Η Ιερά Μονή Σουρωτής είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο και στον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, του οποίου τα Λείψανα βρίσκονται στο Καθολικό της Μονής. Στην ίδια μονή βρίσκεται και ο τάφος του Γέροντα Παϊσίου. Οι μοναχές της Ιεράς Μονής Σουρωτής, είχαν πνευματικό καθοδηγητή τους τον μακαριστό Γέροντα Παΐσιο. Στο εντυπωσιακό αγιορείτικο Καθολικό βρίσκονται τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη. Η μονή ιδρύθηκε το 1972 και έχει περίπου 60 μοναχές. Το Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου βρίσκεται στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, κοντά στα Βασιλικά και ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Κασσανδρείας. Απέχει περίπου 28 χιλιόμετρα ανατολικά από τη Θεσσαλονίκη και για να φθάσει εκεί ο προσκυνητής ακολουθεί το δρόμο προς τη Χαλκιδική. Ήδη από την Τετάρτη και έως το Σάββατο θα γίνεται κάθε βράδυ αγρυπνία στο ησυχαστήριο της μονής και την Κυριακή θα γίνει η λειτουργία της «αγιοκατάταξής» του, όπως είναι η επίσημη ορολογία, όταν και θα διαβαστεί η σχετική απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αλλωστε κάθε χρόνο στις 12 Ιουλίου, πριν από την επέτειο της κοίμησής του, τελείται αγρυπνία στη μονή με τη συμμετοχή χιλιάδων πιστών. Εστω κι αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι το Πατριαρχείο βιάστηκε να τον κάνει άγιο, κάποιοι άλλοι διακρίνουν αρμονία στις αποφάσεις του Πατριαρχείου. Ο Παΐσιος αγιοκατατάχθηκε 22 χρόνια μετά τον θάνατό του, όπως ακριβώς και ο Αγιος Πορφύριος: Οι δυο τους ήταν γνωστοί στο Αγιον Ορος ως θαυματουργοί και θεραπευτές.
Την Κυριακή στη μονή Αγίου Ιωάννη Θεολόγου αναμένεται να συρρεύσουν πιστοί από όλη τη Βόρεια και Κεντρική Ελλάδα - η Σουρωτή απέχει μόλις 40 λεπτά από τη Θεσσαλονίκη - αφού υπολογίζεται ότι τώρα επισκέπτονται τη μονή πάνω από 1.500 άτομα την εβδομάδα. Παράλληλα, θεωρείται ότι θα υπάρξει αύξηση του θρησκευτικού τουρισμού από τη Ρωσία, όπου ο Παΐσιος ήταν πολύ δημοφιλής και η είδηση της αγιοκατάταξής του φιλοξενήθηκε σε ουκ ολίγα ΜΜΕ.
«Και εσένα τι σε στεναχωρεί και ήρθες εδώ;», είχε ρωτήσει ο γέρων Παΐσιος τον Λάμπη Ταγματάρχη, στη συνάντησή τους στο Αγιον Ορος. κάποιος ήθελε να με χαρακτηρίσει κάπως, θα μπορούσε να πει οτιδήποτε… εκτός του ότι είμαι ένας ιδιαιτέρως θρησκευόμενος άνθρωπος.
Είμαι δηλαδή της εκκλησίας όσο -υποθέτω- κι εσείς… Η εκκλησία με βλέπει το Πάσχα λίγο πριν από την Ανάσταση και άντε σε κανέναν γάμο παλαιοτέρα, τώρα πια συχνά μόνο σε κηδείες… Αυτά… Τώρα, το πώς βρέθηκα εγώ στο Άγιο Όρος, πριν χρόνια, πώς με πείσανε να περπατήσω ικανή απόσταση για να δω από κοντά έναν ασκητή που τον λέγανε Παΐσιο που είχε φήμη φοβερή και τρομερή και που έρχονταν από τα πέρατα του κόσμου να τον δούνε... δεν το κατάλαβα… Άλλωστε, όταν αποφασίζεις να πας στο Όρος έχεις συμφιλιωθεί με την ιδέα πως δεν θα πρέπει να τα καταλαβαίνεις όλα ή, τουλάχιστον, να αφήνεις συνειδητά κενά, έτσι ώστε να περάσει μέσα σου ό,τι είναι να περάσει… Η λογική δεν εξηγεί τα πάντα - τουλάχιστον στο Όρος... Βρέθηκα λοιπόν σ' ένα μονοπάτι με μια μεγάλη κατηφόρα στην αρχή εγώ και η παρέα μου, μέχρι που κατάλαβα πως ήμουν μέλος μια μικρής ευλαβικής πορείας. Ενός ετερόκλητου πλήθους με την ίδια κατεύθυνση προς τη σκήτη του Παΐσιου. Άλλοι προσεύχονταν, άλλοι μουρμούριζαν τροπάρια άγνωστα σε μένα, άλλοι κρατούσαν σταυρούς και εικόνες και οι περισσότεροι ένα μικρό δώρο -πεσκέσι- μη φανταστείτε τίποτα ιδιαίτερο - λίγα φρούτα, ξηρούς καρπούς ή λίγα κάστανα. Εγώ, βέβαια, απροετοίμαστος για την «ιερή κατάβαση-επίσκεψη» μονίμως καχύποπτος, «άπιστος» και διακριτικά είρων, δεν κρατούσα τίποτα... «Άντε να το δούμε κι αυτό έλεγα μέσα μου» και σκεφτόμουν ήδη την ανηφόρα της επιστροφής και τα τσιγάρα που έπνιγαν το στήθος μου. Με το που φτάσαμε στη σκήτη, είδα τον γέροντα να συνομιλεί όρθιος λίγα μέτρα πιο εκεί μ' έναν επισκέπτη. Μια μεγάλη ουρά είχε σχηματιστεί, μόλις έφευγε ο ένας πιστός ακολουθούσε ο άλλος. Οι συνομιλίες ήταν ολιγόλεπτες… Στα κλαριά του δένδρου οι κρεμασμένες πλαστικές σακούλες με τις προσφορές στον γέροντα. Ενα παγκάκι πιο εκεί, το εξαιρετικά χαμηλό πορτάκι μιας καλύβας η ναΐσκου ή και τα δυο, μυρωδιές από την άνοιξη να τρυπάνε τα ρουθούνια. Ειλικρινά δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα στην ουρά, ειλικρινά δεν κατάλαβα πώς έφτασε η σειρά μου να βρεθώ μπροστά του. Όρθιος, σαστισμένος, αμήχανος, απροετοίμαστος και «ένοχος» γιατί εγώ δεν πήγα για να του πω κάτι... Απλά πήγα για να δω… -Και εσένα τι σε στεναχωρεί και ήρθες εδώ; με ρώτησε Πραγματικά τα είχα χάσει… Κοίταγα το τριμμένο ράσο του, τον κοίταγα στα μάτια, στο χαρακωμένο πρόσωπό του, ήταν 60 χρονών κι έμοιαζε ογδόντα ή το αντίθετο; Αυτός, λοιπόν, είναι ο γέρων Παΐσιος; Ξαναρωτάει, - Πώς είπαμε σε λένε; «Λάμπη», του απαντώ... -Δηλαδή, Χαραλάμπης; «Μάλιστα...». Με προτρέπει ξανά... -Πες μου τι σε απασχολεί, πες μου μια αμαρτία σου. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα (αν είσαι γεμάτος αμαρτίες δεν ξέρεις ποια να πρωτοπείς) Του απαντώ με «νεανικό κι αγνό ενθουσιασμό»… «Δεν έχω αμαρτίες… αλλά και να έχω δεν τις έχω πει ποτέ σε εξομολογητή. Με άλλα λόγια, δεν έχω εξομολογηθεί ποτέ». -Μα, αγαπητέ μου Χαράλαμπε, φαίνεσαι έξυπνος. Η εξομολόγηση για τον άνθρωπο είναι ό,τι για τον στρατιώτη στον πόλεμο, μια ώρα ξεκούραση… ό,τι για τον τραυματία από την καθημερινή μάχη, ένας γιατρός. Όταν εξομολογείσαι αυτά που σε βαραίνουν, αποδιώχνεις, ξεφορτώνεσαι βάρη, μπορείς να συνεχίσεις πιο ξεκούραστος... Δεν απάντησα… Έσκυψα μπροστά να κάνω πως θα του φιλήσω το χέρι, αυτός το τράβηξε πίσω για να μη το φτάσω. Είναι κι αυτό μέρος ενός άτυπου τελετουργικού. Τον ευχαρίστησα με το πιο χαζό ύφος του κόσμου κι έφυγα… Συγχωρείστε με κι εσείς άλλα πού να ξέρω ο αμαρτωλός πώς αποχαιρετάς έναν Άγιο; Στον δρόμο της επιστροφής έλεγα στον συνταξιδιώτη φίλο μου: «Δεν θα ξεχάσω την παρομοίωση με τον κουρασμένο στρατιώτη». -Πού να 'ξερε ότι σε λένε και Ταγματάρχη, μου απάντησε αυτός. Πέρασαν χρόνια από τότε… Οι προφητείες του έγιναν δώρα σε κυριακάτικες εφημερίδες. Και το όνομά του εξώφυλλο σε βιβλία που πουλάνε με πάθος τηλεοπτικοί βιβλιοπώλες. Χθες έμαθα πως ανακηρύχθηκε Άγιος. Τώρα, όταν πεθάνω, θα έχω τα μέσα, σκέφτηκα... Αν με θυμάται… Αλήθεια, θυμούνται οι Άγιοι;
Έχουν γραφτεί πολλά για τον Άγιο γέροντα Παΐσιο. Άνθρωποι που τον γνώρισαν και που δεν τον γνώρισαν έγραψαν για τους λόγους του και την βιωτή του.
"Ο γέροντας μου είπε εκείνο ή το άλλο". Αμέτρητοι οι λόγοι, τα αποφθέγματα του Αγίου.
Έχουν γραφτεί πολλά βιβλία με τις απόψεις του Αγίου για τα διάφορα θέματα που συζητούσε με τους προσκυνητές που τον επισκεπτόντουσαν.
Εγώ δεν είχαν την ευλογία να τον γνωρίσω. Και έτσι δεν μπορώ να ξέρω με την προσωπική μου κοινωνία μαζί του τίποτα απ’αυτόν. Ότι γνωρίζω, το γνωρίζω από αυτά που έχω διαβάσει και ακούσει.
Ένα έχω καταλάβει. Ότι ο Άγιος Παΐσιος ήταν ένας άνθρωπος την άσκησης. Ένας άνθρωπος ο οποίος κάθε ημέρα και ώρα βίαζε να τον εαυτό του. Είχε χαρίσματα τα οποία, όπως είπε ο Άγιος Πορφύριος, τα απέκτησε με πολύ κόπο, επιμονή και υπομονή, ελκύοντας την Χάρη του Παρακλήτου με την ταπείνωση και απλότητά του.
Από τις διάφορες βιογραφίες που έχω διαβάσει για τον Άγιο Παΐσιο έχω διαπιστώσει ότι δεν έκανε ασκητικές ακρότητες. Είχε όμως μία σταθερή ασκητική ζωή. Δεν του άρεσαν οι ακραίες καταστάσεις, οι φανατισμοί. Ήταν άνθρωπος της μέση οδού. Άνθρωπος της σιωπής αλλά και της συζήτησις, της αυστηρότητας αλλά και της επιείκειας, με λόγια σοφά μέσα από αστεϊσμούς. Άνθρωπος της διακρίσεως.
Υπάρχουν πολλοί δυστυχώς στις ημέρες μας, που το παίζουν Παΐσιοι και μέσα στο Άγιον Όρος και έξω απ’αυτό. Προσπαθούν να μιμηθούν τους λόγους του, όμως όχι την ζωή του. Προσπαθούν να αποκτήσουν «πνευματικούς οπαδούς» και όχι φίλους και πνευματικά τέκνα. Προσπαθούν να φοβίσουν και όχι να ειρηνεύσουν. Προσπαθούν να γίνουν Παΐσιοι χωρίς άσκηση, καθαρότητα βίου, προσευχή, πείνα για τον Θεό. Πεινούν για την δόξα του Παϊσίου αλλά δεν πεινούν για την αδοξία που ζούσε μέσα στον μικρό του κελί. Ποθούν την αναγνωρισιμότητα του Οσίου γέροντα, αλλά δεν ποθούν την ταπείνωσή του, την απλότητά του.
Είναι πλάνη να έχεις ως σκοπό της ζωής σου να αντικαταστήσεις κάποιον Άγιο. Είναι πλάνη να νομίζεις ότι κρατώντας εξωτερικούς τύπους θα σκηνώσει μέσα σου το Πανάγιο Πνεύμα...
Ο Άγιος Παΐσιος είναι ένας από τους πιο αγαπημένους σύγχρονους Αγίους των Ορθοδόξων. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Τον αγαπούμε γιατί αγάπησε πολύ.
Ως χριστιανοί καλούμαστε να τον μιμηθούμε. Να μιμηθούμε την ασκητικότητά του, την ανιδιοτελή του αγάπη, την αδιάλειπτη προσευχή του, τηνς απλότητά του, την υπομονή του στις δοκιμασίες, στον πόνο.
Ας αφήσουμε επιτέλους στην άκρη «Είπε ο γέροντας Παίσιος...» και ας δούμε πως έζησε ο Άγιος Παΐσιος, διότι μόνο όταν δούμε την ζωή ενός Αγίου τότε ίσως καταλάβουμε και τους λόγους του, τότε ίσως αλλάξουμε και εμείς ζωή...
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης είναι παράδειγμα ζωής και όχι λόγων.
στον γέροντα Παΐσιο Μέρα γεμάτη γλυκασμό αγιορείτικο κι αδρή αφή σε κομποσχοίνι μάλλινο Όλ΄η πλαγιά ησύχαζε κάτω απ ΄τον ήλιο. Μπορούσες να διακρίνεις με κλειστά μάτια ακόμη κι ένα φύλλο τής λεφτοκαρυάς αν έπεφτε, ή του φιδιού το πέρασμα επάνω στη φρυγμένη πέτρα ή ανάμεσα στα κίτρινα χορτάρια. Ο Γέροντας μάς είδε πριν να φτάσουμε κ΄είπε τα ονόματα μας δίχως να μάς ξέρει. Καθήσαμε στον ήσκιο ενός δέντρου και θαμπωμένοι τον κοιτούσαμε. Μιλούσε ήρεμα κι απλά.Η αγιότητα γλύκαινε κάθε λόγο του πριν έρθει να κατοικήσει μέσα μας. Και όταν άρχισαν να έρχονται στα πόδια και στα χέρια του ζητώντας του τροφή ένας αητός, μια γάτα , ένα φίδι, τούς είπε ήσυχα: «πηγαίνετε Αβεσσαλώμ και Μάρθα, κι εσύ Αρμαγεδδών τώρα έχουμε φίλους. Σε λίγο , σαν τελειώσουμε, θα σάς φωνάξω». Όταν ο υποτακτικός μάς έφερε το κέρασμα κ ΄είπε πως θα ΄ναι ώρα εσπερινού σε λίγο, ο γέροντας πήρε να ψάλλει: «πάντα προς σε προσδοκώσι δούναι την τροφήν αυτών, δόντος σου αυτοίς συλλέξουσι». Και αμέσως έφτασαν ο Αβεσσαλώμ, η Μάρθα, κι ο Αρμαγεδδών να εκζητήσουν απ ΄το άγιο χέρι την τροφή τους, ενώ εμείς ετοιμαζόμασταν να ψάλουμε τ΄Ανοιξαντάρια και το Κύριε εκέκραξα…
Σε αγιοκατάταξη του μακαριστού Παΐσιου, προχώρησε με σημερινή της ομόφωνη απόφαση η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ύστερα από σχετική εισήγηση της Κανονικής Επιτροπής.
Σε αγιοκατάταξη του μακαριστού Παΐσιου, προχώρησε με σημερινή της ομόφωνη απόφαση η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ύστερα από σχετική εισήγηση της Κανονικής Επιτροπής.
Ο Όσιος Παΐσιος o Αγιορείτης, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης -γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας και «έφυγε» τον Ιούλιο του 1994- ήταν Έλληνας μοναχός που έγινε ευρέως γνωστός για τον βίο και το έργο του. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος, ήταν πρόεδρος των Φαράσων, και η μητέρα του Ευλαμπία. Είχε ακόμη 8 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, βαφτίστηκε από τον ιερέα της ενορίας Αρσένιο, τον οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνώρισε ως άγιο. Ο Αρσένιος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως είχε πει.
Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του μικρού τότε Αρσένιου, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τους υπόλοιπους πρόσφυγες, έφτασε στον Άγιο Γεώργιο στον Πειραιά και ακολούθως πήγε στην Κέρκυρα. Εκεί, τα μέλη της οικογένειας έμειναν για ενάμιση χρόνο. Κατόπιν μετέβησαν στην Ηγουμενίτσα και κατέληξαν στην Κόνιτσα, όπου ο Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του με «εξαίρετο διαγωγή». Από μικρός, δε, σημείωνε τα θαύματα του Αγίου Αρσενίου. Είχε ιδιαίτερη κλίση προς τον μοναχισμό και επιθυμούσε να μονάσει.
Ο Αρσένιος μπήκε για να μονάσει στο Άγιο Όρος το 1949, αμέσως μετά την απόλυσή του από τον στρατό, αλλά επέστρεψε στα κοσμικά για ένα χρόνο ακόμα, προκειμένου να αποκαταστήσει τις αδελφές του, και επέστρεψε στο ιερό άβατο. Έμεινε για ένα βράδυ στη Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στις Καρυές και ακολούθως κατέλυσε στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος, στο κελί των Εισοδίων της Θεοτόκου, όπου γνώρισε τον πατέρα Κύριλλο, ηγούμενο της μονής, και τον ακολούθησε πιστά. Ύστερα από αρκετές «περιπλανήσεις» σε διάφορα ησυχαστήρια του Αγίου Όρους και στο Σινά, μετακινήθηκε στη Μονή Κουτλουμουσίου έως ότου αρρώστησε σοβαρά και «εκοιμήθη» το καλοκαίρι του 1994.
Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο της κοίμησής του, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.
Συνέγραψε 4 βιβλία, τα οποία έχουν εκδοθεί από το Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» (Σουρωτή Θεσσαλονίκης). Τιτλοφορούνται: «Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης», ο «Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης», «Αγιορείται Πατέρες» και «Αγιορείτικα και Επιστολές».
Δεν θα μπορούσαν να ακούσουν κάτι χειρότερο η Mhari και ο άνδρας της Paul, όταν τα νερά της Mhari έσπασαν στις 20 εβδομάδες της εγκυμοσύνης της. Οι γιατροί την ενημέρωσαν την ημέρα εκείνη ότι το μωρό δεν θα κατάφερνε να επιβιώσει και ότι θα έπρεπε να προετοιμαστεί για να τερματίσει την εγκυμοσύνη της. Ωστόσο, αντί να ακολουθήσει τις συμβουλές των γιατρών, η Mhari ήξερε ότι έκαναν λάθος. Το ένιωθε βαθιά στην καρδιά της. Αποφάσισε, λοιπόν, να κρατήσει το μωρό της ζωντανό με κάθε τρόπο, μέχρι να έρθει η ώρα που θα το γεννούσε, παρά τους όποιους κινδύνους. Αυτό που τελικά έγινε ήταν... μαγικό!
Ο Jett Morris γεννήθηκε στις 25 εβδομάδες, έχοντας επιβιώσει άλλες 5 ολόκληρες εβδομάδες, αφού έσπασαν τα νερά, στην κοιλιά της μητέρας του. Την ημέρα της γέννησής του ζύγιζε μόλις 635 γραμμάρια.
Μετά την γέννησή του ο Jett υπέφερε χρόνια πνευμονοπάθεια και ίκτερο, ενώ είχε δύο τρύπες στην καρδιά.
Αφού οι πνεύμονες και τα όργανά του αναπτύχθηκαν, ο Jett σύντομα ανάρρωσε από τις ασθένειες. Τελικά, στις 5 Μαρτίου 2014, περίπου 3 εβδομάδες πριν την αρχική ημερομηνία τοκετού, του επιτράπηκε να πάει στο σπίτι του. Σύμφωνα με τους γιατρούς, οι τρύπες στην καρδιά του δεν θα επηρεάσουν την ζωή του στο μέλλον.
Όταν οι γιατροί της συνέστησαν τερματισμό εγκυμοσύνης, η Mhari δεν μπορούσε να πιστέψει ότι θα εγκατέλειπαν τον Jett τόσο εύκολα. «Όταν έσπασαν τα νερά μου, στις 20 εβδομάδες, δεν τον έβλεπαν ακόμα ως παιδί. Τον αποκαλούσαν ένα 'μη βιώσιμο έμβρυο'. Ήταν πολύ ψυχροί και εγώ ήμουν συντετριμμένη».
«Ενώ βρισκόμουν στην αίθουσα πρόωρων τοκετών κανένας γιατρός δεν ήρθε να μου πει ότι είχα και άλλες εναλλακτικές. Οι εξετάσεις μου, όμως, ήταν καλές, το ίδιο και οι υπέρηχοί μου και είχα μόλις μάθει ότι περίμενα αγόρι. Μου ήταν πολύ δύσκολο να αποδεχτώ ότι θα το έχανα. Ο γιατρός μου είπε: Πρέπει να τερματίσεις την εγκυμοσύνη γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορούμε να κάνουμε».
«Καταλαβαίνω ότι οι γιατροί πρέπει πάντα λένε το χειρότερο δυνατό σενάριο και να είναι ωμοί, αλλά δεν είναι όλες οι εγκυμοσύνες ίδιες και οι γιατροί δεν έδωσαν στον Jett την παραμικρή ευκαιρία. Αφού το συζήτησα με τον άνδρα μου και ανακοινώσαμε στον γιατρό ότι δεν θα προχωρούσαμε σε έκτρωση, ο γιατρός απάντησε απλά πως χάναμε τον χρόνο μας. Ζήτησα από τον Paul να φύγουμε άμεσα από το μαιευτήριο.»
Η Mhari καταλήγει ότι χρειάστηκε να ψάξει στο ίντερνετ για τις άλλες εναλλακτικές που είχε και ανησυχεί για τις υπόλοιπες μαμάδες που βρέθηκαν ή θα βρεθούν στην θέση της. «Το αποτέλεσμα για εμάς δεν θα μπορούσε να είναι πιο ευτυχές, όμως ανησυχώ για άλλες μαμάδες που έκαναν έκτρωση ενώ τα μωρά τους θα μπορούσαν να έχουν επιβιώσει».
Ο Jett αποτελεί ένα μικρό θαύμα. Έναν χρόνο μετά την γέννησή του είναι υγιής και γεμάτος ζωή, χάρη στη μητέρα του που ήξερε ότι ο γιος της είχε απεριόριστη θέληση για ζωή!
Ο Χριστός δεν θέλει να μας κάνει καλά δίχως να μας μάθει τον τρόπο να είμαστε καλά. Και αυτό θέλει κόπο, υπομονή και προπαντός χρόνο.
Το θέμα δεν είναι περιστασιακά να θεραπευθούμε ή να ξεπεράσουμε ένα σκόπελο στην ζωή μας. Αλλά να μάθουμε τον τρόπο να ζούμε θαυμαστά και σε πληρότητα. Να ζούμε και όχι να επιβιώνουμε.
Όσο προχωράς πιο πολύ στην αρετή ίσως καταλάβεις ότι δεν σε ακολουθούν και πολλοί. Μπορεί να καταλήξεις και μόνος.
Δεν νιώθεις όμως μόνος κι ας είναι ο δρόμος σου για λίγους.
Δεν νιώθεις μόνος γιατί δεν είσαι.
Μπορεί η ανηφοριά να σε προκαλεί πόνο. Μπορεί η ανηφοριά να ζορίζει την καρδιά σου.Όμως δεν είσαι μόνος.
Έχεις μαζί σου φίλους καθάριους, ταπεινούς. Φίλους που μπορεί να μην βλέπεις όμως ακούς το κάλεσμα τους. Ένα κάλεσμα που έρχεται από πιο ψηλά. Σε καλούν να μην διστάσεις τώρα. Σου λένε να μην κοιτάξεις πίσω. Σου δίδουν αεράκι δροσερό, νερό καθάριο. Σου σκαλίζουν σκαλοπάτια στους βράχους των πειρασμών.
Και έτσι συνεχίζεις.
Συνεχίζεις να ανεβαίνεις με μπαστούνι την ταπείνωση, με ένδυμα την άσκηση, με πνεύμονες γεμάτους πνοές «ευχής», με μάτια ποτισμένα με την αλμύρα των δακρύων σου, με μια σαράβαλη καρδιά χτυπημένη με έρωτες και «θέλω», με ρυτίδες μιας παιδικής αθωότητας που εγίνηκε πείρα στα σοκάκια των ψεύτικων υποσχέσεων.
Βαδίζεις στην ανηφοριά προς το σπίτι της Αγάπης...και όμως δεν θα την βρεις εκεί.
Σε βρήκε Αυτή στον δρόμο...Αυτή σε οδηγεί, Αυτή είναι η ανηφοριά, Αυτή είναι που κάνει την μοναξιά σου να μοιάζει με πανηγύρι κοινωνίας...
Και βαδίζεις στην ανηφοριά. Και βαδίζεις στα δύσκολα μονοπάτια της Αγάπης.
Δεν σε αναγκάζει κανείς. Εσύ «ανάγκασες» την ζωή να σου κάνει την χάρη και να σου την γνωρίσει. Να σου γνωρίσει την ανηφοριά που οδηγεί στην Λευτεριά σου, που είναι η Λευτεριά σου...που είναι η Αγάπη σου, κι ας χάσεις τα πάντα, κι ας χαθείς γιατί τότε ξέρεις ότι θα σου χαριστούν τα πάντα δια πάντα.
Κι αν σκεφτείς τί θα βρεις στο τέλος της ανηφοριάς, μην το σκεφτείς. Γιατί το τέλος της κανείς δεν το βρήκε και ούτε θα το βρεί...
