Ἀσύγχυτα καὶ ἄτρεπτα, ἀδιαίρετα καὶ ἀχώριστα, οἱ δύο φύσεις, θεία καὶἀνθρώπινη, ἑνώθηκαν στὸ ἕνα πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου, Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁδημιουργὸς τοῦ κόσμου, ὁ Υἱὸς τοῦ Πατρός, προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση στὸπρόσωπό Του καὶ τὴν ἕνωσε σὲ μία ἑνότητα ἀδιάσπαστη, ἀλλὰ καὶ ἀσύγχυτη,ὅπου κάθε μία φύση διατηρεῖ ἀκέραια τὰ ἰδιώματά της. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος, κι ὄχι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἑνώθηκε μὲ τὸν Θεὸ ἢθεοποιήθηκε. Θεὸς ὢν κατ’ οὐσίαν, ἔγινε καὶ ἄνθρωπος κατὰ φύσιν, ὥστε νὰγίνῃ καὶ ὁ ἄνθρωπος κατὰ χάριν θεός.
Κατέβηκε στὸν κόσμο μας, γιὰ νὰ βρίσκεται αἰωνίως κοντὰ στὸ ἀγαπημένο Του πλάσμα, νὰ βρίσκεται αἰωνίως ἑνωμένος μαζί του. Ἐρωτευμένος μὲ τὸδημιούργημά Του, δὲν ἄντεχε τὸν ἐξ ἀποστάσεως ἔρωτα. Ἀναλογιστεῖτε, ἀδελφοί μου, ἕνα ζευγάρι ἐρωτευμένων ποὺ ὅμως δὲν συναντήθηκαν ποτέ. Ἕνας τέτοιοςἔρωτας εἶναι ἰδεατός, μία ἰδέα, μία φαντασία, μιὰ ἀνυπόστατη πραγματικότητα,ἕνα ἀνώφελο καὶ ἀνούσιο αἴσθημα. Ὁ Χριστὸς ὅμως ὑποστασιάζει μὲ τὴν σάρκωσή Του μία καινούρια πραγματικότητα. Προσεγγίζει τὸ κατὰ φύσινἄσχετο, τὸ ἀνθρώπινο γένος, γίνεται ὅμοιος μὲ τὸν καθένα ὡς τέλειος καὶὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος. Ἀσπόρως συλληφθεὶς στὴν ἁγιασμένη μήτρα τῆς Θεοτόκου, δὲν στερεῖται τίποτα ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα, τὴν πρόσληψη ψυχῆς καὶσώματος, καὶ ὅσα ἕπονται τῆς σαρκώσεως, τὴν κυοφορία, τὸν τοκετό, τὴν αὔξηση τοῦ σώματος, τὶς αἰσθήσεις, τὸν πόνο, τὴν κόπωση, τὰ συναισθήματα τῆς ψυχῆς, τὴν ἀνάγκη τῆς τροφῆς. Ἐκτὸς ἁμαρτίας συλλαμβάνεται ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου, ἐκτὸς ἁμαρτίας πολιτεύεται, ἀλλ’ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ἁμαρτίας πεθαίνει στὸ Σταυρό.
Δὲν σιχαίνεται τὴν φύση μας, δὲν ντρέπεται γιὰ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, δὲν μειώνεται ἀπὸ τὴ συγκατάβαση. Γίνεται κτίσμα, ὑποτασσόμενος ἑκουσίως στοὺςὅρους τῆς κτίσεως, ἀκόμη δὲ καὶ στὰ δεδομένα τῆς πεπτωκυίας φύσεως, τὸ τέλος τῆς ὁποίας θάνατος. Γεύεται τὸ πικρὸ ποτήρι τοῦ θανάτου καὶ μετὰ κερνᾶ στὴνἀνθρωπότητα τὸ γλυκὸ κρασὶ τῆς Ἀναστάσεως, προσκαλώντας μὲ ὑψηλὸκήρυγμα τοὺς πάντες στὴ γιορτὴ τῆς ἀναδημιουργίας.
Ὁ Θεὸς ἀνάμεσά μας! Ὅταν δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, εἶπε: «Νά, ὁ Ἀδὰμ ἔγινεὡς ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς». Θαυμαστὸ τὸ ἔργο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀδελφοί μου! Ἀλλ’ ὅταν κατέβηκε στὴ γῆ ὁ Λόγος, ἔλαβε χῶρα τὸ θαυμαστότερο· ἔγινε ὡς ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς,ἀναλαμβάνοντας καὶ πάλι νὰ μᾶς καλέσῃ στὴν ὁμοίωσή Του, νὰ γίνῃ ὁ καθένας μας ἴδιος μὲ Ἐκεῖνον καὶ ὅλοι μαζὶ ἕνας στὸ Σῶμα Του.
Μὲ τὴν δογματικὴ θεολογία τῆς τετάρτης οἰκουμενικῆς συνόδου διατρανώθηκεἡ δυνατότητα τῆς σωτηρίας μας, διότι ἐὰν ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ δύο,ἐὰν δηλαδὴ δὲν εἶναι θεάνθρωπος, ἀλλὰ μόνον ἕνα ἀπὸ τὰ δύο, ἢ μόνον Θεὸς ἢμόνον ἄνθρωπος, τότε δὲν μπορεῖ νὰ σωθῇ ἡ ἀνθρωπότητα. Οἱ πατέρες τῆςἘκκλησίας δὲν ἐνδιαφέρονταν νὰ θεολογήσουν ἢ νὰ συζητήσουν ἁπλῶς γιὰἀνούσια καὶ θεωρητικὰ πράγματα· πολεμοῦσαν γιὰ τὸ οὐσιῶδες, τὴν ἀλήθεια τῆς σωτηρίας μας μέσα ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.
Πολλὲς φορὲς ὁ ὑπέρμετρος ζῆλος, ὁ φανατισμός, ὠθεῖ τὸν πιστὸ στὴν πλάνη. Πλανήθηκαν ὅσοι ὑποτίμησαν τὸ ἀνθρώπινο σῶμα καὶ ἰσχυρίζοντο ὅτι ἡἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ ἀποῤῥοφήθηκε ἀπὸ τὴν θεία φύση Του ὡς παρεπόμενο τῆς ἕνωσής τους διὰ τὴν μοναδικότητα τοῦ προσώπου. Πλανήθηκαν ἐπίσης ὅσοι δὲν κατενόησαν ὄτι ἡ φράση τοῦ ἁγίου ΚυρίλλουἈλεξανδρείας «μία φύσις τοῦ Θεοῦ Λόγου σεσαρκωμένη» ἀναφερόταν στὴ μίαὑπόσταση τοῦ σαρκωμένου Θεοῦ, ὅπως πλανήθηκαν κι ἐκεῖνοι ποὺ ἔλεγαν πὼς ὁΧριστὸς εἶναι τὸ ἠθικὸ πρόσωπο ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὴν ἕνωση δύο ὑποστάσεων, τοῦ ἀνθρώπου Ἰησοῦ καὶ τοῦ Θεοῦ Λόγου. Πλανήθηκαν ὅσοι φοβήθηκαν νὰὁμολογήσουν καθαρὰ καὶ ξάστερα ὅτι ἀσύγχυτα, ἄτρεπτα, ἀδιαίρετα καὶἀχώριστα, ἑνώθηκαν ἡ θεϊκὴ καὶ ἡ ἀνθρώπινη οὐσία στὸ ἕνα καὶ μοναδικὸπρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Πλανῶνται καὶ ὅσοι ἰσχυρίζονται ὅτι γνωρίζουν ποιός εἶναι ὁ Χριστός, ἀλλὰ δὲν θέλουν σχέσεις μαζί Του. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γνωρίζῃἄνθρωπος τὴν ἀλήθεια ποὺ θὰ τὸν σώσῃ καὶ νὰ τὴν ἀποῤῥίπτῃ, ἐκτὸς ἂν ἔγινεὁμόψυχος τῶν δαιμόνων.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι μία· λέγεται Ὀρθοδοξία. Σ’ αὐτὴν μόνο ἡ σωτηρία. Κάθεἀπόκλιση ἀπὸ τὰ δόγματά της ἐκ ζήλου, ἐξ ἀγνοίας ἢ ἀσεβείας, θέτει ἐνἀμφιβόλῳ τὴν σωτηρία τοῦ ἀποκλίνοντος. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου