Ό Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και Βαπτιστής

Εορτές προς τιµή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόµου και Βαπτιστού:

7 Ιανουαρίου Σύναξη του Αγίου Ιωάννη Προδρόµου και Βαπτιστού 

24 Φεβρουαρίου Α' και Β' Εύρεση Τιµίας κεφαλής του Αγίου Προφήτου, Προδρόµου και Βαπτιστού Ιωάννη 

25 Μαΐου Μνήµη της Γ' ευρέσεως της τιµίας κεφαλής του προφήτου Προδρόµου και Βαπτιστού Ιωάννου 

24 Ιουνίου Το Γενέθλιο του Αγίου Ιωάννη Προδρόµου και Βαπτιστού 

29 Αυγούστου Αποτοµή της Τιµίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννη Προδρόµου και Βαπτιστού 

23 Σεπτεµβρίου Η Σύλληψη του Αγίου Ιωάννη Προδρόµου και Βαπτιστού 

Οι ηµεροµηνίες που τιµάται ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδροµος και Βαπτιστής είναι σταθερές.  

 Μνήµη δικαίου µετ' ἐγκωµίων σοί δέ ἀρκέσει ἡ µαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδροµε, ἀνεδείχθης γάρ ὄντως καί προφητῶν σεβασµιώτερος, ὅτι καί ἐν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τόν κηρυττόµενον, ὅθεν της ἀληθείας ὑπερραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω καί τοῖς ἐν Ἅδη, Θεόν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τόν αἴροντα τήν ἁµαρτίαν τοῦ κόσµου, καί παρέχοντα ἠµίν τό µέγα ἔλεος. 

Τον Ιωάννη τον βαπτιστή τον τιµά η Ορθόδοξος Εκκλησία, όπως του αρµόζει. Τον γιορτάζει πολλές φορές τον χρόνο. Και οι αγιογράφοι ιστορούνε την ζωή του σε εικόνες, τις οποίες τις βάζουνε αριστερά της Ωραίας Πύλης και δίπλα στην εικόνα του Χριστού. 

Η σύλληψη του Προδρόµου (23 Σεπτεµβρίου) 

Ο Ιωάννης ο Πρόδροµος ήταν υιός του ιερέως Ζαχαρίου και της Ελισάβετ. Γεννήθηκε έξι µήνες προτού γεννηθεί ο Χριστός και έγινε Πρόδροµος του Κυρίου και Βαπτιστής Του. Οι γονείς του Προδρόµου ήσαν ευσεβείς και θεοφοβούµενοι, άλλα άτεκνοι. Ποθούσανε ολόψυχα ν' αποστήσουνε ένα παιδί. Άπειρες και θερµές ήταν οι προσευχές τους στο Θεό, για την εκπλήρωση αυτής της γλυκείας επιθυµίας. Ο χρόνος όµως κύλησε, χωρίς καµιά θεϊκή απάντηση στο ποθητό τους αίτηµα. Ο Ζαχαρίας έκανε πάντοτε την Ιερατική του λειτουργία στο Ναό του Σολοµώντος. Σύµφωνα δε µε την συνήθεια, που επικρατούσε τότε στο Ιερατείο, ο Ιερεύς ο οποίος θα προσέφερε θυµίαµα στο θυσιαστήριο των θυµιαµάτων διαλεγόταν µε κλήρο. Μια µέρα, λοιπόν, ο κλήρος έπεσε στον Ιερέα Ζαχαρία. Τότε αυτός προχώρησε µέσα στο Ναό του Κυρίου, για να προσφέρει το θυµίαµα, ενώ πλήθος κόσµου ήταν συγκεντρωµένο και προσευχότανε εκεί έξω από το Θυσιαστήριο. Την ώρα, όµως που το θυµίαµα άρχισε ν' ανεβαίνει ανάλαφρα και να ευωδιάζει ο Ναός από το άρωµά του ο Ζαχαρίας είδε ένα αστραποβόλο Άγγελο να κάθεται στα δεξιά του Θυσιαστηρίου. Αµέσως τον κατέλαβε ταραχή και τον κυρίεψε ο φόβος. Τότε ο Άγγελος µε φωνή γλυκιά και καθησυχαστική του είπε: «Μή φοβοῦ Ζαχαρία, διότι εἰσηκούσθη ἡ δέησίς σου, καί ἡ γυνή σου Ἐλισάβετ γεννήσει υἱόν σοί».  -Μη φοβάσαι, δηλαδή Ζαχαρία. Δεν είναι για να φοβάσαι τούτη τη στιγµή, αλλά για να χαίρεσαι. Μεγάλη είδηση χαράς σου φέρνω: Η παράκληση σου, που έκανες στο Θεό τόσες φορές, εισακούστηκε. Η Ελισάβετ θα σου γεννήσει παιδί και θα το ονοµάσεις Ιωάννη. Ο Ζαχαρίας, όµως, ενώ ακούει αυτά τα ουρανόσταλτα λόγια, σκέφτεται την προχωρηµένη ηλικία της γυναίκας του και την στειρότητά της. Σκέφτεται και τα δικά του γεράµατα και ρωτάει τον Άγγελο µε κάποια δυσπιστία: —Με ποιο τρόπο, µε ποιο σηµάδι µπορώ να πιστέψω και να βεβαιωθώ αυτό που µου λες; Πώς να το πιστέψω αυτό, αφού κι εγώ είµαι γέροντας και η γυναίκα µου είναι περασµένη στα χρόνια; Τότε ο Άγγελος του αποκρίθηκε; Εγώ είµαι ο Γαβριήλ. Είµαι ο Αρχάγγελος, που στέκοµαι δίπλα στο Θεό για να τον υπηρετώ. Και είµαι απεσταλµένος του Θεού να σου φέρω αυτές τις χαρούµενες ειδήσεις. Αφού όµως ζητάς σηµάδι, για να πιστέψεις, θα το έχεις. «Ἰδού ἔση σιωπῶν καί µή δυνάµενος λαλῆσαι». Από τώρα µέχρις ότου γεννηθεί το παιδί, θα είσαι άλαλος και βουβός. Έπειτα από λίγες µέρες η Ελισάβετ συνέλαβε υιό και ένοιωσε µέσα της να σκιρτάει η ζωή. Πέντε µήνες κρύβει την εγκυµοσύνη της η Ελισάβετ από ντροπή, για την ηλικία που βρίσκεται. Έπειτα όµως φανερώνεται. Καταλαβαίνει, ότι πρέπει να δείξει την χάρη, που της έκανε ο Θεός. Κι εκεί, που ο κόσµος την συγχαίρει, για το ευχάριστο γεγονός, εκείνη δοξάζει Τον Θεό και Τον ευχαριστεί διότι την απάλλαξε από την ντροπή της ατεκνίας. Πρέπει να τονίσουµε εδώ ότι η ατεκνία ήταν ντροπή µεγάλη και όνειδος σκληρό την εποχή εκείνη.  

Το σκίρτηµα του βρέφους 

Όταν η Ελισάβετ ήταν έγκυος έξι µηνών, την επισκέφθηκε η Παναγία, η οποία τότε είχε πάρει από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ το µέγιστο άγγελµα της θείας σαρκώσεως του Χριστού. Η Παναγία µπήκε στο σπίτι του Ζαχαρία και φίλησε την συγγενή της Ελισάβετ. Τότε στα σπλάγχνα της Ελισάβετ, µε τον χαιρετισµό της Παρθένου, σκίρτησε το βρέφος. Αλλά κι εκείνη πληµµύρισε από πνεύµα Άγιο και µακάρισε την Παναγία, για την µεγάλη τιµή, που της έκανε ο Θεός. Λέγει η Ελισάβετ προς την Παναγία, Είσαι η Μητέρα Του Κυρίου µου. Διότι µόλις άκουσα το χαιρετισµό σου πήδησε στην κοιλιά µου το βρέφος µε χαρά ασυγκράτητη. «Ἰδού γάρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνή τοῦ ἀοπασµοῦ σου εἷς τά ὦτα µου ἐσκίρτησε τό βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τή  κοιλία µου». 

Η γέννηση του Προδρόµου (24 Ιουνίου)
Οι εννέα µήνες της εγκυµοσύνης της Ελισάβετ περάσανε. Και, όταν ο χρόνος συµπληρώθηκε, εκείνη γέννησε τον Πρόδροµο. Την ογδόη ηµέρα συγκεντρωθήκανε στο σπίτι του Ζαχαρίου οι συγγενείς, οι γείτονες, οι φίλοι και οι γνωστοί για να κάνουν την περιτοµή στο παιδί και να του χαρίσουν το όνοµα. Λογάριαζαν µάλιστα να του δώσουνε το όνοµα του πατέρα του. Να τον πούνε δηλαδή Ζαχαρία. Η Ελισάβετ, όµως φωτίστηκε από το Άγιο Πνεύµα και του είπε: -Το παιδί δεν θα ονοµαστεί Ζαχαρίας, αλλά Ιωάννης. Εν τω µεταξύ άρχισαν να ρωτούνε µε νεύµατα τον Ζαχαρία, για να τους πει ποιο όνοµα να δώσουνε στο παιδί. Εκείνος τότε, βουβός κι αµίλητος, ζήτησε ένα µικρό πίνακα για να γράψει τη θέληση του, που ήταν, όπως είδαµε και θέληµα του Θεού. Τού φέρανε, λοιπόν ένα πινακίδιο κι αυτός τότε σταθερά έγραψε: Ιωάννης έστι το όνοµα αυτού. Την στιγµή όµως αυτή λύθηκε η γλώσσα του Ζαχαρίου. Αρχισε τότε να µιλάει ελεύθερα και να δοξάζει το Όνοµα του Μεγαλοδύναµου Θεού. Όλοι µάθανε έπειτα µε κάθε λεπτοµέρεια για το θαύµα της Συλλήψεως, το θαύµα της αφωνίας του Ζαχαρία και όλα χα σχετικά µε τη γέννηση και την ονοµασία του Προδρόµου.  Με γλώσσα ελεύθερη πλέον, µε φωνή δυνατή, γεµάτη από ιερή συγκίνηση, και πληµµυρισµένη από Άγιο Πνεύµα, ο Ζαχαρίας λέει χώρα λόγια προφητικά. Προφητεύει για τον ερχοµό του Χριστού, του Μεσσία. Μιλάει για την αποστολή του παιδιού του. Τα λόγια του έχουν µέσα Βάρος ουράνιο και κάλλος θείο.

Τα πρώτα παιδικά του χρόνια 

Αν και δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για την παιδική ηλικία του Ιωάννου, εν τούτοις εύκολα συµπεραίνεται, ότι ο Πρόδροµος του Χριστού έζησε κοντά στους ευλαβείς γονείς του. Υπάρχει παράδοση κατά την οποίαν, όταν οι στρατιώτες του Ηρώδη έσφαζαν τα νήπια, η Ελισάβετ πήρε τον Ιωάννη και έφυγε. Έφθασε µπροστά σε κάποιο βουνό και οι στρατιώτες θα τον έπιαναν. Το βουνό άνοιξε. Πέρασε η Ελισάβετ αντίπερα, το βουνό έκλεισε και ο Ιωάννης σώθηκε!

Ο Ιωάννης ο Πρόδροµος στην έρηµο 

Αφήνει το σπίτι του, τους γνωστούς και τους συγγενείς και φεύγει για την έρηµο της Ιουδαίας. Εκεί ο Πρόδροµος είναι ντυµένος µε τα πιο φτωχά και σκληρά ρούχα. Φοράει ένα ρούχο σκληρό από τρίχας καµήλου. Είναι κι αυτό συµβολικό, γιατί η καµήλα είναι το πιο υποµονετικό ζώο της ερήµου. Υποµονή κι επιµονή θέλει και η άσκηση του Προφήτου. Φόρεσε λοιπόν το ρούχο που ήταν από καµηλίσια τρίχα και προχώρησε βαθειά στην έρηµο. Ανυπόδητος, ο Άγγελος αυτός της ερήµου, ζει κάτω από τον καυτερό ήλιο της µέρας και από ανυπόφορο κρύο της νύχτας. Νηστεύει, νεκρώνει κάθε σαρκική επιθυµία, προσεύχεται, επικοινωνεί µε τον Θεό και ανεβαίνει ένα, ένα τα σκαλοπάτια της σκληρής ασκητικής ζωής. Ο δρόµος Του Θεού, λαµποκοπάει στη ζωή του. Καµιά επικοινωνία δεν τον δένει µε τους ανθρώπους της εποχής του. Αλλά, ενώ η εµφάνιση του είναι τόσο απλή και ασκητική, η παρουσία του είναι σοβαρή, επιβλητική, ηγεµονική. Η εξαιρετική του απλότητα του δίνει ένα συγκλονιστικό µεγαλείο. Η ακτινοβολία της αρετής του τραβάει σαν µαγνήτης... 

 «Φωνή βοῶντος ἐν τή ἐρήµω...» 

Ήλθε λοιπόν η ώρα. Ο Θεός τον ειδοποίησε ν' αρχίσει το έργο του. Και άρχισε στις όχθες του Ιορδάνη. Ο κόσµος απορεί: -Ποιος είναι αυτός ο Προφήτης; -Ποιος είναι ο µεγάλος αυτός Προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης, που παρουσιάστηκε στις ηµέρες µας; λέγουν. -«Φωνή βοῶντος ἐν τή ἐρήµω, ἑτοιµάσατε τήν ὁδόν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τάς τρίβους Αὐτοῦ».  Δηλαδή είναι η φωνή ανθρώπου που κράζει δυνατά στην έρηµο και λέγει: Ετοιµάσατε τον δρόµο του Θεού ή καλύτερα, ετοιµάσατε τον εαυτό σας µε την µετάνοια για να δεχτεί η ψυχή σας καθαρή, την διδασκαλία του Χριστού. Κάνατε ίσους τους δρόµους απ' όπου Εκείνος θα περάσει. Καθαρισθείτε εσωτερικά µε την µετάνοια... Οι Ευαγγελιστές θεωρούν τον Ιωάννη σαν τον Άγγελο, τον οποίον συµφωνά µε την προφητεία του Προφήτου Μαλαχίου, που θα έστελνε ο Θεός να ετοιµάσει τον δρόµο του αναµενόµενου Μεσαίου. Ο Πρόδροµος, λοιπόν, δεν είναι απλώς ένας Άγιος, ένας Ασκητής, ένας Προφήτης, αλλά ένας µεγάλος Προφήτης, την παρουσία του οποίου προαναγγέλλουν οι πιο µεγάλοι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Το 29, λοιπόν, µ.Χ. κατέρχεται στις όχθες του Ιορδάνη και κηρύττει στον κόσµο. «Μετανοεῖτε, λέγει, ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Το κήρυγµα του Προδρόµου είναι ελπιδοφόρο. Μιλάει για σωτηρία και λύτρωση. Η µετάνοια είναι θείο δώρο. Το αµάρτηµα στη γη δεν είναι η καταδίκη οριστική, έρχεται σε λίγο λύτρωσης. Η Βασιλεία των Ουρανών πλησιάζει.  

Μετάνοια και Βάπτιση 

Το κήρυγµά του, συγκινεί βαθειά τις ψυχές των ανθρώπων, που είναι κουρασµένες από το χάος, το σκοτάδι, την αβεβαιότητα, την αµαρτία και το άγχος. Όλα τα Ιεροσόλυµα, όλη η Ιουδαία και τα περίχωρα του Ιορδανού τρέχουν σ' αυτόν τον φωτισµένο Ασκητή της Ερήµου, για ν' απαλύνουν την πίκρα της καρδιάς τους. Τον ακούνε µε λαχτάρα. Τού εξοµολογούνται έπειτα τις αµαρτίες τους. Του λένε για αδικίες και πράξεις βρωµερές, που έκαναν στη ζωή τους και που εξαιτίας τους πνίγονται στον πόνο και την θλίψη και µαστίζονται από τους ελέγχους της συνειδήσεως. Εκδηλώνουν την µετάνοιά τους πρώτον κι έπειτα βαπτίζονται από τον Πρόδροµο στα γάργαρα νερά του Ιορδάνη. Βεβαίως δεν συγχωρούσε τις αµαρτίες το βάπτισµα του Ιωάννου. Απλώς ήταν βάπτισµα µετανοίας, δηλαδή συναίσθηση της αµαρτωλότητας τους και πόθος να σωθούν από τον αναµενόµενο Μεσσία. Ο Ιωάννης ο Πρόδροµος δεν µιλάει µόνο για µετάνοια και βάπτιση, αλλά προχωράει και πιο πέρα µιλάει για έµπρακτη µετάνοια.

Αποκαλύπτει 

Κι εκεί όµως που δίδασκε, απαντούσε σε ερωτήσεις και βάπτιζε, ο Πρόδροµος, πολλοί άρχισαν να σκέπτονται, µήπως αυτός είναι ο Μεσσίας, τον οποίο περίµεναν, µήπως αυτός είναι Χριστός... 

Τότε το Προφητικό µυαλό φωτίστηκε και το στόµα του είπε λόγια βαρυσήµαντα και αποκαλυπτικά:  —Όχι, τους λέγει. Δεν είναι όπως σκέφτεστε. Εγώ µεν σας βαπτίζω µε απλό νερό. Πίσω από µένα όµως έρχεται Εκείνος, που είναι Μεγάλος και Δυνατός. «Ὁ δέ ὀπίσω µου Ἐρχόµενος Ἰσχυρότερός µου ἔστιν». Εκείνου, εγώ, ούτε τα σανδάλια δεν είµαι άξιος να βαστώ στα χέρια µου. Ούτε τα λουριά των παπουτσιών Του να λύσω.. «Αὐτός ὑµᾶς βαπτίσει ἐν Πνεύµατι Ἁγίω καί πυρί». Αυτός θα σας βαπτίσει µε Πνεύµα Άγιο και φωτιά της θείας Χάριτος.

 Ο Βαπτιστής
Με τους αµαρτωλούς και ακάθαρτους -σε σκέψεις, λογισµούς και πράξεις ανθρώπους, -πηγαίνει ο καθαρός και αµόλυντος Χριστός στον Ιορδάνη, κοντά στον Προφήτη Ιωάννη, για να βαπτιστεί. Πρώτη φορά βλέπει ο Πρόδροµος τη Θεία µορφή Του. Βλέπει τον Κύριο να προχωρεί προς το µέρος του, εκεί δηλαδή που βάπτιζε στον ποταµό. Θείος ίλιγγος τον καταλαµβάνει. Δεν ξέρει πώς να υποδεχτεί τον Δεσπότη Χριστό. Ο Ιησούς όµως µε άφραστη ταπείνωση τον πλησιάζει και του λέγει να τον βάπτισει. Ανατριχιάζει ο Ασκητής στο άκουσµα αυτών των λόγων και παρεµποδίζει τον Χριστό, λέγοντας: «Ἐγώ χρείαν ἔχω ὑπό Σου βαπτισθῆναι καί Σύ ἔρχη πρός µέ;». Εγώ δηλαδή έχω ανάγκη να βαπτισθώ από Σένα και συ έρχεσαι σε µένα; Εκείνη τη στιγµή ο Πρόδροµος ένοιωθε πώς είναι «αχρείος δούλος» µπροστά στο Θεϊκό Μεγαλείο του Χριστού. Ο Λυτρωτής όµως δεν τον αφήνει να πνιγεί σε σκέψεις και συλλογισµούς, αλλά τον διακόπτει λέγοντας Του: — Άφησε τώρα. Έτσι πρέπει να κάνουµε. Πρέπει να γίνει όλη η διαδικασία, που απαιτεί η δικαιοσύνη της Παλαιάς Διαθήκης. δηλαδή κι Εγώ ο Αναµάρτητος πρέπει να εφαρµόσω τον Μωσαϊκό Νόµο, σαν να Είµαι αµαρτωλός.

  

Ο κατάλευκος αναµάρτητος Ιησούς, µπήκε στον Ιορδάνη ποταµό και βαπτίσθηκε. Έτσι ο Ιωάννης ο Πρόδροµος δεν γίνεται µόνο Βαπτιστής του Χριστού, αλλά και ο µάρτυρας ενός θαυµάσιου γεγονότος. Μπροστά του βλέπει την Τρισυπόστατο Θεότητα τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύµα. Και µε όσα βλέπει κι ακούει και µε όσα η Θεία Χάρις του επιτρέπει να µιλάει καθαρά, επιγραµµατικά και αλάνθαστα, ο Πρόδροµος γίνεται τίµιος και ειλικρινής µάρτυρας. Η µαρτυρία είναι αξιόπιστη και θεόπνευστη. Λέγει ο Βαπτιστής: «Καγῶ ἐώρακα καί µεµαρτύρηκα ὅτι Οὗτος ἐστίν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ». Πράγµατι, εγώ δηλαδή είδα το Πνεύµα να κατεβαίνει και να µένει σ' Αυτόν. Και έχω δώσει µαρτυρία, ότι Αυτός είναι ο Υιός του Θεού. Η Βάπτισις του Κυρίου έγινε το έτος 30 µ.Χ.  

Δηµόσιος έλεγχος 

Ο Πρόδροµος δεν είναι µονάχα ο κήρυκας της µετανοίας, δεν είναι µόνον ο προάγγελος της χαράς του ερχοµού Του Χριστού, αλλά είναι συγχρόνως και µια φωνή ελέγχου. Ο Πρόδροµος δεν µένει αδιάφορος και απαθής στην διεφθαρµένη ζωή των ισχυρών και δυνατών. Ο µεγαλόστοµος αυτός Προφήτης, ο Άγγελος της ερήµου, φρίττει από την ανηθικότητα των αρχόντων. Εν τω µεταξύ βλέπει έναν λαό πικραµένο, και δυστυχισµένο, που δεν τολµάει µε κανένα τρόπο να σηκώσει κεφάλι, να φωνάξει να διαµαρτυρηθεί για τις αδικίες. Τότε ο Πρόδροµος λύνει τη σιγή του, για τα όσα συµβαίνουν στον κόσµο της διαφθοράς. Σταµατάει για λίγο το Μετανοείτε κι αρχίζει το Κατηγορώ. Αστραφτερό µαχαίρι γίνεται η φωνή του και κόβει το µαύρο πέπλο της σιγής και του τρόµου. Ο Ηρώδης τον οποίο κατηγορούσε ο Πρόδροµος ήταν Τετράρχης, δηλαδή είχε στην εξουσία του το ένα τέταρτο της βασιλείας του πατέρα του. Είχε δε και άλλα τρία αδέλφια. Αυτός, λοιπόν, αγάπησε την γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου, την διεφθαρµένη Ηρωδιάδα. Κυριευµένος από αισχρή επιθυµία, έδιωξε την νόµιµη γυναίκα του, που ήταν θυγατέρα του βασιλιά της Αραβίας Αρέτα, και άρπαξε µε την αµαρτωλή θέληση της, την Ηρωδιάδα. 

Έτσι, λοιπόν, ενώ ο αδελφός του ζούσε κι ενώ η Ηρωδιάδα είχε αποκτήσει µε τον Φίλιππο µια κόρη τη Σαλώµη, ο Ηρώδης καταπατώντας τον Μωσαϊκό νόµο, τον νόµο του Θεού παίρνει γυναίκα του, την γυναίκα του αδελφού του. Η φωνή του Προδρόµου γίνεται σάλπιγγα έλεγχου. Συνταράζει την µαλθακότητα και την χλιδή των αιµοµικτών. Και ενώ ο λόγος του Προδρόµου, που πηγαίνει κάτω από τα ανάκτορα και φωνάζει, κτυπάει αµείλικτα όλες τις παρανοµίες του Ηρώδη και η γλώσσα του µαστιγώνει την Ηρωδιάδα, ο Ηρώδης αποφασίζει να προσθέσει ένα ακόµη έγκληµα στην αλυσίδα των εγκληµάτων του. Συλλαµβάνει τον γενναίο Ασκητή της ερήµου και τον ρίχνει στις υγρές κι ανήλιαγες φυλακές του φρουρίου της Μαχαιρούντος.

Ο λαός ακολουθεί τον Πρόδροµο 

Μέσα από το δεσµωτήριο ο Πρόδροµος, διδάσκει τον λαό, αλλά κι ασίγαστα ελέγχει την παρανοµία των ανακτόρων. Ο Ηρώδης µε την αισχρή προτροπή της ανήθικης γυναίκας του, αποφασίζει να τον εξοντώσει. Δεν τολµάει όµως, γιατί φοβάται τον λαό. Όπως βλέπουµε από την Καινή Διαθήκη, την εποχή εκείνη άρχισε ο Χριστός την δηµοσία δράση και τα θαύµατα του. Ο Πρόδροµος άκουγε στη φυλακή για τα θαύµατα του Ιησού και έστειλε δύο µαθητές του στο Χριστό να τον ρωτήσουνε: —Συ είσαι αυτός που περιµένουν οι Εβραίοι να τους λυτρώσει ή περιµένουµε κανέναν άλλον; Και η ερώτηση εκείνη δεν ήταν δυσπιστία του Προδρόµου, αλλά ήθελε µε την απάντηση που θα παίρνανε από τον Κύριο να στερεωθεί η κλονισµένη πίστη τους. Έπρεπε να δούνε Τον Χριστό, να δούνε τα θαύµατά Του, να Τον πιστέψουν και να Τον ακολουθήσουνε εις το εξής. Διότι το έργο του Ιωάννου τελείωσε. Δεν έπρεπε να περιµένουν τίποτε άλλο από αυτόν ο οποίος σε λίγο θα φονευόταν. Η απάντησης του Κυρίου είναι µεγαλειώδης. Δεν είναι κούφια λόγια, αλλά θαυµατουργική δόξα. Βλέπουνε οι µαθητές του Ιωάννου µε τα µάτια τους θαυµαστά γεγονότα. 

Τούς λέγει, λοιπόν, ο Χριστός: —Πέστε στον Ιωάννη όσα βλέπετε κι ακούτε. Κι αυτά όλα είναι θαύµατα. Τυφλοί βλέπουν, κουτσοί περπατούν, λεπροί καθαρίζονται και νεκροί ανασταίνονται. Εποµένως από αυτά που είδαν, κατάλαβαν, ότι ο Χριστός είναι ο προσδοκώµενος Μεσσίας, τον οποίον έπρεπε ν' ακολουθήσουν.

Το αµαρτωλό τραπέζι του Ηρώδη - Ο Χορός της Σαλώµης 

Οι βασιλείς και οι άρχοντες τον καιρό εκείνο συνηθίζανε να γιορτάζουνε σαν µέρες χαράς και ευτυχίας την ηµέρα της γεννήσεως τους και την ηµέρα που ανεβαίνουνε στο θρόνο και στην εξουσία. Και ο Ηρώδης γιόρταζε πάντοτε µε ξεχωριστή λαµπρότητα την γιορτή των γενεθλίων του. Εκείνο, λοιπόν τον χρόνο, που ο Πρόδροµος ήταν φυλακισµένος, ο Ηρώδης κάλεσε όπως πάντα, όλη την αριστοκρατία του καιρού του, για να πανηγυρίσει τα γενέθλιά του. Κι ενώ το µισητό συµπόσιο προχωρούσε και η αµαρτία έκαιγε τις ψυχές, η Σαλώµη, η κόρη της Ηρωδιάδας, βγήκε ντυµένη άσεµνα µπροστά στους καλεσµένους και άρχισε να χορεύει έναν έξαλλο δαιµονικό χορό. Οι διαφθαρµένοι χειροκροτούν µε ενθουσιασµό την Σαλώµη. Οι φαύλες κι αµαρτωλές κινήσεις της τους συγκινήσανε. Και τότε ενθουσιάζεται και ο γέρο - Ηρώδης. Την καλεί κοντά του και της λέγει: — Ζήτησέ µου ότι θέλεις και θα σου το δώσω! Σου ορκίζοµαι ότι θα σου δωρίσω ότι κι αν µου ζητήσεις, έστω κι αν µου ζητήσεις το µισό βασίλειο µου... Η φαύλη νέα τρέχει τότε στη µητέρα της και την ρωτάει τι να ζητήσει από τον Ηρώδη. Η Ηρωδιάδα, ο θηλυκός αυτός σατανάς, χαµογελάει δαιµονικά. Η µανία της για τον Πρόδροµο, που ελέγχει την ανήθικη ζωή της, φουντώνει. Χωρίς, λοιπόν, να χάσει καιρό, την δασκαλεύει να ζητήσει - Ώ δωρεά παρανοµωτάτη, - την κεφαλή του Προδρόµου.

Ο Ιωάννης αποκεφαλίζεται 

Μπαίνει λοιπόν αµέσως η Σαλώµη στην αίθουσα του αισχρού συµποσίου και ζητάει, χωρίς χρονοτριβή, το κεφάλι του Ιωάννου του Προδρόµου. Ζητάει, µετά το σατανικό χορό της, να πληµµυρίσει την τράπεζα του συµποσίου µε το αίµα του αθώου Προφήτου. Κοµπιάζει για λίγο ο Ηρώδης, γιατί φοβάται να εξοντώσει τον Πρόδροµο. Όλα αυτά όµως δεν ήτανε τίποτε άλλο, παρά δικαιολογίες. Το έγκληµα έχει προαποφασισθεί. Η επιθυµία, λοιπόν, της Ηρωδιάδας που θέλει να κυλιέται ανεµπόδιστα και χωρίς έλεγχο στην αµαρτία, γίνεται πραγµατικότητα. Το αίτηµα της Σαλώµης δεν αργοπορεί. Κι ενώ οι δαιµονόψυχοι και αιµοβόροι διασκεδάζανε, άγριο και κοφτερό σπαθί του δηµίου, του σκεπουλάτορα, έκοβε την Αγία κεφαλήν του Τιµίου Προδρόµου στη φυλακή. Όλα γίνονται µε ταχύτητα. Φέρουνε τρέχοντας οι στρατιώτες το µατωµένο κεφάλι του Προφήτου στα ανάκτορα, στο τραπέζι των θλιβερών δηµίων. Το βάζουνε σε πιάτο γεµάτο αίµατα και το τοποθετούν ανάµεσα στα φαγητά. Άγρια δαιµονική ικανοποίηση αισθάνεται η Ηρωδιάδα. Έπειτα πληµµυρισµένη ακόµα από κακία και πάθος εκδικήσεως, παίρνει µια βελόνα και τρυπάει µ' αυτή τη γλώσσα που την ταλάνιζε, που την συγκλόνιζε µε την τροµερή φωνή του ελέγχου του.

Το λείψανο του Αγίου 

Μετά το φρικιαστικό αυτό έγκληµα, οι µαθητές του Προδρόµου τρέχουν στη φυλακή. Αψηφούν τους κινδύνους. Δεν λογαριάζουν την οργή της ασύδοτης εξουσίας και παίρνουν το ασκητικό κορµί του Προφήτη. Με συγκίνηση και λύπη το θάβουνε κι έπειτα πηγαίνουνε στον Χριστό και Του αναφέρουν τα καθέκαστα. Τι έγινε το λείψανο του Προδρόµου; Όπως αναφέρουν οι χρονογράφοι και οι συναξαριστές το σώµα του Αγίου ετάφη στην πόλη Σεβάστεια της Ιουδαίας. Ήταν δε προφυλαγµένο µέσα σε θήκη.  Ο χρονογράφος Μοναχός Γεώργιος Αµαρτωλός, µας πληροφορεί ότι το λείψανο του Αγίου κάηκε επί της βασιλείας του αντίχριστου αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτου. Η δεξιά του χειρ, εκείνη που άγγιξε την κεφαλή του Δεσπότου Χριστού, σώζεται σήµερον εις την Ιερά Μονή Διονυσίου του Αγίου Όρους. 

Η Τιµία Κεφαλή – Πρώτη και Δεύτερη εύρεσης (24 Φεβρουαρίου) 

Η τιµία όµως κεφαλή του Αγίου δεν κάηκε. Μετά την αποκεφάλιση του Προδρόµου, όπως είδαµε, η τιµία κεφαλή του δόθηκε σαν δώρο στην Σαλώµη, για τον αµαρτωλό χορό της. Και τελικά εκεί κάπου παραπετάχτηκε από την ασεβέστατη Βασιλική οικογένεια. Αλλού πάλι αναφέρεται ότι η Ηρωδιάδα διέταξε να θάψουν κοντά στα ανάκτορα την τιµία κεφαλή του Προδρόµου και πήγαινε εκεί και καταπατούσε το σηµείο της ταφής για να ξεδιψάσει λίγο το Βάρβαρο µίσος της κατά του Αγίου. Η πρώτη εύρεση της έγινε κατά τρόπο θαυµατουργικό. Ο ίδιος ο Πρόδροµος φανέρωσε το µέρος που ήταν η τιµία κεφαλή του σε δύο καλογέρους που πηγαίνανε να προσκυνήσουνε τον Άγιο Τάφο. Την βρήκανε εκεί κοντά στ' ανάκτορα του Ηρώδη και την περιµαζέψανε µε ευλάβεια. Ύστερα την πήρε από τους Μονάχους ένας κεραµέας και την µετέφερε στην Έµεσα. Μετά όµως από το θάνατο του κεραµέα και της αδελφής του, ο πολύτιµος αυτός θησαυρός, η τίµια κεφαλή, πέρασε διαδοχικά από πολλούς ευσεβείς και τελικά έπεσε στα χέρια ενός Αρειανού, ονοµαζόµενου Ευσταθίου. Ο αιρετικός λοιπόν αυτός κατοικούσε σ' ένα σπήλαιο και τα θαύµατα που γινότανε µε την δύναµη της τιµίας κεφαλής, τις θεραπείες που βλέπανε οι ασθενείς και πολλά άλλα, τα παρουσίαζε σαν θαύµατα της αιρέσεως του Αρείου. Τότε όµως αποµακρυνθεί από τους Ορθοδόξους από το µέρος εκείνο ο Ευστάθιος και η τιµία κεφαλή του Αγίου, κατά θεία οικονοµία  έµεινε εκεί στο σπήλαιον. Εκεί λοιπόν την βρήκανε το 431 επί της Βασιλείας του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του µικρού. Και αυτή η εύρεσης έγινε υστέρα από αποκαλύψεις και οράµατα του θελήµατος του Θεού. Την βρήκανε µάλιστα µέσα σε µια υδρία και ο Αρχιµανδρίτης Μάρκελλος µε τον Επίσκοπο της Έµεσης Ουράνιο, την φέρανε στην Εκκλησία, όπου έγιναν θαύµατα µεγάλα και παράδοξα. Η εύρεσης αυτή γιορτάζεται στην Εκκλησία µας στις 24 Φεβρουαρίου. Όπως αναφέρει ο Δοσίθεος η κάρα του τιµίου Προδρόµου φυλάχτηκε µε προσοχή. Ο βασιλεύς Ουάλης µάλιστα διέταξε να την πάνε στην Κωνσταντινούπολη. Καθώς την µεταφέρανε πάνω σε άµαξα, η άµαξα ξαφνικά σταµάτησε. Τα άλογα δεν προχωρούσανε µε κανένα τρόπο. Έτσι υποχρεώθηκαν να την αφήσουν σε κάποια κωµόπολη ονοµαζόµενη Κολάου.  Εκεί λέγει ο Δοσίθεος, κατέβηκε ο αυτοκράτορας Μέγας Θεοδόσιος και πήρε την τιµία κεφαλή στο Βασιλικό αµάξι και την µετέφερε στην Κωνσταντινούπολη σε µία θέση, που ονοµαζόταν Έβδοµον. Εκεί ο αυτοκράτορας έκτισε µεγαλοπρεπή Ναό προς τιµήν του Αγίου κι τοποθέτησε την κεφαλή του. Αργότερα ένα µέρος από την τιµία κάρα βρισκότανε στο Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου στο Άγιο Όρος. Το κλέψανε όµως κι είναι άγνωστο που βρίσκεται σήµερα. Ένα µέρος της κάρας βρίσκεται στην Ουγγροβλαχία στο Μοναστήρι Καλούτι. Αυτό όµως αφιερώθηκε στον Πανάγιο Τάφο.

Τρίτη εύρεσης (25 Μαΐου) 

Σύµφωνα µε τη Παράδοση και τα ιστορούµενα στους εκκλησιαστικούς ύµνους, αναφέρεται και τρίτη εύρεσης της τιµίας κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόµου. Η ανεύρεσης αυτή έγινε από κάποιον ιερέα στα Κόµανα της Καπαδοκίας, απ' όπου µετακόµισαν, µε λαµπρή επισηµότητα, το λείψανο στην Κωνσταντινούπολη. Τα απολυτίκιον της εορτής αυτής, που είναι στις 25 Μαΐου, λέγει τα εξής: «Ὡς θεῖον θησαύρισµα ἐγκεκρυµένον τή γῆ, Χριστός ἀπεκάλυψε τήν κεφαλή σου ἠµίν, Προφήτα καί Πρόδροµε, πάντες οὔν συνελθόντες, ἐν τή ταύτης εὐρέσει, ἄσµασι θεηγόροις, τόν Σωτήρα ὑµνοῦµεν τόν σώσοντα ἠµᾶς ἐκ φθορᾶς; ταῖς ἱκεσίες σου». Στην τρίτη εύρεση της τιµίας κεφαλής του Προδρόµου εγκώµιο έπλεξε ο Θεόδωρος ο Στουδίτης. Το εγκώµιο αυτό βρίσκεται στη Λαύρα και στην Ιερά Μονή του Διονυσίου. Από το εγκώµιο αυτό βγαίνει το συµπέρασµα όχι στο Μοναστήρι των Στουδιτών θα ευρίσκετε τότε ολόκληρη η κάρα του Τιµίου Προδρόµου ή µέρος αυτής. Στις 7 Ιανουαρίου η Εκκλησία µας εορτάζει µαζί µε την Σύναξη του Προφήτου Προδρόµου και την µετακοµιδή της τιµίας χειρός του στην Κωνσταντινούπολη. Σήµερα η δεξιά χειρ του τιµίου Προδρόµου βρίσκεται στο Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου, στο Άγιο Όρος.

Το φρικτό τέλος των σφαγιαστών του Αγίου Ιωάννου του Προδρόµου 

Ο Θεός τιµώρησε τους σφαγείς του Προφήτου. Το τέλος των υπευθύνων, για την αποκεφάλιση του Ιωάννου ήτανε σκληρό.  Ο Ηρώδης έµεινε στην εξουσία µέχρι το 40 µ.Χ. Τι το ήθελε όµως! Η ζωή του ήτανε µαρτυρική. Μαστίζεσαι αλύπητα από τους δριµείς ελέγχους της συνειδήσεως. Μάταια αγωνίζεται ο κακός Ηρώδης, η πονηρή αλεπού, όπως τον ονόµασαν, να πνίξει τη φωνή της συνειδήσεως. Έπειτα όµως, αυτός και η γυναίκα του η Ηρωδιάδα, εξοριστήκαν από τον Αυτοκράτορα της Ρώµης Καλιγούλα, στην Γαλλία κι αργότερα στην Ισπανία. Εκεί στην εξορία υποφέρανε πολύ. Άσηµοι πλέον κι άδοξοι, χωρίς ίχνος από καλοπέραση και πολυτέλεια, βρήκανε το αµαρτωλό τέλος τους.  Αλλά και η τύχη της Σαλώµης, της µιαράς κόρης κι άσεµνης χορεύτριας, που ζήτησε ψυχρά κι αναίσθητα την κεφαλή του Προδρόµου επί πίνακι δεν ήτανε καλύτερη. Όπως διηγείται ο Νικηφόρος Κάλλιστος στην Εκκλησιαστική Ιστορία, η Σαλώµη βρήκε τραγικό τέλος, ίδιο σχεδόν µε το τέλος του Προδρόµου. Της κόπηκε κι αυτής το κεφάλι. Και να πώς: Μια µέρα, ενώ περνούσε η Σαλώµη πάνω από ένα παγωµένο ποταµό, για να πάει στην αντίπερα όχθη ο πάγος σχίστηκε κάτω στα πόδια της. Τότε το σώµα της βούλιαξε µε ορµή προς τα κάτω, σαν να άνοιξε η γη να την καταπιεί Και στο απότοµο αυτό πέσιµο, ενώ το σώµα της βυθίστηκε, το κεφάλι της κρατήθηκε από κοφτερές πλάκες του παγωµένου ποταµού. Ο πάγος σαν κοφτερό µαχαίρι έκοψε το κεφάλι της στο λαιµό! 

Απολυτίκιο για την αποτοµή της Τιµίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννη Προδρόµου και Βαπτιστού 

Ἀπολυτίκιον 

Ἦχος β’.

Μνήμη δικαίου μετ᾽ ἐγκωμίων· σοὶ δὲ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γὰρ ὄντως καὶ Προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καὶ ἐν ῥείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τὸν κηρυττόμενον· ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω καὶ τοῖς ἐν ᾅδῃ, Θεὸν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τὸν αἴροντα τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καὶ παρέχοντα ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς πάντων ὑπέρτερος, τῶν Προφητῶν ἀληθῶς, αὐτόπτης καὶ Πρόδρομος, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Προφῆτα γεγένησαι, ὅθεν καὶ παρ’ Ἡρῴδου, ἐκτμηθεῖς σου τὴν Κάραν, ἔδραμες τοὶς ἐν Ἅδῃ, προκηρύξαι τὸ λύτρον διὸ σὲ Ἰωάννη Βαπτιστά, ποθῶ γεραίρομεν.

Κοντάκιον

Ἦχος πλ. α’.

Ἡ τοῦ Προδρόμου ἔνδοξος ἀπoτομή, οἰκονομία γέγονέ τις θεϊκή, ἵνα καὶ τοῖς ἐν ᾅδη τοῦ Σωτῆρος κηρύξῃ τὴν ἔλευσιν. Θρηνείτω οὖν Ἡρωδιάς, ἄνομον φόνον αἰτήσασα, οὐ νόμον γὰρ τὸν τοῦ Θεοῦ, οὐ ζῶντα αἰώνα ἠγάπησεν, ἀλλ᾽ ἐπίπλαστον πρόσκαιρον.

Κοντάκιον

Ἦχος πλάγιος β’.

Τήν σωματικήν σου παρουσίαν δεδοικώς ὁ Ἰορδάνης, φόβῳ ἀπεστρέφετο· τήν προφητικήν δέ λειτουργίαν ἐκπληρῶν ὁ Ἰωάννης, τρόμῳ ὑπεστέλλετο· τῶν Ἀγγέλων αἱ τάξεις ἐξεπλήττοντο, ὁρῶσαί σε ἐν ῥείθροις σαρκί βαπτιζόμενον· καί πάντες οἱ ἐν τῷ σκότει κατηυγάζοντο, ἀνυμνοῦντες σέ τόν φανέντα, καί φωτίσαντα τά πάντα.

Μεγαλυνάριον

Χειρί σου βαπτίσας, ὦ Βαπτιστά, τὸν διὰ θαλάσσης, ἀγαγόντα τὸν Ἰσραήλ, Προφητῶν ἁπάντων, ὑπέρτερος ἐδείχθης· διὸ ἀνευφημοῦμεν τὴν θείαν χάριν σου.

Απολυτίκιο για το Γενέθλιο του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου και Βαπτιστού

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Προφῆτα καὶ Πρόδρομε, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, ἀξίως εὐφημῆσαι σέ, οὐκ εὐποροῦμεν ἠμεῖς, οἱ πόθω τιμῶντες σέ, στείρωσις γὰρ τεκούσης, καὶ πατρὸς ἀφωνία, λέλυται τὴ ἐνδόξω, καὶ σεπτή σου γεννήσει, καὶ σάρκωσις Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, κόσμω κηρύττεται.

Κοντάκιον

Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἡ πρὶν στείρα σήμερον, Χριστοῦ τὸν Πρόδρομον τίκτει, καὶ αὐτὸς τὸ πλήρωμα, πάσης τῆς προφητείας, ὅνπερ γάρ, προανεκήρυξαν οἱ Προφῆται, τοῦτον δή, ἐν Ἰορδάνῃ χειροθετήσας, ἀνεδείχθη Θεοῦ Λόγου, Προφήτης Κῆρυξ ὁμοὺ καὶ Πρόδρομος.

Απολυτίκιο και Κοντάκιο Α' και Β' Εύρεσης Τιμίας κεφαλής του Αγίου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννη

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ἐκ γῆς ἀνατείλασα ἡ τοῦ Προδρόμου κεφαλή, ἀκτῖνας ἀφίησι τῆς ἀφθαρσίας, πιστοῖς τῶν ἰάσεων· ἄνωθεν συναθροίζει, τήν πληθύν τῶν Ἀγγέλων, κάτωθεν συγκαλεῖται, τῶν ἀνθρώπων τό γένος, ὁμόφωνον ἀναπέμψαι, δόξαν Χριστῷ τῷ Θεῷ.

Κοντάκιον

Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.

Προφήτα Θεοῦ, καί Πρόδρομε τῆς χάριτος, τήν Κάραν τήν σήν, ὡς ῥόδον Ἱερώτατον, ἐκ τῆς γῆς εὑράμενοι, τάς ἰάσεις πάντοτε λαμβάνομεν· καί γάρ πάλιν ὡς πρότερον, ἐν κόσμῳ κηρύττεις τήν μετάνοιαν.

Απολυτίκιο για τη μνήμη της Γ' ευρέσεως της τιμίας κεφαλής του Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ὡς θεῖον θησαύρισμα, ἐγκεκρυμμένον τῇ γῇ, Χριστὸς ἀπεκάλυψε, τὴν Κεφαλήν σου ἡμῖν, Προφῆτα καὶ Πρόδρομε, πάντες οὖν συνελθόντες, ἐν τῇ ταύτῃ εὒρέσει, ᾄσμασι θεηγόροις, τὸν Σωτῆρα ὑμνοῦμεν, τὸν σώζοντα ἡμᾶς ἐκ φθορᾶς ταῖς ἱκεσίαις σου. 

Κοντάκιον

Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.

Προφῆτα Θεοῦ, καὶ Πρόδρομε τῆς χάριτος, τὴν Κάραν τὴν σήν, ὡς ῥόδον ἱερώτατον, ἐκ τῆς γῆς εὐράμενοι, τὰς ἰάσεις πάντοτε λαμβάνομεν· καὶ γὰρ πάλιν ὡς πρότερον, ἐν κόσμῳ κηρύττεις τὴν μετάνοιαν.

Ἕτερον Κοντάκιον

Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὡς οὐρανίων δωρεῶν πηγὴ θεόβρυτος τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐκ βυθοῦ τῆς γῆς ἀνέλαμψε ἡ ἁγία Κεφαλή σου Χριστοῦ Προφῆτα ἦς τὴν τρίτην ἑορτάζοντες φανέρωσιν ἀνυμνοῦμεν τῶν θαυμάτων σου τὸ μέγεθος καὶ βοῶμέν σοι, χαῖρε Λόγου ὁ Πρόδρομος.

Μεγαλυνάριον

Τρίτην τῆς παντίμου σου Κεφαλῆς, μνείαν ἐκτελοῦμεν, ἣν ἐδόξασεν ἡ Τριάς, Βαπτιστὰ Κυρίου· ἐκ γῆς γὰρ τρίτως ὤφθη, μετανοεῖτε πᾶσιν, ἀνακραυγάζουσα.