέ κακοήθη.
Συμφώνησαν μαζί μου καί οι γιατροί καί γι’ αυτό μού έκλεισαν ημερομηνία γιά χειρουργείο. Στό χειρουργείο όμως, εγώ διαφώνησα μαζί τους. Εκείνοι επέμεναν νά γίνει αφαίρεση τής ελιάς μέ τοπική νάρκωση, γιατί καί η διάρκεια τής επέμβασης θά ήταν μεγάλη, καί οι πόνοι τής επέμβασης αφόρητοι.
Εγώ αρνήθηκα καί τούς είπα ότι, ούτε αφαίρεση θά κάνετε, ούτε νάρκωση. Αλλά θά τήν καυτηριάσετε μέ διαθερμοπηξία.
Οι γιατροί τρόμαξαν καί μού είπαν, ότι κάτι τέτοιο είναι επιστημονικώς αδύνατον. Εγώ, όμως, επέμενα καί επειδή ήσαν δικά μου παιδιά, δέν ήθελαν νά μέ στενοχωρήσουν καί μού είπαν θά τήν κάνουμε μέ δική σας ευθύνη καί έκαναν τόν σταυρό τους καί άρχισαν.
Εγώ έκλεισα τά μάτια μου καί μπροστά μου φαντάστηκα τόν Εσταυρωμένο Ιησούν σέ ένα μεγάλο σταυρό καί μέ μεγάλη πίστη έλεγα, συνεχώς μέσα μου: Κύριε ημών Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Οι γιατροί μέ αγωνία καί μέ χέρια πού έτρεμαν συνέχιζαν τήν καυτηρίαση, ενώ τό χειρουργείο είχε «ντουμανιάσει» από καπνό καί οσμή ψημένου κρέατος! Όσο περνούσε η ώρα, τόσο μεγάλωνε η πίστη μου καί έφθασα σέ τέτοιο σημείο, πού δέν αισθανόμουν σχεδόν τίποτε!
Αντίθετα, τούς γιατρούς τούς είχε κόψει κρύος ιδρώτας. Δέν πίστευαν στά μάτια τους. Συνέχεια μέ ρωτούσαν, εάν αισθάνομαι καλά καί εγώ τούς έλεγα: Προχωρείστε. Η επέμβαση διήρκεσε περισσότερο από ¾ τής ώρας.
Όταν τελείωσε, σηκώθηκα ήρεμος καί γελαστός καί αφού ευχαρίστησα τόν Θεόν καί τούς γιατρούς, πρόσθεσα: Μεγάλα τά τής πίστεως κατορθώματα!Βλέπεις, λοιπόν, παιδί μου Ανάργυρε, τί μπορεί νά πετύχει ο άνθρωπος, όταν έχει πίστη στό Θεό;
Γι’ αυτό καί εσύ νά πιστεύεις καί νά μή φοβάσαι τίποτε στή ζωή σου, γιατί ο Θεός είναι μεγαλύτερος από όλους καί από όλα»[1]!
Τό ίδιο θαύμα επανέλαβε ο Γέροντας σέ πνευματικό του παιδί. Νά πώς τό διηγείται ο αδελφός της: «Ο πατήρ Πορφύριος, αφού σηκώθηκε από τό κάθισμά του μέ μία έκδηλη αυτοπεποίθηση, τήν πλησίασε στήν εξεταστική καρέκλα, πού ήταν καθήμενη, τής έπιασε τό χέρι, έψαξε καί βρήκε τό σφιγμό της καί είπε στούς γιατρούς, νά αρχίσουν τήν καυτηρίαση.
Οι γιατροί τόν κοίταζαν αμήχανοι! Εκείνος, όμως, επέμενε. Καί τελικά υπήκουσαν!
Η καυτηρίαση έγινε σύμφωνα μέ τίς οδηγίες τού Παππούλη. Καί, βέβαια, χωρίς τοπική αναισθησία!
Ή μάλλον, μέ τήν αναισθησία πού… τής χορηγούσε ο Παππούλης, διά μέσω τού σφυγμού, πού τής ήλεγχε καθόλην τήν διάρκεια τής επεμβάσεως. Γιατί, όπως μού είπε η Αικατερίνη, από τήν στιγμή, πού ο π. Πορφύριος τής κρατούσε τό σφυγμό, όλα άλλαξαν μέσα της.
Ο φόβος της, πού ήταν υπερβολικός, μετατράπηκε σέ ανερμήνευτο θάρρος! Η αγωνία της σέ πρωτοφανή ηρεμία! Η ταχυπαλμία της, σέ ευρυθμία! Τό δέ άγχος της κατέστη ανύπαρκτο!
Όσον αφορά τόν πόνο, τόν προερχόμενον εκ τής επεμβάσεως, αυτός είχε, κυριολεκτικά, εκμηδενισθεί!
Αντί πόνου, η αδελφή μου, αισθανόταν μία ιδιάζουσαν ευφορία καί μόνον η «τσίκνα», πού έβγαινε από τό καμμένο κρέας, τής θύμιζε τήν καυτηρίαση!»[2].
Έλεγε επίσης ο Γέροντας Πορφύριος περιγράφοντας τήν ζωή μέσα στήν Εκκλησία: «Μπαίνοντας στήν άκτιστη Εκκλησία, ερχόμαστε στόν Χριστό, μπαίνομε στό άκτιστον»[3]. Μπαίνουμε σέ μιά άλλη «διάσταση» ή μάλλον εισερχόμαστε εκεί, πού δέν υπάρχει καμμία διάσταση χωροχρονική, αλλά «τά πάντα καί εν πάσι Χριστός».
Εισορμούμε στό αδιάστατον, στό άναρχο, στό ατελεύτητον, στό αιώνιον, στό αΐδιον, στό απερινόητον μυστήριον τού Θεού.
Μετέχουμε στήν ζωή τού Θεού, εκεί, όπου δέν υπάρχει θάνατος, φθορά, χρόνος, χώρος, διάβολος, ασθένεια, πόνος, λύπη ή στεναγμός. Μπαίνουμε στήν «περιοχή» τής νίκης καί τού Νικητή, στήν «χώρα» τού Αχωρήτου, στόν τρόπο τού «είναι σύν καί εν Αυτώ». Εισερχόμεθα στήν διαμονή «εν Αυτώ», τώ Δημιουργώ καί Προνοητή τών απάντων, οδηγούμεθα «εις τό είναι» μετά τού στοργικού Πατέρα καί Αδελφού, τού αείποτε προτρέποντος ημάς εις τό αενάως κατατρυφάν Αυτού: « Κατατρύφησον τού Κυρίου καί δώσει τά αιτήματα τής καρδίας σου»[4]. Καί ποίον τό αίτημα τής καρδίας ημών, ειμή τό «είναι σύν Αυτώ», πού σημαίνει τό «ζείν εν Αυτώ».
Η πίστις, ο θείος έρωτας, κάνει τόν άνθρωπο νά μήν αισθάνεται ούτε τόν σωματικό πόνο. Αυτό συνέβαινε μέ τούς αγίους μάρτυρες όταν τούς βασάνιζαν ποικιλότροπα.
Ο Γέροντας Πορφύριος διηγείται:
«Είχα βγάλει στό κεφάλι μου μία μεγάλη ελιά, σάν ρεβύθι.. η οποία συνεχώς μεγάλωνε καί πονούσα πολύ. Γνώριζα, μέ τήν χάρη, πού μού έχει δώσει ο Θεός, ότι έπρεπε νά αφαιρεθεί, γιατί θά εξελίσσετο σέ κακοήθη.
Συμφώνησαν μαζί μου καί οι γιατροί καί γι’ αυτό μού έκλεισαν ημερομηνία γιά χειρουργείο. Στό χειρουργείο όμως, εγώ διαφώνησα μαζί τους. Εκείνοι επέμεναν νά γίνει αφαίρεση τής ελιάς μέ τοπική νάρκωση, γιατί καί η διάρκεια τής επέμβασης θά ήταν μεγάλη, καί οι πόνοι τής επέμβασης αφόρητοι.
Εγώ αρνήθηκα καί τούς είπα ότι, ούτε αφαίρεση θά κάνετε, ούτε νάρκωση. Αλλά θά τήν καυτηριάσετε μέ διαθερμοπηξία.
Οι γιατροί τρόμαξαν καί μού είπαν, ότι κάτι τέτοιο είναι επιστημονικώς αδύνατον. Εγώ, όμως, επέμενα καί επειδή ήσαν δικά μου παιδιά, δέν ήθελαν νά μέ στενοχωρήσουν καί μού είπαν θά τήν κάνουμε μέ δική σας ευθύνη καί έκαναν τόν σταυρό τους καί άρχισαν.
Εγώ έκλεισα τά μάτια μου καί μπροστά μου φαντάστηκα τόν Εσταυρωμένο Ιησούν σέ ένα μεγάλο σταυρό καί μέ μεγάλη πίστη έλεγα, συνεχώς μέσα μου: Κύριε ημών Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Οι γιατροί μέ αγωνία καί μέ χέρια πού έτρεμαν συνέχιζαν τήν καυτηρίαση, ενώ τό χειρουργείο είχε «ντουμανιάσει» από καπνό καί οσμή ψημένου κρέατος! Όσο περνούσε η ώρα, τόσο μεγάλωνε η πίστη μου καί έφθασα σέ τέτοιο σημείο, πού δέν αισθανόμουν σχεδόν τίποτε!
Αντίθετα, τούς γιατρούς τούς είχε κόψει κρύος ιδρώτας. Δέν πίστευαν στά μάτια τους. Συνέχεια μέ ρωτούσαν, εάν αισθάνομαι καλά καί εγώ τούς έλεγα: Προχωρείστε. Η επέμβαση διήρκεσε περισσότερο από ¾ τής ώρας.
Όταν τελείωσε, σηκώθηκα ήρεμος καί γελαστός καί αφού ευχαρίστησα τόν Θεόν καί τούς γιατρούς, πρόσθεσα: Μεγάλα τά τής πίστεως κατορθώματα!Βλέπεις, λοιπόν, παιδί μου Ανάργυρε, τί μπορεί νά πετύχει ο άνθρωπος, όταν έχει πίστη στό Θεό;
Γι’ αυτό καί εσύ νά πιστεύεις καί νά μή φοβάσαι τίποτε στή ζωή σου, γιατί ο Θεός είναι μεγαλύτερος από όλους καί από όλα»[1]!
Τό ίδιο θαύμα επανέλαβε ο Γέροντας σέ πνευματικό του παιδί. Νά πώς τό διηγείται ο αδελφός της: «Ο πατήρ Πορφύριος, αφού σηκώθηκε από τό κάθισμά του μέ μία έκδηλη αυτοπεποίθηση, τήν πλησίασε στήν εξεταστική καρέκλα, πού ήταν καθήμενη, τής έπιασε τό χέρι, έψαξε καί βρήκε τό σφιγμό της καί είπε στούς γιατρούς, νά αρχίσουν τήν καυτηρίαση.
Οι γιατροί τόν κοίταζαν αμήχανοι! Εκείνος, όμως, επέμενε. Καί τελικά υπήκουσαν!
Η καυτηρίαση έγινε σύμφωνα μέ τίς οδηγίες τού Παππούλη. Καί, βέβαια, χωρίς τοπική αναισθησία!
Ή μάλλον, μέ τήν αναισθησία πού… τής χορηγούσε ο Παππούλης, διά μέσω τού σφυγμού, πού τής ήλεγχε καθόλην τήν διάρκεια τής επεμβάσεως. Γιατί, όπως μού είπε η Αικατερίνη, από τήν στιγμή, πού ο π. Πορφύριος τής κρατούσε τό σφυγμό, όλα άλλαξαν μέσα της.
Ο φόβος της, πού ήταν υπερβολικός, μετατράπηκε σέ ανερμήνευτο θάρρος! Η αγωνία της σέ πρωτοφανή ηρεμία! Η ταχυπαλμία της, σέ ευρυθμία! Τό δέ άγχος της κατέστη ανύπαρκτο!
Όσον αφορά τόν πόνο, τόν προερχόμενον εκ τής επεμβάσεως, αυτός είχε, κυριολεκτικά, εκμηδενισθεί!
Αντί πόνου, η αδελφή μου, αισθανόταν μία ιδιάζουσαν ευφορία καί μόνον η «τσίκνα», πού έβγαινε από τό καμμένο κρέας, τής θύμιζε τήν καυτηρίαση!»[2].
Έλεγε επίσης ο Γέροντας Πορφύριος περιγράφοντας τήν ζωή μέσα στήν Εκκλησία: «Μπαίνοντας στήν άκτιστη Εκκλησία, ερχόμαστε στόν Χριστό, μπαίνομε στό άκτιστον»[3]. Μπαίνουμε σέ μιά άλλη «διάσταση» ή μάλλον εισερχόμαστε εκεί, πού δέν υπάρχει καμμία διάσταση χωροχρονική, αλλά «τά πάντα καί εν πάσι Χριστός».
Εισορμούμε στό αδιάστατον, στό άναρχο, στό ατελεύτητον, στό αιώνιον, στό αΐδιον, στό απερινόητον μυστήριον τού Θεού.
Μετέχουμε στήν ζωή τού Θεού, εκεί, όπου δέν υπάρχει θάνατος, φθορά, χρόνος, χώρος, διάβολος, ασθένεια, πόνος, λύπη ή στεναγμός. Μπαίνουμε στήν «περιοχή» τής νίκης καί τού Νικητή, στήν «χώρα» τού Αχωρήτου, στόν τρόπο τού «είναι σύν καί εν Αυτώ». Εισερχόμεθα στήν διαμονή «εν Αυτώ», τώ Δημιουργώ καί Προνοητή τών απάντων, οδηγούμεθα «εις τό είναι» μετά τού στοργικού Πατέρα καί Αδελφού, τού αείποτε προτρέποντος ημάς εις τό αενάως κατατρυφάν Αυτού: « Κατατρύφησον τού Κυρίου καί δώσει τά αιτήματα τής καρδίας σου»[4]. Καί ποίον τό αίτημα τής καρδίας ημών, ειμή τό «είναι σύν Αυτώ», πού σημαίνει τό «ζείν εν Αυτώ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου