Ό Ν’ Ψαλμός.

Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.

Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με.

Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός.

Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον, καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα. Ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε.

Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου.

Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας· τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι.

Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσο-μαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθή-σομαι.

Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην· ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα.

Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου, καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον.

Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου.

Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου, καὶ τὸ Πνεῦμά Σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ.

Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου, καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με.

Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς Σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ Σὲ ἐπιστρέψουσι.

Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεός, ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην Σου.

Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν Σου.

Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις.

Θυσία τῷ Θεῷ, πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινω-μένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει.

Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερου-σαλήμ.

Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα.

Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

Ερμην.

Ελέησόν με, ὦ Θεέ μου, σύμφωνα πρὸς τὸ μέγα καὶ ἄμετρον ἔλεός σου, καὶ σύμφωνα πρὸς τὸ πλῆθος τὸ  ἀπέραντον τῶν οἰκτιρμὤν σου, σβἤσε ὁλοτελὤς τοὔ ἀνομήματός μου τὸ βαρὺ χρέος.

Πάλιν καὶ πλὔνε με ἀπὸ τὸν ρύπον τἤς διπλἤς παραβάσεως τοὔ νόμου σου, εἰς τὴν ὁποίαν παρεσύρθην, καὶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν μου, ἡ ὁποία μὲ κατέστησε μολυσμένον καὶ ἀκάθαρτον, καθάρισέ με.

Ελέησόν με καὶ οἰκτείρησόν με, διότι τὴν ἀνομίαν μου, τὴν ὁποίαν πρότερον τυφλωμένος δὲν ἀντελαμβανόμην, ἐγὼ τώρα τὴν γνωρίζω καὶ τὴν συναισθάνομαι, μέχρι σημείου ὤστε ἡ αμαρτία μου αὐτὴ νὰ μὴ φεύγη ποτὲ ἀπὸ τὸν νοὔν μου, ἀλλὰ νὰ συντρίβωμαι διηνεκὤς δι' αὐτήν.

Παρὰ σοὔ ζητὤ τὴν ἄφεσιν τἤς ἁμαρτίας μου, διότι ὁποιονδήποτε καὶ ἐὰν ἠδίκησα δι' αὐτἤς, τὸν ἰδικόν σου νόμον παρέβην καὶ ἡ κατὰ τοὔ πλησίον παρεκτροπὴ καὶ προσβολή μου ἐπὶ σὲ σιαβαίνει. Εἰς σὲ καὶ μόνον ἡμάρτησα καὶ διέπραξα ἐκεἴνο, τὸ ὁποἴον εἰς τοὺς ὀφθαλμούς σου εἶναι πονηρόν. Ὁμολογὤ καὶ κηρύττω δημοσίᾳ τὴν πρὸς σὲ ἁμαρτίαν μου, ἵνα ὅσοι βλέπουν τὰς τιμωρίας ποὺ μοὔ ἐπέβαλες δι' αὐτήν, μὴ σὲ ἐκλάβουν ἄδικον, ἀλλὰ ἀναγνωρισθἤς δίκαιος εἰς τοὺς λόγους καὶ τὰς περὶ εμοὔ κρίσεις σου καὶ ἐξέλθης νικητής, ὄταν οί ἀγνοοὔντες τὰ πράγματα σὲ ἐπικρίνουν.

 Ἐλέσόν με καὶ οἰκτείρησόν με, διότι ἰδού, φέρω κληρονομικὴν τὴν κλίσιν καὶ ροπὴν πρὸς τὴν ἁμαρτίαν.    

Διότι ἐν μέσῳ ἀνομιὤν καὶ παραβάσεων τοὔ νόμου σου συνελήφθην ἐν τἤ κοιλία τἤς μητρός μου καὶ ἐν μέσῳ ἁμαρτιὤν μὲ ἐκυοφόρησε καὶ μὲ ἐγέννησεν ἡ μήτηρ μου. Οἱ γονεἴς μου, ὅταν ἐγὼ συνελαμβανόμην καὶ ἐγεννώμην, διετέλουν ὅπως καὶ ὅλον τὸ γένος τὥν ἀνθρώπων ὑπὸ τὸ κράτος τοὕ προπατορικοὕ ἁμαρτήματος καὶ παρεσύροντο ὑπ' αὐτοὕ εἰς καθημερινὰς παραβάσεις τοὕ νόμου.

 Ἀλλὰ σὺ δὲν ἀρκέσκεσαι εἰς τὴν ἁμαρτωλὸν αὐτὴν κατάστασιν, διότι ἠγάπησας τὴν εὐθύτητα καὶ τὴν εἰλικίνειαν τοὕ νοὕ καὶ τἥς καρδίας, δι' αὐτὸ δὲ καὶ μοὑ ἀπεκάλυψας καὶ μοὕ ἐφανέρωσας τὰ ἄδηλα καὶ ἀπόκρυφα τἥς σοφίας σου, ἵνα διὰ τούτων ἀπαλλαγὥ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ποὺ ἐμφωλεύει μέσα μου ἀπ' αὐτἥς τἤς συλλήψεώς μου. Τοὔτο ὅμως θὰ ἐπιτευχθἥ μόνον διὰ τἥς βοηθείας σου.

Θὰ μὲ ραντίσης σὺ μὲ τὸ ἔλεος καὶ τὴν χάριν σου ὡσὰν διὰ ραντιτηρίου ἐκ κλώνων ὑσσώπου καὶ θὰ καθαρισθὥ* θὰ μὲ πλύνης καὶ θὰ λευκανθὥ γινόμενος λευκότερος καὶ ἀπὸ τὴν χιόνα.

 Ὅταν δὲ οὕτω μὲ συγχωρήσης καὶ μὲ λευκάνης, θὰ μὲ κάμης νὰ ἀκούσω καὶ νὰ αἰσθανθὥ ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, καὶ τὰ ἐκ τἤς ὀδύνης καὶ βαθείας συναισθήσεως συντετριμμένα ἤδη ὀστἅ μου θὰ ἀνασκιρτήσουν ἐν χαρᾄ καὶ αγαλιάσει.

Στρέψε μακρὰν ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας  μου τὸ πρόσωπόν σου, ὥστε νὰ μὴ βλέπης, ἀλλὰ νὰ λησμονήσης αὐτάς, καὶ σβἤσε τελεώς, ὥστε νὰ μὴ φαίνωνται πλέν, πάσας τὰς ἀνομίας μου.

Κτίσε μέσα μου καρδίαν καθαράν, ἀνακαινίζων αὐτήν, ἡ ὁποία τώρα εἶναι ἀκάθαρτος καὶ ρέπει πρὸς τὸ κακόν, καὶ καθάρισον τὸν νοὕν μου, ὥστε νὰ ἐγκαινιάσης εἰς τὸ ἐσωτερικόν μου πνεὕμα καὶ κινήσεις τοὕ νοὸς εὐθείας καὶ ὀρθάς. Γέμισε τὸ ἐσωτερικόν μου μὲ ἁγνοὺς λογισμοὺς καὶ ἀγαθὴν προαίρεσιν.

Μὴ μὲ ἀπορρίψης καὶ μὴ μὲ ἀποδιώξης ἀπὸ τὸ πρόσωπόν σου, ὤστε νὰ στερηθὤ τἤς ἐπιβλέψεώς σου καὶ τἤς συμπαθείας σου, καὶ μὴ μοὕ ἀφαιρέσης τὸ Πνεὔμα σου τὸ Ἅγιον, ὥστε νὰ στερηθὥ τἥς βοθείας καὶ ἐνισχύσεώς σου.

Δός μου πάλιν τὴν ὑπὸ τἤς ἁμαρτίας φυγαδευθεἵσαν χαρὰν παρέχων μοι τὴν ἀγαλλίασιν, τὴν ὁποίαν δημιουργεἵ ἡ ἐκ τοὕ ἐλέους σου σωτηρία. Καὶ στήριξόν με ἐν τἥ νέᾳ ταύτη καταστάσει διὰ σκέψεων σταθερὥν καὶ βουλήσεως Ισχυρἅς, ἡ ὁποία νὰ κυριαρχἥ μέσα μου καὶ νὰ μὲ κατευθύνη εἰς τὸ ἀγαθόν.

Οὕτο δέν θὰ παρχω διὰ τοὕ παραδείγματός μου σκάνδαλον εἰς τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ θὰ ἀφοσιωθὥ εἰς τὸ ἑξἤς εἰς τὴν οἰκοδομὴν αὐιὥν. Θὰ διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου, εἰς τὰς ὁποίας θέλεις νὰ βαδίζωμεν, καὶ πολλοὶ ἐξ ἐκείνων, οἱ ὁποἵοι ἀσεβὥς ἀθετοὕν τὰς ἐντολάς εἰς σέ.

 Ἐλευθέρωσέ με, ὦ Θεέ μου, ἐκ τἥς ἐνοχἥς τὤν αἱμάτων καὶ τοὕ φόνου* ὦ Θεέ μου, ὅστις εἶσαι ὁ Σωτρ μου. Ἡ γλὥσσα μου μὲ χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν θὰ ὑμνἥ τὴν δικαιοσύνην σου, διὰ τἥς ὁποίας τιμωρὥν ἐν ἐλέει τὸ κακόν, ὁδηγεἵς καὶ πάλιν τοὺς διαπράττοντας αὐτὸ εἰς τὴν σωτηράν.

Κύριε διὰ τἥς αφέσεως, τὴν ὁποίαν θὰ μοὕ παράσχης, θὰ ἀνοίξης τὰ κλεισμένα ἀπὸ τἐντροπὴν τἥς αμαρτίας καὶ τὸν ἔλεγχον τἥς  συνειδήσεως χείλη μου, καὶ τὸ στόμα μου θὰ ἐξαγγείλη τὸν ὕμνον καὶ τὸν ἔπαινόν σου.

Θὰ περιορισθὥ νὰ σὲ ὑμνήσω μὲ ὅλην τὴν καρδίαν μου, διότι ἐὰν θὰ ἤθελες θυσίαν ὑλικήν, Ἀλλὰ σύ, καὶ ἄν σοὕ προσφέρωμεν ὡς θυσίαν ζὥα, διὰ νὰ κατακαοὕν ἐπὶ τοὕ θυσιαστηρίου σου ὁλόκληρα, δὲν θὰ εὐαρεστηθἥς.

Θυσία εὐπρόσδεκτος καὶ ἀρεστὴ εἰς τὸν Θεὸν εἶναι πνεὕμα, ποὺ ἔχει συντριβἥ ἀπὸ εἰλικρινἥ μετάνοιαν*  καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην δὲν θὰ ἀπορρψη ποτὲ ὁ Θες.

Ευδόκησον, Κύριε, νὰ φανἥς ἀγαθὸς καὶ πρὸς τὴν Σιὼν καὶ διὰ τἥς εὐδοκίας σου καὶ καλωσύνης σου ταύτης ἄς οἰκοδομηθοὕν τὰ τείχη τἥς Ἱερουσαλήμ.

Τότε θὰ εὐαρεστηθἥς νὰ δεχθἥς πάντων τὥν εἰδὥν τὰς θυσίας* θὰ δεχθἥς θυσίαν προσφερομένην σμφωνα πρὸς τὰς διατάξεις τοὕ Νόμου καὶ πρὸς τὸ δίκαιον, καθὼς καὶ θύματα ἀκόμη καιόμενα ὁλόκληρα ἐπὶ τοὕ θυσιαστηρίου* τότε θὰ ἀνεβάσουν ἐπὶ τοὔ θυσιαστηρίου σου μόσχους, διὰ νὰ τοὺς προσφέρουν θυσάν εἰς σέ.